Precies een jaar geleden begon ik een blog over mijn liefdesleven. Hoe werkt dat nou in de gayscene? Is dat nou werkelijk anders dan in de straight scene, in hoeverre die dan ook bestaat. Ik deelde over de offline gay wereld, de online gay wereld, de clichés die je als single gay van 29 tegenkomt, mijn persoonlijke pijn daarin, de goede voornemens die ik daarin had en hoe ik daarin vorderde. Daarna bleef het heel lang stil. Dat zegt wellicht voldoende…
Ik zocht in mijn aantekeningen naar overeenkomsten wanneer het mis met mij was gegaan de voorbije weken sinds mijn laatste afspraak bij mijn therapeute op maandag 26 februari. Een afwijzing op 6 maart, heel veel blaren na een wandeling op 12 maart, een nieuwe afwijzing op 28 maart, uitgeloot worden voor de vierdaagse op 30 maart, lichamelijke klachten en zweten op werk op 3 april, mensen die klagen over mijn zweten en veel andere lichamelijke klachten op 5 april, Veel lichamelijke klachten en een groot gevoel van verdriet en eenzaamheid op mijn 30e verjaardag op 19 april. Het lijstje hield maar niet op.
Het is vandaag 9 augustus. De dag waarop ik drie kaarsjes aandoe. Eén voor mijn neefje, het is zijn sterfdag vandaag. Eén voor een vriendin die ik super waardeer, en die wacht op spannend nieuws over haar vader. En één voor een collega die maandag zijn moeder vrij plotseling verloor. Even een dag van bezinning, en voor gedachten aan hen, daarvoor brand ik vandaag drie kaarsjes.
Afgelopen maandag was nauwelijks te bevatten. Een jong meisje van 22 dat het leven moest laten en zowel de staff als vele cliënten desolaat achterliet, naast alle andere warme mensen om haar heen. Ik draaide daarom in de avond het volgende nummer..
Het ging al even wat minder. Misschien kwam het door het afscheid in de groep van een een persoon waar ik een fijne klik mee voelde. Misschien kwam het door het afbouwen van mijn medicatie. Misschien kwam het door onrust van mensen in mijn groep, mede ook doordat daarbij een dierbare bij was verloren en/of dat anderen klein geluk hadden bij een geboorte bij een dierbare van hen. Misschien kwam het door beste vrienden met dates, mooie reizen, nieuwe huizen, en alle andere stappen, die zo immens ver weg lijken van mij. Misschien kwam het door een mail van een leidinggevende en hoe ik werd gemist op het werk, door onder andere mijn expertise en hoe goed ik ingevoerd was in alle dossiers..
Ik ben nog niet heel lang terug van een heel zwaar weekend. Naast mijn eigen klachten die ik ervoer (momenteel erg veel last van mijn darmen, onbegrijpelijke gedachtes en gevoelens vanuit persoonlijkheidsstoornissen, gedoe rondom tafeltenniscompetitie etc.) stond heel dit weekend in het teken van een crematie die ik had…
Mijn therapeute schoot gisteren vol met tranen. Vanavond vang ik de tranen van mijn beste vriend op op mijn schouder en de kans is groot dat ik morgen zelf ook een traantje laat…