Wat een maand was maart weer. De lockdown werd natuurlijk verlengd tot het eeuwige, we mochten naar de stembus en ik begon een nieuw traject haptotherapie. Alle drie hadden best wel wat invloed op mij en verhoogde ook nog mijn telefoongebruik. Ik blijf de afleiding missen, ik wilde op de hoogte blijven van alles rondom de verkiezingen en door mijn knieblessure viel ook de coping van wandelen en hardlopen weg.
Read More Maart 2021: De balans
Het is al 2 maanden verder en mijn laatste blog is ruim 2 maanden geleden. Ik vind het alleen wel belangrijk om van iedere maand een overzicht te blijven maken. Mei was best een bijzondere maand. Na 5 jaar besloot ik te stoppen met mijn weekendgedichtjes op facebook. Net als met mijn blog wat minder alles maar online gooien. Ik bleef dit wel doen op twitter. Er blijft dus nog genoeg om voor te streven. In deze blog kijk ik nog eens terug op mijn gedrag, gebeurtenissen en leerpunten.
Read More Mei: De balans
Het is voor de vaste volgers van mijn blog geen geheim dat ik geen rijbewijs heb. Op mijn 29e levensjaar inderdaad. Ik had niet verwacht dat dat zo’n grote drempel zou zijn voor mijn zoektocht op de arbeidsmarkt. Ik zie het echter in veel vacatures terugkomen. Terwijl ik vaak ook daarbij denk: kan die functie echt niet vervuld worden zonder rijbewijs? Bijvoorbeeld voor accountmanager binnen Amsterdam. Daar is toch vrijwel alles met het OV bereikbaar? Ik kan daarbij ook nog gewoon lezen en werk doen achter mijn laptop in het OV. Zonnepanelen, minder lang douchen en biologisch voedsel; het wordt steeds populairder. Echter minder kleding of besparen op het vliegtuig en de auto valt vaak niet over te spreken. Willen we dus echt wel vergroenen?
Read More Betoog: Willen we echt vergroenen?: De auto en het vliegtuig
Toen ik enkele jaren terug in een depressie belandde verbaasde ik mij over de wondere wereld van de tijdelijk arbeidsongeschikten. Allereerst werd mijn contract niet verlengd, maar had ik wel een bedrijfsarts die voor wet poortwachter verantwoordelijk werd geacht voor mijn re-integratie. Ik meldde mij aan voor een WW-uitkering en vanuit daar belandde ik in de ziektewet. Een UWV arts wilde vervolgens kijken naar mijn psychische problematiek en of ik daadwerkelijk niet kon werken. Tevens liep ik bij de huisarts op zoek naar de juiste behandeling voor mijn psychische problemen. Om mijn leven vol te houden had ik een praktijkondersteuner in de praktijk van de huisarts. Ik moest op de juiste behandeling lang wachten en werd ondertussen doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog. Samen met de psycholoog bereidde ik mijn volgende behandeling voor. Na 4 maanden wachten kon ik mijn behandeling eindelijk beginnen. Een traject van 9 maanden lang met verschillende psychiaters, psychologen en allerlei andere therapeuten. In totaal zag ik 15 verschillende artsen uit verschillende invalshoeken en met verschillende belangen. De arts van mijn oud werkgever voor mijn re-integratie. De arts van het UWV om te zien of mijn uitkering terecht was en of ik niet toch aan het werk kon. En tal van andere artsen die het beste met mij voor hadden en mij beter moesten maken. Ze hadden 1 ding gemeen: ze legde allemaal de artseneed af.