Een aantal weken geleden keek ik erg uit naar twee weekenden, voordat het allemaal zou gaan beginnen in Lunteren. Het eerste weekend zou ik de Stevensloop lopen in Nijmegen, misschien wel de halve marathon en zou ik ook nog naar het concert van Kodaline gaan. Tevens had ik nog een feestje en zou ik ook nog lekker biertjes gaan drinken met maten bij mijn oude tafeltennisvereniging. Dit weekend had ik opnieuw hele vette plannen…
Het is 13.00 en ik heb mijzelf net uit bed gesleept. Nou, ja ook al wel vanmorgen om 10.30, omdat ik ergens zou helpen met een verhuizing vandaag, maar toen merkte ik dat het echt niet ging. Het was vanacht al verschrikkelijk en als ik dan alleen ben houdt het niet op. Een 8-2 overwinning in tafeltennis was weer een druppel, waardoor mijn stemming 180 graden omsloeg. Een overwinning?…
Maandag was het dan zover. Mijn laatste afspraak met mijn therapeute van de afgelopen 16 maanden. Het was een moeilijke stap voor mij geweest in 2014, maar ik wist ook dat het niet langer meer ging. Via de huisarts, praktijkondersteuner, 113online, was daar na een wachttijd eindelijk plek bij de ambulante schematherapeute. En zo begon begin december 2014 mijn intake…
Ik heb mijn trainingspak alweer aangedaan, want vandaag is immers de Stevensloop. Het zonnetje schijnt en ik zie buiten al de eerste lopers mijn huis voorbij lopen. Dit wordt een mooie dag! Je hoeft alleen geen waarzegger te zijn om te weten dat het niet aan mij besteed is dit jaar. Pijn bij het slikken, vreselijk zweten, een effect op mijn darmen en een algemeen onbehaaglijk gevoel is mij ten deel gevallen, het gaat even langs mij heen..
Ik weet niet of ik nou vandaag in Lunteren of Noord-Korea ben geweest. Ik zeg het even gekscherend, maar het voelt ergens wel zo, en ik weet ook niet of ik vertrouwen heb in mijn behandeling die ik na pasen op 29 maart start. In de week dat ik al vier avonden bezet heb staan, en ik vandaag merk hoeveel mij zo’n dag ongelofelijk kan slopen.
Sorry, het is even heel erg klaagmaandag. Misschien komt het doordat ik nog te moe ben van het weekend. Misschien komt het doordat het zo onrustig is in mijn omgeving. Misschien komt het doordat ik mij vandaag enorm irriteer aan…
Het is alweer 1,5 dag nadat ik vertrok bij de kennismaking in Lunteren. Een rondleiding, een ontmoeting met een sociotherapeut en mee lunchen. En dat allemaal van ongeveer 11.30 tot 13.00. 1,5 uur maar, dat moest te doen zijn…
Hoewel ik dit weekend niet te veel plannen had, en vandaag mij had voorgenomen om lekker te schrijven, wilde mijn hoofd weer eens totaal niet. Ik zocht naar verkeerde opvulling, stuurde wat appjes naar vrienden, was ergens met de verkeerde dingen bezig en niets schoot echt op. Mijn voornemen om te lezen, te sporten, het huishouden, het zat er niet echt in. En voordat ik er erg in had was het alweer avond…
Ik maakte in september een duidelijke keuze, dit schoot onvoldoende op, ik had meer nodig dan één sessie per week. Ik viel te snel weer terug, ik was te labiel en ik maakte onvoldoende stappen in vooruitgang. Ja ik kwam dichter bij mijn gevoelens en emoties, ja ik accepteerde mijn klachten meer, maar de gevoelens en emoties toelaten in de grote boze buitenwereld was nog echt een stap te ver. Om nog maar te zwijgen over al mijn andere laakbare gedrag. Er moest meer gebeuren en zo begon de zoektocht naar een juiste behandeling: het werd Lunteren. Helaas is het daar een stroef begin geworden met de volgende 5 punten die mij daarin tegen stonden:
Ik lig meestal nog een uur te woelen voordat ik eindelijk in slaap val. Ik draai mij dan weer om, en nog een aantal keer en spreid mij uit over het gehele tweepersoonsbed. Soms ga ik er nog even uit voor een glaasje water en soms om even naar de wc te gaan. Ik val dan gemiddeld rond half 2 in slaap, waarna ik om ongeveer 5 uur wakker schrik. Ik heb het dan meestal klamme knieën, bezweet gevoel en een bepaald gevoel van onbehagen. Ik worstel verder tot mijn wekker gaat om 7.20 en ik door snooze tot ik de kracht heb om uit bed te komen en mijn masker op te zetten.