Het gaat weer even heel wat minder. Ik ben verdrietig om alles om mij heen. Ik ben boos op alles en iedereen. De zon doet pijn aan mijn ogen, muziek doet pijn aan mijn hoofd. Steeds minder kan mij schelen en alles vat ik steeds negatiever op. Ik post weer meer negatieve dingen op twitter (puur met betrekking tot mijzelf) en mijn eigenwaarde daalt ook weer, langzaam verdwijnt de hoop van de behandeling. Steeds meer pijn, welkom terug depressieve klachten..
Een aantal weken geleden keek ik erg uit naar twee weekenden, voordat het allemaal zou gaan beginnen in Lunteren. Het eerste weekend zou ik de Stevensloop lopen in Nijmegen, misschien wel de halve marathon en zou ik ook nog naar het concert van Kodaline gaan. Tevens had ik nog een feestje en zou ik ook nog lekker biertjes gaan drinken met maten bij mijn oude tafeltennisvereniging. Dit weekend had ik opnieuw hele vette plannen…
Sorry, het is even heel erg klaagmaandag. Misschien komt het doordat ik nog te moe ben van het weekend. Misschien komt het doordat het zo onrustig is in mijn omgeving. Misschien komt het doordat ik mij vandaag enorm irriteer aan…
“Wat heb ik zojuist getekend?” , het raast nog steeds door mijn hoofd. Het was een handtekening onder het behandelplan-overeenkomst van mijn traject in Lunteren. Waar meer van mijn leeftijdsgenoten momenteel hun koopcontracten, hypotheken, samenlevingscontracten of contracten op het werk tekenen, tekende ik vandaag mijn behandelplan. Natuurlijk deden nog veel meer mensen die jonger, even oud of ouder zijn dat, maar toch had ik min of meer het gevoel dat ik mijn euthanasieverklaring of doodsvonnis tekende..
Het wordt beter is ongeveer de uitspraak die ik in mijn leven het vaakst heb gehoord. Het is ook best wel Nederlands. Ik werd er pas door een Duits meisje op gewezen dat “Het komt goed” ook heel erg Nederlands is, terwijl het soms gewoon KUT gaat en KUT is en dat dat mag worden beaamt. Voor de oplossingsgerichtheid van de meeste mensen, om te relativeren en om hoop te houden, klampen we ons eerder maar vast aan dat het beter wordt. Ik hoorde het over mijn pds, mijn homoseksualiteit, mijn dysthymie/depressie/persoonlijkheidsklachten en ik hoorde het over mijn kwaliteit van leven…
Wie mijn blog al volgt sinds mijn eerste blogpost sinds begin mei 2015, weet dat de beslissing voor antidepressiva ongelofelijk moeilijk was. Mijn huisarts, praktijkondersteuner en daarna mijn individuele therapeute wilde er al veel eerder aan. Toen ik gedurende de therapie de zoveelste diepe dip had, stamelde ik tegen mijn therapeute dat ik het misschien toch maar moest proberen. Bij de dokter stamelde ik dat ook maar uit, al twijfelde ik erg aan of mijn depressie hier wel diep genoeg voor was, en gezien mijn problemen toch meer lagen in het persoonlijkheidsspectrum. Maar toch begon ik, onder Het dekentje..
Bovenstaande foto kreeg ik van een collegaatje vannacht uit Nieuw-Zeeland. Ze keert volgende week weer terug en dan zit ze weer samen met mij in een suffig kantoor. Immers, Lunteren begint nog niet, dus we blijven nog steeds maar een beetje aanpoten. Zoals ik al eerder aangaf is mijn motivatie wel een beetje gezakt. Ik durf geen nieuwe projecten naar mij toe te trekken of nieuwe initiatieven te ontplooien, omdat ik toch niet weet hoe lang ik nog zit hier op kantoor. En zo sukkel ik mijzelf zo maar weer opnieuw naar kantoor..
En we zijn alweer beland op zondagavond en een nieuwe week is voorbij gevlogen. Al met al een erg frustrerende week. Niet alleen was het na mijn meest succesvolle week ooit op mijn blog, de week met de minste bezoekers en de minste views, het was eigenlijk gewoon allemaal een beetje leegte. Alhoewel, heel af en toe was er ook wel iets zoets…
Whoop, whoop? Ik kijk even onder de tafel, onder de bank, waarop ik heel het weekend lag, onder het bed, waar het ook al zo moeilijk was uit te komen, of onder het dekentje, waar ik zelf heel het weekend onder te vinden was. Maar de whoop, whoop; positieve vibrations zijn even onvindbaar. Wat een weekje was het zeg, er kwam geen einde aan. En na vandaag ben ik misschien nog wel depressiever dan gisteren. Het voelt echt alsof alles zoveel moeite kost. Ik stink als hel, maar energie om te gaan douchen heb ik niet.
Het ging verbazingwekkend oké de afgelopen dagen. Na de vrij heftige therapiesessie en wederom een Mozes Moeilijke Maandag, ging het woensdag best oké op werk en kreeg ik behoorlijk wat voor elkaar. In de avond speelde ik erg lekker op de tafeltennistraining en was het daarna nog best gezellig borrelen achteraf. Te laat op bed, maar toch redelijk op tijd op werk de volgende dag (gisteren), waarin ik wederom wel in mijn hum was, best veel voor elkaar kreeg en nog een intensief gesprek had op het kantoor van NOC*NSF of ik in staat was een gespreksleider te zijn gedurende workshops bij sportverenigingen voor een veilig sportklimaat. Een soort sollicitatiegesprek, waarin al mijn sterke punten en minder sterke punten aan bod kwamen. Ik durfde mijn psychische klachten even niet te noemen….