Toen woensdag het besluit was genomen om te stoppen met team voorlichting, wist ik dat me een zwaar weekend te wachten stond. Opeens viel een vol trainingsweekend weg en stond er dus niets in mijn agenda. De meeste mensen kijken iedere week na een week hard werken of studeren uit naar een weekend voor ontspanning en rust. Ik weet vaak echter dan ook dat de structuur van werken wegvalt en dat ik mijzelf maar weer moet zien te vermaken. Bovendien had ik deze week weer tweemaal gespijbeld van werk wegens mijn depressie, dus kwamen de gedachtes dat ik dit weekend helemaal niet had verdiend ook nog bovendrijven..
Tag: depressie
Irrationele beslissingen
Hoe groter mijn depressie, hoe minder ik in staat ben om rationele beslissingen te maken. Dat is natuurlijk logisch, als je alles door een donkere bril bekijkt ben je minder in staat om gezond, helder na te denken. Mijn therapeute merkte vandaag ook op dat mijn depressie weer groter wordt en dieper, en dat er minder alleen maar sprake is van een dysthyme stoornis. Dat bleek ook wel weer dat ik vandaag en gisteren nauwelijks meer heb gedaan dan onder een dekentje liggen. Dit leidde tot de volgende irrationele beslissingen..
Drie onbenullige opmerkingen…
Ik probeerde het echt vanmorgen. Om niet te lang te snoozen, 7.15 alweer onder de douche te staan en om keurig op werk te staan om 8.00 voor een overleg. Ik was op tijd en al grollend en grappend begon ik opgewekt aan een overleg. Onvoorstelbaar op een maandag, wat was er met me aan de hand? Ik had een redelijke inbreng in het overleg en ik kon grappend omgaan met de dingen die mis gingen. Totdat….
Deze week hoorde ik dat…. #6
Vorige week was er geen “deze week hoorde ik dat”, omdat het hele weekend stond in het teken van een indrukwekkende en moeilijke crematie. Deze week stond vooral in het teken van eenzaamheid en mijn depressie, desalniettemin wil ik jullie nog wel een overzicht meegeven met alles wat ik de afgelopen twee weken hoorde..
Een onleesbaar stuk
Ik had niet verwacht dat het ooit zo slecht zou gaan. Een uitspraak die dit jaar wel wekelijks de revue is gepasseerd en helaas nu opnieuw. Ik zit ongelofelijk met mezelf in de knoop.
De doolhof van de GGZ
Stel je voor, je bent een 27-jarige jongen die niet zo lekker in zijn vel zit. Je kijkt terug op een vrij moeilijke jeugd, waarin je je vaak niet gehoord voelde of vaak voelde dat die je aan de eisen van je ouders of de maatschappij voldeed. Tijdens je studie probeerde je hier doorheen te vechten, en behaalde je uiteindelijk moeizaam je diploma bedrijfskunde, met master marketing op de universiteit in Nijmegen (in je 25e levensjaar). Op je 23e merkte je al veel te veel onzekerheid bij jezelf voor vriendschap, relaties of andere werkzaamheden, waardoor je cognitieve gedragstherapie bent gaan volgen. In 12 sessies is er aan enige assertiviteit gewerkt, maar niet aan de onderliggende problemen.
Huilen.
Mijn therapeute schoot gisteren vol met tranen. Vanavond vang ik de tranen van mijn beste vriend op op mijn schouder en de kans is groot dat ik morgen zelf ook een traantje laat…
Het sprookje van de dagbehandeling….
Ik had deze blog ook “Help!, mijn therapeute die moet huilen” kunnen noemen. Misschien doe ik dat morgen wel, want ik ben nu intern nog meer bezig met de andere mededeling/gebeurtenis tijdens therapie vandaag…
Weer zo’n dag….
Het is weer zo’n dag. Ik probeerde het echt vanmorgen. Om door de grijze wolken de zon te gaan zien, om mezelf niet zo klein mogelijk te maken onder mijn dekentje en om niet zuchtend de wekker 1,5 uur te laten snoezen. Helaas, lukte het me allemaal niet…
The Decision
Sinds ik gistermiddag de knoop heb doorgehakt om in dagbehandeling te gaan is er helaas nog geen opluchting. Eerder is er twijfel, angst, onrust, boosheid en alle andere emoties waarmee ik moet zien om te gaan…