Ja, de maand die alweer 2 maanden achter ons ligt verdient nog een blog. Door de maand juni, met 1 miljoen stappen en veel onrust rondom werk, was ik helemaal niet zo aan mijn geliefde schrijven toegekomen. Daar neem ik nu begin juli daarom maar eens goed de tijd voor. Hierbij daarom nog een terugblik en reflectie op de maand mei.
Read More Mei 2021: De balans
Dit is nog het weekoverzicht van vorige week. Het heeft even geduurd door allerlei dingen in week 12 van het virus, maar daar ga ik in deze blog nog even niet op in. Ik wil het nog over vorige week hebben, de week die leidde tot deze week. Het was een week waarin best nog wel wat gebeurde. Het was de laatste week voor de versoepelingen, waardoor er best veel eindigde aan speciale corona gerelateerde podcasts/uitzendingen en programma’s. Voor mij voelt dat nogal dubbel.
Read More Quarantaine uuh sociale isolatie uuh nieuwe normaal ?! week 11
Het is het antwoord wat ik momenteel kan geven op de vraag hoe het met mij gaat. Je mag er op doorvragen, maar dan komen er al vrij snel traantjes in mijn ogen. Het gaat verschrikkelijk niet oké. Maar misschien meer nog is mijn gedrag en hoe ik ermee omga dat niet. Ik mag mijzelf niet te veel veroordelen om nog niet verder niet oké te worden, maar ik mag het ook niet goed praten. Het besef is lastig dat na jaren therapie, op mijn 30e, ik nog niet in staat ben om oké om te gaan met het leven en alles wat daarin gebeurt.
Ik zag er een beetje op om deze blog te schrijven. Het is namelijk echt een maand geweest om snel te vergeten. Echter heeft de lijn doorgezet in mei en staan er een heleboel kruisjes op mijn coping schema en een heleboel onvoldoendes bij mijn stemming. Er zijn leuke plannen, er zijn mooie mensen in mijn omgeving, en toch is alles in mijn leven te veel. Ik denk aan het kaartje van Rachel Celine: “Als leven overleven wordt en alle hoop verdwijnt, weet dan lieve jij, dat er bij mij, voor jou altijd een lichtje schijnt”
Ik heb begin dit jaar met mijzelf afgesproken dat ik iedere persoonlijke crisissituatie uitgebreid zou reflecteren. Als ik heel eerlijk naar mijzelf moet zijn dan ging het deze weer opnieuw mis. Aan de ene kant voelt het ontzettend streng naar mijzelf om het zo te benoemen. Anderzijds was het er echt 1, ik verloor de meeste grip op mijn gedrag en ik was tot weinig in staat. Het was niet zo erg als de eerste crisis begin dit jaar, maar Ik moet eind januari helaas de waarheid toch alweer onder ogen komen: Mijn tweede crisis van 2018 was deze week een feit.
De zon schijnt door de bomen. De bladeren kleuren mooi. De eerste lopers lopen langs mijn raam naar de start. Ik staar naar mijn startnummer en hardloopschoenen die in een hoekje staan. Ik doe een rekbeweging of het echt niet gaat. Helaas, ik voel een scheut pijn in mijn schenen. Helaas, mijn 10e Zevenheuvelenloop op rij moet ik overslaan. Ik pak mijn telefoon en kijk naar de verschrikkelijk depressieve appjes en tweets die ik met name gisteravond stuurde. Niet eens zo zeer door het missen van deze dag, maar wel omdat lichamelijke klachten mij opnieuw tot wanhoop dreven. Het is een proces. Het proces van het langzame herstel…
Opeens werd ik gisteren na therapie weer overvallen door angst, paniek en onrust. Het was even stabiel gegaan, maar door vreselijke lichamelijke onrust dat zich ook in mijn hoofd nestelde ging het allemaal niet meer. De afwas riep. De was riep. Ik moest veel doen, maar mijn lichaam wilde allemaal niet. Ik verloor de controle over mijzelf en voelde mij alleen, onbegrepen en uitzichtloos. Ik moest van mijzelf nog wel de verplichte oefeningen doen die ik van (specialisten) had meegekregen. Ik besefte dat ook dat te veel was. Het zijn er ook gewoon te veel. Ik raak er haast van in een burnout. Waar moet ik nou weer de hoogste prioriteit aan geven?
Ik ben onwijs toe aan stabiliteit. Aan rust, reinheid en regelmaat. In een periode waarin je alleen je baan verliest, je onzekerheid hebt over je inkomsten en er van alles geregeld en gedaan moet worden is die balans alleen ver te zoeken. Gelukkig is mijn internet en tv ook nog ontkoppeld en zijn Ziggo, benedenburen en huisbaas niet bepaald bereidwillig om er iets aan te doen. En ik ben dan de sjaak. Ik wil voor mijzelf opkomen en staan, maar helaas lukt dat zo moeilijk als je steeds wordt tegen gewerkt. Read More Labiele tijden
Ik heb het stuk Grip nog wel 10 keer gelezen. Ik besef hoe ik tot het stuk ben gekomen. Ik besef ook hoe het lijkt alsof gedrag mij lijkt te overkomen, in plaats van dat ik er zelf invloed op heb. Het is een weergave hoe het voelt, maar natuurlijk heb ik wel degelijk invloed op mijn eigen handelen. Hoog tijd dus om hier meer verantwoordelijkheid voor te nemen. Tijd voor verandering!
Ik zei het echt tegen mijzelf. Het zou waarschijnlijk een afwijzing worden. Zo goed ging het gesprek niet en ik moest daar sterk rekening mee houden. Het ontbeerde mij wellicht aan de juiste ervaring. Er waren drie andere goede kandidaten. Het was al mooi dat ik opnieuw op gesprek mocht komen. Ik was open en eerlijk geweest en had alle vragen kunnen beantwoorden. Soms is dat echter niet genoeg. Deze afwijzing zou mij niet zo uit het veld slaan. Tot het telefoontje gisteren..