De titel heb ik weer een keer aangepast. Het was alweer week 10 en langzaam komen de versoepelingen eraan. Het lijkt of iedereen langzaam wel een modus heeft gevonden om met de huidige situatie om te gaan. Een beetje afstand bewaren, maar voor de rest mag en kan er al best veel. En ik hoor iedere dag wel hoe ongelofelijk lekker het is dat de agenda zo leeg is. Ik denk alleen maar: hoezo is dit lekker?!
Read More Quarantaine uuh sociale isolatie uuh nieuwe normaal ?! week 10
Mijn verjaardag is zojuist voorbij. Geen taart, geen slingers. Ik had ze zelf moeten ophangen, maar dat ontging mij weer. Het was kommer en kwel. Het was hangen op de bank, schreeuwen, smijten en mij diep ongelukkig voelen. Ik zou willen dat ik er een beter verhaal van kon maken, maar dat was het opnieuw niet. Ik ben 31 jaar geworden, en dat doet mij beseffen dat mijn prognose voor de rest van mijn leven niet al te best is. Veel mensen vinden dat ik dat niet mag zeggen, maar ik loop lang genoeg mee om dat toch zo te vinden.
Read More Slechte prognose
Het ging deze week opnieuw weer twee dagen mis. Gewoon wat moeilijke dingen, wat pijn die bovenkwam en mijn gedrag en emoties die ik opnieuw niet in de toom had. Pijnlijk als je bedenkt dat ik juist dit gedrag wilde aanpakken in Lunteren. Pijnlijk als het op die momenten weer even diep en moeilijk voelt als de tijd voor Lunteren en ook de tijd er na. Ik zeg dan ook dat er nooit structurele oplossingen zijn gekomen en dat is deze week opnieuw waar.
Read More Opstaan
Sinterklaas is al het land uit. Het weer is buiten echter herfstachtig. Daarom wil ik toch nog graag terugblikken op de maand oktober. Toen had ik nog niet zo’n prettig nieuwe laptop die veel sneller is. Wel ging ik op vakantie naar Winterberg en Brussel, bezocht ik een D66 congres en leerde ik veel meer over de energietransitie. Maar bovenal was het een moeilijke maand waarin ik mijzelf opnieuw onder ogen moest komen. Hoog tijd om met jullie nog oktober door te nemen…
Lieve ik,
Ja, 2 jaar geleden alweer. 2 hele jaren. 730 dagen. 17520 uur. 1.054.080 minuten. 63.244.800 secondes. Zo lang alweer dat ik weg ben uit het centrum voor psychotherapie in Lunteren. Ik ging er heen voor een heftige persoonlijkheidsstoornis. Ik liep vast in werk, vriendschap, intimiteit en alles daaromheen. En waar sta ik nu 2 jaar later? Heb ik die diagnose nog steeds?
Juli is een maand geweest van twee gezichten. Niet qua weer, want mijn god wat bleef het droog. Wel qua stemming was het echt van crisis tot trotsheid. Aan het begin was het erg zwaar, ik had wat grote teleurstellingen en kon er helaas nog niet op de juiste manier mee omgaan. De vierdaagse leek echter het omslagpunt. Ik zag daarin dat ik veel meer in mijn mars heb dan ik soms verwacht. Gedurende de vierdaagse was dat een gevecht en ik ben echt onwijs dankbaar voor de bro waarmee ik samenliep en dat die het aanvaarde en mij er doorheen hielp..
Hitjes uit de boxen. Biertje en baco in de hand. Zo dans ik door het hele land. Het gaat perfect op voor mij. Ik mag dan 30 zijn geworden, een mogelijkheid voor een feestje sla ik niet graag over. Ondanks de lichamelijke en geestelijke gevolgen soms kan ik intens genieten van een avondje uit. Het is vaak mijn muziek, zowel de foute Nederlandse hits kan ik allemaal meezingen als dat ik helemaal los kan gaan op elektronische klanken en techno..
Het is lange tijd geleden dat ik zo’n lange periode had zonder dat ik blogde. Ik had genoeg inspiratie en ideeën, het ontbrak alleen even aan tijd. En het was misschien ook wel juist goed, omdat ik steeds meer (slechte) gewoontes probeer aan te passen en probeer het moeten los te laten en meer juiste keuzes probeer te maken. Bloggen is een hobby en de afgelopen weken wilde ik de tijd net even aan andere dingen besteden..
Volgende week heb ik mijn eerste werkdag erop zitten. Op 1 maart zal ik starten bij BMC. Ik kijk best uit naar de start van mijn nieuwe werk, want ik zit alweer ruim 9 weken thuis. Ik ben wel toe aan meer dagbesteding, al heb ik genoeg te doen en verveel ik mij ook niet bepaald de laatste weken. Sinds dat ik zeker ben van een baan is het wel relaxter thuis zitten. Het is anders dan in 2017. Ik ga dan ook vol goede moed mijn laatste werkloze week in.
In therapie zijn we de laatste weken bezig met een mindere kant van mij. We noemen hem in therapie mijn Calimero kant. Hij beschermt mij tegen mijn verdriet, maar echt helpend is die daarbij niet. Het is een kant dat jullie vast van mij herkennen. Een kant die ook nogal hardnekkig is. Het is tijd om de Calimero kant de deur uit te zetten om echt mijn kwetsbare kant te durven laten zien.