Ik merk dat ik het best moeilijk vind om om te gaan met hele goede intenties van hele lieve mensen, maar dat ze toch niet stroken met mijn eigen gedachtes. Ik vind mijzelf best emphatisch en kan mij meestal redelijk inleven. Echter, soms zitten ik en sommige mensen gewoon niet op één lijn, dat geeft eigenlijk verder ook helemaal niets, maar wat als dat tussen jou en je ouders in best veel dingen zo is?
Het was nog 6 nachtjes toen de afspraak definitief was gemaakt. 6 nachtjes, waarschijnlijk niet van 8 uur, want ja het was nog maar 6 nachtjes. Maar naïef als ik was dacht ik dat het gewoon 6 nachtjes zou blijven. Want deze afspraak is zo ontzettend moeilijk, eng, confronterend, vervelend, naar, dat kon niet nu al gaan plaatsvinden. En zo ging Thomas naïef gewoon door met zijn leven de afgelopen dagen.
Whoop, whoop? Ik kijk even onder de tafel, onder de bank, waarop ik heel het weekend lag, onder het bed, waar het ook al zo moeilijk was uit te komen, of onder het dekentje, waar ik zelf heel het weekend onder te vinden was. Maar de whoop, whoop; positieve vibrations zijn even onvindbaar. Wat een weekje was het zeg, er kwam geen einde aan. En na vandaag ben ik misschien nog wel depressiever dan gisteren. Het voelt echt alsof alles zoveel moeite kost. Ik stink als hel, maar energie om te gaan douchen heb ik niet.
Ik was vandaag niet van plan om op te staan. Het bed was warm, ik zag gelukkig geen licht onder de deken en er was ook geen reden om uit mijn bed te komen. Toch heb ik mijzelf net naar de woonkamer kunnen slepen, alwaar ik tussen de verlaten bordjes (ik eet tenminste nog), plaats heb genomen aan tafel. Mijn darmen voelen iets beter dus een kop koffie kan ik wel proberen. Het is nog geen 24 uur nadat ik diverse telefoontjes heb gehad uit Lunteren.
Daar ging ik dan. Ik stelde het vertrekmoment zo lang mogelijk uit, om maar lang genoeg in mijn veilige omgeving thuis te kunnen blijven. De zenuwen werden ook steeds groter naarmate de ochtend vorderde, maar uiteindelijk haalde ik de trein op tijd. En zo wist ik dat ik op Veenendaal-de Klomp 6 minuten de tijd had tot het busje zou komen en dat ik dan 2 minuten voor de tijd van aanvang zou aankomen. En zo reed de NS eens netjes op tijd en stapte ik in Veenendaal-de Klomp op tijd had en was het even om mij heen zoeken naar de juiste halte, maar toen ik die had gevonden, kon ik met wat overige mensen keurig wachten totdat het busje kwam…
Het ging verbazingwekkend oké de afgelopen dagen. Na de vrij heftige therapiesessie en wederom een Mozes Moeilijke Maandag, ging het woensdag best oké op werk en kreeg ik behoorlijk wat voor elkaar. In de avond speelde ik erg lekker op de tafeltennistraining en was het daarna nog best gezellig borrelen achteraf. Te laat op bed, maar toch redelijk op tijd op werk de volgende dag (gisteren), waarin ik wederom wel in mijn hum was, best veel voor elkaar kreeg en nog een intensief gesprek had op het kantoor van NOC*NSF of ik in staat was een gespreksleider te zijn gedurende workshops bij sportverenigingen voor een veilig sportklimaat. Een soort sollicitatiegesprek, waarin al mijn sterke punten en minder sterke punten aan bod kwamen. Ik durfde mijn psychische klachten even niet te noemen….
Gisteren was een heuglijke dag (ahum), ik beschreef alleen maar lichtpuntjes en hoogtepunten! Iets wat veel mensen vinden dat ik met name moet doen. Het was echter één van mijn moeilijkste blogs om te schrijven, omdat ik absoluut niet in de stemming was om een dergelijk positieve blog te schrijven. En zo ging het geheel tegen mijn doelstelling in om het eerlijke verhaal te vertellen op mijn blog. Toch was het ook wel goed om te zien wat ik dit jaar nog wel allemaal heb ondernomen en wat voor leuke momenten ik nog had. Helaas was het echter maar sporadisch dat ik er van kon genieten en was er ook bij het typen van al die leuke dingen vaak gedachtes aan hoe verschrikkelijk ik dingen ook had bevonden. Lees vandaag, mocht je dit willen, daarom mijn top 5 aan dieptepunten..
Hoewel het al weken was aangekondigd, gingen de aanmeldformulieren dinsdag eindelijk op de bus. De aanmelding voor dagbehandeling is definitief. De dagbehandeling zelf echter nog niet…
“Ik heb het gevoel dat mijn omgeving alleen maar bezig is met nieuwe banen, nieuwe relaties, buitenland stages en epische vakanties van volgend jaar.” Een uitspraak die je dikwijls hebt kunnen lezen op mijn blog. Het is duidelijk; ik vergelijk mijzelf veel te veel tot anderen. En ik vergelijk mijn problematiek ook graag met dat van anderen…
Het gaat niet bepaald goed met mij deze week. Het zijn die zelfde indicatoren die ik al eens eerder aangaf. Niet op tijd op werk kunnen komen, totaal geen motivatie hebben om productief te zijn, ziekelijk met telefoon in de hand om aandacht vragen en alles als een Mount Everest zien. Heel even kon ik er gisteren door een borrel en uitje op een boot eraan ontsnappen, maar ik wist ook wel dat dat dat voor heel even was, en dat de ellende vannacht en vandaag wel weer terug zou zijn. De verschrikkelijke woensdag ligt al wel weer even achter mij, de volgende opmerkingen/gebeurtenissen zorgen ervoor dat het voor mijn gevoel een living hell werd:
Read More 5 opmerkingen die mijn woensdag tot een living hell maakte