“Ik heb het gevoel dat mijn omgeving alleen maar bezig is met nieuwe banen, nieuwe relaties, buitenland stages en epische vakanties van volgend jaar.” Een uitspraak die je dikwijls hebt kunnen lezen op mijn blog. Het is duidelijk; ik vergelijk mijzelf veel te veel tot anderen. En ik vergelijk mijn problematiek ook graag met dat van anderen…
Maandag hakte ik de knoop al min of meer door en gisteren deelde ik het mede tegen mijn therapeute. Na behoorlijk wat gesprekken met vrienden hierover, moest ik het toegeven, ik moest mijn angsten aangaan: ik heb gekozen voor Lunteren. En zo werd er gevraagd of ik opgelucht was met mijn keuze. Ooh, ja opluchting, die emotie die ik niet kende, en ook gisteren en vandaag totaal niet landde.
Ik voelde het woensdag insluipen. Het gevoel tijdens de musical. Ook al was mijn blog overwegend negatief de afgelopen weken, ik merkte een duidelijk verschil met sinds woensdag, toen het nog negatiever werd. Misschien kwam het door de eenzaamheid die daar opeens was. Misschien kwam het doordat de optie van dagbehandeling nu zo concreet en eng dichtbij kwam. Misschien kwam het door mijn maagkrampen die opnieuw erger opspeelde. Maar misschien was er ook gewoon geen oorzaak, maar was die nare moeheid, somberheid, de zin niet meer inzien, opeens weer daar.. Read More Terugval
Gisteravond ging ik naar de musical: “Priscilla, queen of the dessert” in Carré. Het zou fijne afleiding moeten worden in een zware week met tweemaal therapie en morgenochtend om 8.00 bij de huisarts om verder te praten over mijn medicatie en om de doorverwijzing te regelen die ik nodig heb voor mijn vervolgbehandeling. Tussendoor nog enkele confronterende telefoontjes, en behoudens gisteren zat ik elke avond alleen op de bank. Nee, het leek begin van de week wel goed te gaan, maar toch ging het gisteren helemaal mis, iedereen was hysterisch om mij heen, maar ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…
Opluchting betekent “verlichting van zorg(en)” (Van Dale woordenboek). Het is een emotie/gevoel die ik eigenlijk niet kan plaatsen en nauwelijks ken. Het is echter ook de vraag die ik het meeste krijg. Ben je nu opgelucht? Dat was zeker wel een opluchting? Ik zou willen dat ik een verlichting van mijn zorgen zou kennen, maar helaas gaan ook met stapjes vooruit de zorgen er mee vooruit. Ook al zitten dingen mee, een verlichting van zorg voelt nog ver weg…
Ik zei het echt tegen mezelf vanmorgen. Ik ga het gewoon doen. Verhuizing, weekendje Parijs, trainen voor zevenheuvelenloop (Al 4 weken niet getraind en het is nog minder dan 4 weken), 2 concerten, 2 voetbalwedstrijden, klussen, afscheid nemen van een goede vriend voor 7 maanden (en dus hopelijk nog paar x meeten), tafeltenniscompetitie spelen, vrijwilligerswerk, meehelpen met een feest organiseren en daar nog dingen voor doen, werken, therapie, en mezelf niet te druk maken. Ehm ja, dat ga ik allemaal doen de komende vier weken. Mijn depressie zet ik gewoon even uit en dan gaat dat gewoon lukken…
Soms ben ik sip in het leven,
Dan denk ik wat heeft het allemaal voor zin,
Waarom kan niemand mij gezelschap geven,
Overal tegenin.
Read More Eenzaamheid
Ik had niet verwacht dat het ooit zo slecht zou gaan. Een uitspraak die dit jaar wel wekelijks de revue is gepasseerd en helaas nu opnieuw. Ik zit ongelofelijk met mezelf in de knoop.
Iedere dag hebben we allemaal keuzes te maken. Het aantal keuzes dat we te maken hebben is de afgelopen decennia alleen maar toegenomen. Vroeger als je pindakaas wilde had je alleen Calvé. Nu staat er een hele meter vol met allerlei verschillende soorten pindakaas.
Meestal zijn mijn gedachtes en gevoelens die ik op deze blog heb beschreven wel redelijk te volgen, althans dat denk ik. Echter heb ik ook wel wat klachten uit mijn persoonlijkheidsstoornis die wat moeilijker te volgen zijn, die met name de afgelopen 10 dagen tot uiting zijn gekomen rondom participatie van mij in de tafeltenniscompetitie met mijn tafeltennisteam. Ook al is mijn comeback nog maar 10 dagen oud, ik denk nu eigenlijk alweer aan stoppen..