Ik kan zien dat ik deze week de goede dingen deed. Mijn dakterras met mijn ouders aanpakken. Wandelen, hardlopen. Huishouden bijhouden. In de ochtend aankleden en er het beste maken voor werk. En toch bleef het goede gevoel uit. Ik schreeuwde dat het niet zo goed ging niet van de daken, al was het best hard werken met al mijn oude patronen om dat niet te doen.
Read More Quarantaine uuh sociale isolatie week 9
Jullie hadden mijn update over vorige week nog tegoed. De achtste week alweer. Een week waarin er eindelijk lichtstralen aan het einde van de tunnel kwamen. En die lichtpuntjes zijn ook daadwerkelijk lichtstralen geworden, want we mogen weer naar de kapper, naar de schoonheidsspecialist en voor mij kan rijles ook weer beginnen. Echter miste ik ook nog wel enig perspectief. Want, behalve voor de mensen binnen een huishouden, is het devies voor iedereen afstand-1.5m afstand-afstand.
Read More Quarantaine uuh sociale isolatie week 8
We zitten alweer in mei. April was een maand die ons denk ik nog lang zal bij blijven. Niet vanwege alle epische avonturen, maar door alle mooie plannen die niet door gingen. Gelukkig ging de curve langzaam naar beneden en ging het in plaats van over de crisis in de zorg over de economische crisis. Ik blogde er al veelvuldig over. Daarom sta ik in deze blog wat extra stil bij mijn coping. Kan ik die in deze tijden extra bijstellen? Kan ik meer leren? Wat gaat nog wel en wat niet meer en wat kan ik daar in het algemeen van leren?
Read More April 2020: De balans
Het lijkt soms of ik deze coronahartjes blogs alleen maar schrijf met een vorm van narcisme. Waar ik zelf last van heb daar kom ik dan voor op. Dat is zeker niet helemaal waar, want ik ben verre van dak-/thuisloos, een weduwnaar of een alleenstaande ouder. Toch denk ik dat alles wat we doen voortkomt uit bepaalde eigen ervaringen en dat dat de intrinsieke motivatie vergroot. Daarom sta ik deze week stil bij de mensen die geen rijbewijs hebben, en daarom ernstiger in vrijheid worden ingeperkt dan velen anderen tijdens deze coronacrisis.
Read More Corona hartjes: Mensen zonder rijbewijs
En de tweede week is ook voorbij! Ik was gisteravond even te moe, vandaar dat deze blog op maandag komt. Daar kom ik zo ook nog wel even op terug. Helaas was de tweede week nog geen week van gewenning en progressie. Ik zakte steeds iets dieper en werk ging ook niet meer. Er was alleen wel de druk van een nieuwe baan die deze week begint. Kortom, het was even heel erg schipperen.
Read More Quarantaine uuh ik bedoel sociale isolatie week 2
Ik schrijf de laatste tijd niet meer zoveel blogs. Ik wil wel meer schrijven, maar ik vind de tijd en energie er niet voor. Het is constant een zoektocht naar wat ik wel en niet kan. Ik heb een baan van 36 uur. Ik krijg complimenten en dat gaat goed. Dat is waar het ook bij blijft. Voor de rest zijn er nauwelijks dingen die goed gaan. Dat doet pijn. Om vol te houden moet ik iets veranderen. Alleen wat? Eenzaamheid vs. Energie…
Read More De communicerende vaten van Eenzaamheid en Energie
Na de vierdaagse hoorde ik vaak hoe knap het wel niet was dat ik het alleen had gelopen. Ik hoorde het gniffelend aan. Het was toch niet meer dan normaal? Ik ging toch ook alleen op vakantie, alleen naar de bioscoop en alleen shoppen. Tegelijkertijd kwam bij mij de vraag of dit uit noodzaak was of juist knap van mijzelf. Ik zie het als een mix van beiden…
Read More Alleen dingen ondernemen
Het is 27 december en de kerstdagen zijn net voorbij. De top 2000 staat op en ik ben mijn nieuwe laptop aan het indelen. Alle foto’s overzetten van mijn kapotte laptop, indelen in mapjes en veel weggooien. Het past bij deze tijd van het jaar waarin ik vaak melancholisch ben. Zeker na de afgelopen dagen. De dagen die zeker niet mijn dagen waren.
Het is bizar dat zulke slechte dagen bestaan. Dat als ik 10 jaar terug zou weten hoe vaak deze terug zouden komen dat ik het echt niet had geloofd. Dat ik tranen voel. Opnieuw van alles tegen muren gooi. En dat er alleen maar de vraag gaat in mijn hoofd “Wie is er dan voor mij”. Ik voel mij ontzettend onbegrepen. Ik heb met vrienden gebeld. Ik heb afleiding gezocht. Maar het enige wat ik voel is eindeloze leegte. Ik weet het even echt niet meer.
Eind 2017 las ik het boek “Vele hemels boven de zevende” van Griet Op de Beeck. Ik was zelden zo geraakt door een boek. Ik zat ook wel een beetje in een labiele periode, maar toch kwam het allemaal onwijs binnen. De verhalen rondom eenzaamheid van verschillende mensen. Mensen die allemaal erg verbonden leken, maar toch worstelde met eenzaamheid. Elk op een eigen manier. Ik kon mij zelden in een personage zo goed inleven. Ik besloot woensdag alleen naar de film te gaan in het filmtheater in Nijmegen. Ik zag dat de film daar draaide. De film “Vele hemels boven de zevende”…