Iedereen krijgt in het leven te maken met zaken die deze moet accepteren. Dit kan zijn dat je ouders uit elkaar gaan, je vader komt te overlijden of dat je niet genoeg talenten hebt om profvoetballer te worden. Sommige dingen zijn makkelijker te accepteren dan andere en de ene persoon is hier ook beter in dan de andere. En guess what: ik ben er niet goed in…
Zo, wat een heftige verhalen deze week op mijn blog! Althans, ik vond het zelf best heftig om te schrijven en te delen, en zeker met alle actualiteiten was het al met al een erg heftige week. Dit gaat allemaal nog wel een nasleep krijgen in mijn toekomstige traject van therapie, medicatie en behandeling. In mijn hoofd ontstaat er een beetje chaos en paniek als ik daar al aan denk, maar ik probeer dat maar even uit te schakelen en het allemaal te ondergaan en in de toekomst wel zien waar het me brengen zal. Ik kan me ook voorstellen dat het voor jullie best schokkend en heftig was om te lezen deze week. In deze blog ga ik in op hoe jullie het beste met me om kunnen gaan..
Het is vandaag officieel Wereld suïcide preventie dag! En dat dit nog hard nodig is blijkt wel uit het nieuws van deze week, als wel mijn eerdere blogs van deze week. Ik zou aan jullie willen oproepen om jullie eigen steentje bij te dragen aan deze dag: maak minstens 2 mensen een compliment, vraag eens aan iemand hoe het echt met die persoon gaat, maak met iemand contact die je al in geen maand heb gesproken en probeer in een gesprek eens heel goed te luisteren, zonder over jezelf te beginnen. Een van voorgaande dingen zou zomaar de redding kunnen zijn of het kleine steuntje in de rug van iemand met psychische klachten, of misschien wel van iemand met suïcidale gedachtes. Dan draag ik mijn steentje bij door het delen van mijn persoonlijke verhaal..
Read More Themaweek: Suïcide (prevention) week: Mijn persoonlijke verhaal…
Natuurlijk is zelfmoord best moeilijk voor te stellen als je heel erg van het leven geniet, als je overal het positieve wel van kan inzien en altijd heb geleefd met het gevoel dat er voor alles wel een oplossing is. Hoe graag veel mensen ook zo willen denken, is er bij sommige mensen een gedachtepatroon ontstaan waardoor deze oplossingsgerichtheid helaas niet aanwezig is in het hoofd. Deze mensen hebben dusdanig psychische problemen, waardoor ze niet kunnen denken in oplossingen of kunnen zien dat het altijd wel weer goed komt, ook al lijkt dat rationeel wel zo te zijn. Hierbij mijn top 5 van uitspraken die ik heb opgevangen in de maatschappij over suïcide en waarmee ik echt dusdanig oneens ben, hieronder licht ik ook toe waarom…
Read More Themaweek: Suicide (prevention) Week: 5 gedachtes/uitspraken over suicide die ik veracht
Om iets goed te kunnen begrijpen heb je eerst een stukje theorie nodig. Dit is met autorijden zo, als wel met veel werkzaamheden op werk als dus ook met suïcidale gedachtes. Vandaag besteed ik een stukje aandacht aan de verschillen tussen suïcidale gedachtes en vertel ik voor het eerst iets over mijn eigen ervaringen hiermee. Ik denk dat het belangrijk om op de hoogte te zijn van de verschillende gedachtes om er onderscheid in te maken, plus er zijn al redelijk wat persoonlijke ontboezemingen te vinden in deze blog!
Read More Themaweek: Suicide (prevention) Week: Theorie
Ik wist dat ik het dit weekend best moeilijk zou gaan hebben. Mijn vakantie is voorbij gevlogen. Een mix van hoogtepunten en dieptepunten. Depressieve momenten, verdubbeling antidepressiva, nieuwe bijwerkingen, alcoholloze feestjes en de brief dat ik naar een psychiater moet voor een keuring of ik wel geschikt ben om te rijden. Maar daarnaast natuurlijk ook een vet festival, het bijwonen van de tour, lieve familie en vrienden, leuke feestjes, de vierdaagse weer beleefd en vooral het ervaren van het hebben van totaal geen verplichtingen.
Daar liep ik dan, na wederom een onproductieve dag op mijn werk. Ik moest per se om 5 uur gaan, anders had ik misschien nog net wel een doelstelling van vandaag gehaald op mijn werk. Maar ja, ik moest nog naar de apotheek. Niet zomaar voor wat pijnstillers, of de pillen tegen een schimmel waarvoor ik een week eerder al was geweest. Nee, ik had de avond daarvoor tegen mijn huisarts JA gezegd, op een vraag waarvan ik altijd had gedacht en had gehoopt dat ik hem met NEE kon beantwoorden.
Vol angst stapte ik de apotheek binnen. Zucht, twee mensen binnen in deze apotheek. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar deze apotheek is klein en heeft dus als nadeel dat iedereen alles hoort. Dus ook de uitleg over de bijwerkingen, die ik ook al uitgebreid had doorgenomen met mijn huisarts tijdens het avondspreekuur de avond van tevoren. Hoewel ik maar een paar minuten hoefde te wachten, voelde het uren. En toen ik eindelijk aan de beurt was hoopte ik dat er toch nog een aantal mensen voor me waren. Hakkelend gaf ik mijn geboortedatum en naam. De apotheekassistente pakte het uit een laadje en vroeg of ik hier bij de balie of in de spreekkamer de uitleg wilde hebben over de middelen met alle bijwerkingen.
Ik zuchtte, ik hoopte hier eigenlijk al weer lang weg te zijn om onder een dekentje thuis te kunnen gaan liggen om alles keihard te kunnen gaan ontkennen, maar in plaats daarvan zei ik ‘in de spreekkamer’. In de paar stappen naar de spreekkamer toe dacht ik nog `Wat heb je nu weer gezegd, nu zit je hier nog veel langer`. De apotheekassistente deed het gordijn van het raam van de spreekkamer dicht en vroeg waarvoor ik deze medicijnen kreeg. Moest ik nou mijn diagnose noemen? Wist ze dit niet allang en kon ze dat niet uit het systeem halen van de huisarts. En maakte het eigenlijk wel wat uit. Net als dat ik vroeger veel moeite had gehad met het uitspreken van “Ik ben homo”, nadat ik erachter was gekomen dat ik op jongens viel, vond ik het nu verschrikkelijk om te zeggen dat het was vanwege mijn depressie. Een lichte, mompelde ik er nog na. Waarna de apotheekassistente in gebrekkig Nederlands verder uitleg gaf over alle bijwerkingen. Misselijkheid, hoofdpijn, Maag en darmklachten gedurende de eerste twee weken, wel ja daar had ik nog niet genoeg last van door mijn prikkelbare darmsyndroom dacht ik nog. Een stortvloed van nog meer bijwerkingen volgde, duizeligheid, verminderd reactievermogen en er werd benoemd dat ik dan vooral niet mocht rijden. Ik dacht aan mijn rijlessen waar ik al 1,5 jaar mee bezig was en waarvoor ik over drie weken voor de derde keer op rijexamen mag. Een lichte paniek overviel me over de timing, maar ik gaf aan dat ik het had begrepen. Daarnaast kreeg ik Oxazepam mee, omdat ik ook meer onrust kon ervaren van de bijwerkingen in de eerst komende twee weken. Terwijl ik al ontsteld was over alle ellende die me te wachten stond, werd er mede gedeeld dat ik nog €13,68 mocht neertellen. Braaf pakte ik mijn pinpas en rekende ik snel af, zodat ik snel thuis weg kon duiken onder dat dekentje en alles hard kon ontkennen. Ik pakte het tasje aan en liep snel naar huis, alwaar ik op de bon ontdekte dat ik had betaald voor zowel de oxazepam als de uitleg van de assistente. Ik dacht nog om die ellende aan te horen heb ik dus ook nog moeten betalen en getracht te werken vandaag. Snel dook ik echt weg onder het dekentje.