Het was gisteren 2 september. Precies 9 maanden na het einde van mijn behandeling in Lunteren. Een even lange periode uit de behandeling als dat de behandeling heeft geduurd. Een periode waarin ik progressie heb gemaakt. Meer zelfstandig heb kunnen worden op mijn werk, goed voor mijzelf heb gezorgd en meer stappen heb gemaakt. Maar helaas is dat even niet voelbaar. Het is even een mengelmoes in mijn hoofd en het gevoel is verschrikkelijk ver weg. Read More 9 maanden na Lunteren
De diepste dalen zijn nog een stuk dieper dan ik had verwacht. Dat dit typen mij alweer zoveel moeite kost. Dat je het daadwerkelijk even niet weet. Dat je zo graag andere dingen wilt typen, maar dat je de energie er niet voor vindt. De energie niet vindt voor weer deze gedachtes. Ook al zijn het maar gedachtes. Dat ondanks 3 jaar therapie, alles je zo omver kan werpen. Read More Lees dit stuk maar niet
De afgelopen weken waren druk. Ik werkte 32 uur per week. Er was onzekerheid over mijn contract na 10 september en dus besloot ik daarnaast te solliciteren. Daarnaast probeerde ik mijn sociale leven draaiende te houden, mijn hardloop discipline mocht niet wijken, het huishouden ging gewoon door en ook had ik nog wat kleine vrijwilligerstaken. Dit lijkt voor een gezond persoon wellicht prima behapbaar, maar ik moet stiekem altijd nog een beetje rekening houden met mijzelf, waardoor ik misschien toch wat minder energie dan anderen heb. En daarbij kwam: Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek!
Een nieuwe crisis. Haat aan mijzelf. Mijn therapeute is nog twee weken met vakantie. Ik moet mijzelf zien te redden. Ik weet alleen nog niet hoe. Ik moet kijken naar de dingen die ik wel heb. Hier gaan we..
Met traantjes in mijn ogen schrijf ik deze nieuwe blog. Ik dacht echt niet dat het weer zover zou komen. En toch was het vandaag weer zo. Ik loog alles tegen iedereen weer bij elkaar. Ik zette mij masker weer op dat het goed ging. Maar intern ging ik kapot van binnen. Ik weet niet of mensen dat hebben gezien. Ik weet het om eerlijk te zijn ook echt niet zo goed..
Deze blog gaat niet over de stelling doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Nee, ik ben namelijk heel erg van diversiteit gaan houden, en hekel iedereen die zich wil confirmeren aan die stelling. Deze blog gaat echter wel over de uitspraak die ik het meeste te horen kreeg toen ik in mijn diepste dal zat: “Ga gewoon wat doen!”. Ga erop uit! Ga naar buiten! Doe het gewoon! Ik kon er destijds echt niet naar luisteren en voelde mij erbij onbegrepen. Nu het beter gaat, is het echter wel mijn motto geworden…
Afgelopen maandag was het Depressiegala. Ik wilde hier vorig jaar al graag heen, maar de omstandigheden lieten dit destijds niet toe. Dit jaar was ik echter een stapje verder en in mijn vette plannen stond niet voor niets dat ik meer dingen in mijn eentje wilde ondernemen. Dus ik trok de stoute schoenen aan en ging inderdaad naar het Amsterdam Theater, waar het tweede Depressiegala plaatsvond.
Het gaat weer even heel wat minder. Ik ben verdrietig om alles om mij heen. Ik ben boos op alles en iedereen. De zon doet pijn aan mijn ogen, muziek doet pijn aan mijn hoofd. Steeds minder kan mij schelen en alles vat ik steeds negatiever op. Ik post weer meer negatieve dingen op twitter (puur met betrekking tot mijzelf) en mijn eigenwaarde daalt ook weer, langzaam verdwijnt de hoop van de behandeling. Steeds meer pijn, welkom terug depressieve klachten..
Afgelopen maandag was nauwelijks te bevatten. Een jong meisje van 22 dat het leven moest laten en zowel de staff als vele cliënten desolaat achterliet, naast alle andere warme mensen om haar heen. Ik draaide daarom in de avond het volgende nummer..
Ruim een jaar geleden begon ik met deze blog. Ik kwam net van mijn apotheek vandaan, waar ik voor het eerst mijn pillen had opgehaald en onder dekentje was gekropen. Ging ik dit echt doen? Aan die pillen antidepressiva, die alleen maar onder de marketing van farmaceutica verspreid zijn, aan die pillen antidepressiva die dokteren veel te snel uitschrijven en waar half Nederland inmiddels verslaafd aan is? Aan die pillen die slechts zelden effect hadden en die invloed hadden op hoeveel alcohol ik kon drinken en op mijn rijexamen dat gepland stond?!