Het is al bijna hoogzomer wanneer ik de balans op maak over de laatste maand van vorig jaar. Ik vind het belangrijk om daar ook nog bij stil te staan, omdat het best een goede maand was. Dat voor deze voor mij toch vaak moeilijke maand. Ik wist een aantal keer goed voor mijzelf te kiezen. Bij de feestdagen, met vrienden en door op moeilijke momenten leuke dingen in het vooruitzicht te stellen. Daarom neem ik de balans over deze maand toch nog even mee..
Read More December 2019: De balans
Het is de volgende dag in november en nog steeds ben ik verre van fit. Saai weekend zo in november zonder sociale afspraken. Het geeft wel iets meer tijd om weer een stil te staan bij mijn stemming, gedrag en alles wat ik mee maak. Nadat ik dat gisteren al deed voor september is het goed om nu de balans op te maken over oktober. Er ging meer mis dan goed, het is dus echt zaak om daarop te reflecteren, wat ik vandaag doe en waarover ik vandaag deel in deze blog.
Read More Oktober: De balans
Deze week was even heel erg moeilijk en ging het opnieuw heel slecht. Natuurlijk hoorde ik wederom: dat heeft iedereen wel eens. Alleen, ik weet niet of iedereen dan werkelijk zo diep gaat als mij. Het was op alle levensgebieden opnieuw moeilijk en vol tegenslagen. Tegenslagen die ik gewoon nog steeds erg moeizaam verwerk en daarom kan zeggen: Soms is het gewoon volkomen KUT.
Het is het besef van altijd blijven leven met een psychische aandoening. Dat de ontslagbrief van je therapeute nog op tafel ligt, maar je toch nadenkt over opnieuw therapie, hulp en het niet meer weten. Het was deze week opnieuw heel erg. In dit weekend kruip ik er langzaam uit, maar is het nog steeds moeilijk om te zien hoe diep en slecht het deze week ging. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Ik probeer door middel van schema’s uit dialectische gedragstherapie (dgt) te leren van deze week. Ik probeer te kijken naar mijn eigen gedrag en hier zelf opnieuw lessen uit te trekken. Dat heb ik alleen al zo vaak in mijn eentje geprobeerd, maar vaak is dit niet voldoende gebleken. Is een nieuwe stap dan toch nodig? Moet ik minder of ander werk gaan doen? Het zijn vragen die ik mijzelf echt stel. Het is moeilijk voor te stellen voor veel mensen. Dan stop je toch met alles wat je daarnaast doet? Het is een ouderwetse gedachte, maar zo simpel is het allemaal niet. Er moeten keuzes gemaakt worden en deze week laat zien dat er nog veel slechte patronen en schema’s actief zijn. Ik kan dat niet ontkennen. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Dat er weer een muis liep door je slaapkamer en dat je wakker hield. Dat je daardoor slecht slaapt en weer meer last van je darmen hebt. Dat je verstuikte enkel na twee weken toch nog meer pijn doet en dat je daarom je belangrijkste gezonde coping: hardlopen/wandelen slecht kan inzetten. Dat je dan toch nog een lekke band hebt op de fiets en zonder rijbewijs dus wel een stuk moet wandelen. Dat je dan een pijnlijke afwijzing krijgt van een leuke jongen. Dat je dan een keiharde uitspraak krijgt van de rechter dat dingen triggert. Dat je daardoor ook tegen moeilijke deadlines oploopt op werk. Dat je pech hebt met OV en daarom opmerkingen hoort over: “Hoe heb je nog geen rijbewijs dan?”. Hoe je eenzaam verder worstelt en het niet lukt om om de hulp te vragen die je nodig hebt. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Bovenstaande alinea voelde hetzelfde als alles wat een aantal jaar geleden mij ook overkwam. Hoezo dan na Lunteren en een lang individueel schematherapie traject nog niet voldoende progressie? Het is natuurlijk te kort door de bocht en het is niet altijd zo diep. Bovenstaande dingen zijn voor iedereen pijnlijk, maar de extreme mate waarin het mij compleet vloert is wel heel erg heftig. De dalen en het bijbehorende gedrag zijn niet gezond. Ik sta zelf aan het roer, maar het lukt mij niet om koers voor een langere periode te behouden. Het gaat gemiddeld eens in de twee weken nog extreem mis en deze week duurde dat weer een gehele week. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Het is de rouw en het proces van accepteren van je eigen psychische aandoening. Het is matigen en moeilijke keuzes maken die alleen jij in je volledig kan begrijpen en en die anderen zo graag willen bagatelliseren. Een vast contract en GGZ-vrij, maar nog steeds een interne strijd in mij. Deze week is geen uitzondering en kan niet als zomaar een terugval worden gezien. Het sluimert nog constant en kleine triggers zorgen steeds opnieuw dat het misgaat. Accepteren, leren, verder gaan en nieuwe pijnlijke keuzes maken. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Voor een opdrachtgever moest ik een VOG aanvragen en opsturen. Ik had hem thuis ontvangen en ik heb thuis een scanner. Ik had daarnaast een herziend contract van mijn werkgever zelf dat mij steeds op verschillende plekken detacheert. In het herziende contract waren het aantal uren van mijn contract opgehoogd vanwege dat ik nu twee verschillende klussen doe voor 36 uur per week in plaats van de 32 uur die in mijn contract staat. Daarnaast moest ik voor mijn diëtist een vragenlijst invullen over darmklachten, aambeien en de invloed daarvan op mijn kwaliteit van leven. Natuurlijk benadrukte ik er enkele zaken nog in over mijn psyche.
Ik zag er een beetje op om deze blog te schrijven. Het is namelijk echt een maand geweest om snel te vergeten. Echter heeft de lijn doorgezet in mei en staan er een heleboel kruisjes op mijn coping schema en een heleboel onvoldoendes bij mijn stemming. Er zijn leuke plannen, er zijn mooie mensen in mijn omgeving, en toch is alles in mijn leven te veel. Ik denk aan het kaartje van Rachel Celine: “Als leven overleven wordt en alle hoop verdwijnt, weet dan lieve jij, dat er bij mij, voor jou altijd een lichtje schijnt”
De afgelopen week voelt onwijs verlamd. Alsof alle EMDR even voor niets is geweest. Alsof alles wat ik heb geleerd plotsklaps is verdwenen. Vrienden reageren niet op al mijn capslock appjes. “Je lijkt toch niet geholpen te willen worden” stroomt in mijn Inbox of er volgt gewoon geen reactie. Ik stuur de appjes maar door naar meer mensen en als tweets op twitter, tegen beter weten in. De enige appjes die volgen zijn over vergaderingen, verplichtingen en taken die ik moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al overloop. Het voelt als 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, en 2017 of alle andere jaren in mijn leven.
Het was zonnig en meer dan 25 graden. Ik had een prettige kennismaking gehad met de wethouder op mijn werk. Ik had getrakteerd met taart op werk wat dankbaar werd ontvangen. Ik had afgesproken met mijn drie beste vrienden. We vonden een plek bij de Utrechtse grachten terwijl alle terrassen vol leken en er mensen moesten wachten. Ik kreeg allemaal lieve berichtjes en veel mensen dachten aan mijn verjaardag. En toch had ik de meest verschrikkelijke verjaardag die ik mij kan herinneren…
Over precies een week zou ik uitgeteld op de bank liggen na mijn eerste marathon. Ik droomde hier al heel lang over en nu vond ik de tijd rijp. Wat wilde ik dit graag nog bereiken voor mijn 30e levensjaar. Echter kwam daar de blessure shin splints in oktober. De droom ging in de ijskast en moest ruimte maken voor nieuwe doelen. Ik had geen last van de blessure met wandelen en op aanraden van de sportfysio mocht/moest ik zelfs snelwandelen voor mijn herstel. En zo kwam daar de nieuwe droom: de vierdaagse. Vrijdag was de loting: Kut. Uitgeloot.
Ik moet de komende weken wel meer moeilijke knopen doorhakken. Doorgaan/stoppen met EMDR. Over toekomstig werk. Over verhuizen. Maar niet meer over mijn deelname aan de marathon van Rotterdam. Ik heb overlegd met mijn sportfysio en de marathon is al over 10 weken. Ik kan op dit moment ongeveer 100m achter elkaar rennen. De progressie in mijn blessure was de laatste weken nihil te noemen, ondanks dat ik iedere dag oefeningen deed. Het is dus onverstandig en niet meer haalbaar om de marathon van Rotterdam te rennen op 8 april.
Ik heb begin dit jaar met mijzelf afgesproken dat ik iedere persoonlijke crisissituatie uitgebreid zou reflecteren. Als ik heel eerlijk naar mijzelf moet zijn dan ging het deze weer opnieuw mis. Aan de ene kant voelt het ontzettend streng naar mijzelf om het zo te benoemen. Anderzijds was het er echt 1, ik verloor de meeste grip op mijn gedrag en ik was tot weinig in staat. Het was niet zo erg als de eerste crisis begin dit jaar, maar Ik moet eind januari helaas de waarheid toch alweer onder ogen komen: Mijn tweede crisis van 2018 was deze week een feit.