De diepste dalen zijn nog een stuk dieper dan ik had verwacht. Dat dit typen mij alweer zoveel moeite kost. Dat je het daadwerkelijk even niet weet. Dat je zo graag andere dingen wilt typen, maar dat je de energie er niet voor vindt. De energie niet vindt voor weer deze gedachtes. Ook al zijn het maar gedachtes. Dat ondanks 3 jaar therapie, alles je zo omver kan werpen. Read More Lees dit stuk maar niet
Een nieuwe crisis. Haat aan mijzelf. Mijn therapeute is nog twee weken met vakantie. Ik moet mijzelf zien te redden. Ik weet alleen nog niet hoe. Ik moet kijken naar de dingen die ik wel heb. Hier gaan we..
Daar lag hij wéér. Robert Gesink was weer gevallen. Wederom maakte hij zijn talent niet waar. Hij zal wel een lage pijngrens hebben dat die weer niet verder kon. Robert Gesink heeft niet de juiste mentaliteit. Hij heeft niet de juiste stuurmanskunsten. Het kan geen toeval zijn. Robert Gesink heeft niet de juiste hardheid voor de koers. Robert Gesink heeft niet voldoende doorzettingsvermogen. Zomaar wat opmerkingen die ik vandaag hoorde over mijn held Robert Gesink. Het raakte mij, want Robert Gesink blijft een ongelofelijke held.
Ik ken afwijzing best goed. Ik kreeg het van mijn ouders op mijn coming out. Ik kreeg het van mijn scriptiebegeleider bij mijn afstuderen. Van de examinatoren bij mijn afrijden. Op het coördinator willen worden van het voorlichtingsteam. Op wedstrijdsecretaris willen worden bij mijn tafeltennisvereniging. Op de eerste sollicitatie voor in het bestuur van de homojongerenorganisatie. Van leuke jongens als ik ze op date vroeg. En vele afwijzingen na mijn afstuderen op solliciteren op mijn eerste baan. Ik ging toen maar aan de slag op een werkervaringsplek. 500 euro in de maand, aangevuld tot het bijstandsniveau van 720 euro. Ja, dat is wat je als net afgestudeerde krijgt als je in de bijstand zit (in 2014). Ondanks deze master of afwijzing, heb ik er nooit echt goed mee om leren gaan..
Nog een kleine 3 maanden en dan loopt mijn contract af. Ook het laatste beetje hoop op verlenging van mijn contract verdween deze week. Het is financieel echt niet mogelijk om mij in deze functie te behouden. Mijn leidinggevende baalt er ook van. Ik denk aan alle projecten die ik nu doe en hoe ze dat dan met een kleiner team moeten gaan doen. Maar meer denk ik nog aan de onzekere periode die komen gaat.
Het was zaterdag de vierde keer dit jaar dat ik werd aangesproken op mijn houding. Een goed bedoelde opmerking van een wat oudere man over dat ik zo krom, gebogen zat. Ik ging mijn verdedigen hoe het kwam. Ik zei dat het niet uitmaakte. Ondertussen was mijn avond vergald. Ik weet van mijn kromme rug. Ik weet van mijn bochel en dat ik haast op Quasimodo lijk. Ik weet dat ik geen mooie rechte rug heb om stijl te dansen. Ik hoef dit alleen niet altijd te horen.
Het zag er allemaal zo goed uit. Werk afgerond, een mooie bruiloft achter de rug en mijn tas was op tijd gepakt. Ik was helemaal klaar om een paar dagen naar Goteborg te gaan. Ik ging daar een halve marathon rennen met een goede vriend die daar huisarts is geworden. Ik had voldoende getraind en iedereen verteld over mijn streeftijd op de halve marathon. Helaas liep het weekend een beetje anders..
Vandaag was het dan zover. Ik had zondag 19 maart allang met een cirkel in mijn agenda staan. Het was hoog tijd dat mijn persoonlijke record (PR) op de 10km er aan zou gaan. De tijd van 42 minuten en 56 secondes stond alweer sinds 2014. Ik trainde voor het eerst heel de winter door na de Zevenheuvelenloop en dat was al bijna 250km in 2017 tot de race vandaag. Echter ging het de afgelopen dagen niet bepaald als gepland en de Stevensloop vandaag eigenlijk ook niet..
Ik wilde de afgelopen weken al bloggen over mijn 100 dagen sinds het afscheid in Lunteren. Ik wilde al bloggen over de afronding van mijn re-integratietraject en de start van mijn 6 maanden contract op het werk en over de grote kans dat ik daarna weer op straat zal staan. Ik wilde bloggen over momenten dat ik op eens emotioneel geraakt werd en er opeens tranen waren, hetgeen ik nog niet veel eerder in mijn leven had meegemaakt. Ik wilde bloggen over mijn stemmingswisselingen, over omgaan met anderen idealen in verkiezingstijd of over het alleen gaan naar een concert. Echter kwam het er allemaal niet van, ik moest eerst ff bijkomen..
Ik had vanmorgen het gesprek op mijn werk met mijn nieuwe leidinggevende. Begin november had ik al een gesprek gehad met mijn oud leidinggevenden, die mij ook de mondelinge afspraak hadden toegezegd dat als ik mijn behandeling zou afronden en stabiel zou zijn, dat er dan in principe ruimte was voor mij om terug te komen op het werk. En zo geschiedde, en zo had ik vanmorgen het gesprek met mijn nieuwe leidinggevende over mijn nieuwe werkzaamheden, het contract en alles wat van belang is bij mijn nieuwe aanstelling. Read More Back to work