Maandag was het dan zover. Mijn laatste afspraak met mijn therapeute van de afgelopen 16 maanden. Het was een moeilijke stap voor mij geweest in 2014, maar ik wist ook dat het niet langer meer ging. Via de huisarts, praktijkondersteuner, 113online, was daar na een wachttijd eindelijk plek bij de ambulante schematherapeute. En zo begon begin december 2014 mijn intake…
Daar ging ik dan. Ik stelde het vertrekmoment zo lang mogelijk uit, om maar lang genoeg in mijn veilige omgeving thuis te kunnen blijven. De zenuwen werden ook steeds groter naarmate de ochtend vorderde, maar uiteindelijk haalde ik de trein op tijd. En zo wist ik dat ik op Veenendaal-de Klomp 6 minuten de tijd had tot het busje zou komen en dat ik dan 2 minuten voor de tijd van aanvang zou aankomen. En zo reed de NS eens netjes op tijd en stapte ik in Veenendaal-de Klomp op tijd had en was het even om mij heen zoeken naar de juiste halte, maar toen ik die had gevonden, kon ik met wat overige mensen keurig wachten totdat het busje kwam…
Ik probeerde het echt vanmorgen. Om niet te lang te snoozen, 7.15 alweer onder de douche te staan en om keurig op werk te staan om 8.00 voor een overleg. Ik was op tijd en al grollend en grappend begon ik opgewekt aan een overleg. Onvoorstelbaar op een maandag, wat was er met me aan de hand? Ik had een redelijke inbreng in het overleg en ik kon grappend omgaan met de dingen die mis gingen. Totdat….
Mijn therapeute schoot gisteren vol met tranen. Vanavond vang ik de tranen van mijn beste vriend op op mijn schouder en de kans is groot dat ik morgen zelf ook een traantje laat…
Iedereen krijgt in het leven te maken met zaken die deze moet accepteren. Dit kan zijn dat je ouders uit elkaar gaan, je vader komt te overlijden of dat je niet genoeg talenten hebt om profvoetballer te worden. Sommige dingen zijn makkelijker te accepteren dan andere en de ene persoon is hier ook beter in dan de andere. En guess what: ik ben er niet goed in…