Ik was vandaag niet van plan om op te staan. Het bed was warm, ik zag gelukkig geen licht onder de deken en er was ook geen reden om uit mijn bed te komen. Toch heb ik mijzelf net naar de woonkamer kunnen slepen, alwaar ik tussen de verlaten bordjes (ik eet tenminste nog), plaats heb genomen aan tafel. Mijn darmen voelen iets beter dus een kop koffie kan ik wel proberen. Het is nog geen 24 uur nadat ik diverse telefoontjes heb gehad uit Lunteren.
Daar ging ik dan. Ik stelde het vertrekmoment zo lang mogelijk uit, om maar lang genoeg in mijn veilige omgeving thuis te kunnen blijven. De zenuwen werden ook steeds groter naarmate de ochtend vorderde, maar uiteindelijk haalde ik de trein op tijd. En zo wist ik dat ik op Veenendaal-de Klomp 6 minuten de tijd had tot het busje zou komen en dat ik dan 2 minuten voor de tijd van aanvang zou aankomen. En zo reed de NS eens netjes op tijd en stapte ik in Veenendaal-de Klomp op tijd had en was het even om mij heen zoeken naar de juiste halte, maar toen ik die had gevonden, kon ik met wat overige mensen keurig wachten totdat het busje kwam…
Het ging verbazingwekkend oké de afgelopen dagen. Na de vrij heftige therapiesessie en wederom een Mozes Moeilijke Maandag, ging het woensdag best oké op werk en kreeg ik behoorlijk wat voor elkaar. In de avond speelde ik erg lekker op de tafeltennistraining en was het daarna nog best gezellig borrelen achteraf. Te laat op bed, maar toch redelijk op tijd op werk de volgende dag (gisteren), waarin ik wederom wel in mijn hum was, best veel voor elkaar kreeg en nog een intensief gesprek had op het kantoor van NOC*NSF of ik in staat was een gespreksleider te zijn gedurende workshops bij sportverenigingen voor een veilig sportklimaat. Een soort sollicitatiegesprek, waarin al mijn sterke punten en minder sterke punten aan bod kwamen. Ik durfde mijn psychische klachten even niet te noemen….
Hoewel het al weken was aangekondigd, gingen de aanmeldformulieren dinsdag eindelijk op de bus. De aanmelding voor dagbehandeling is definitief. De dagbehandeling zelf echter nog niet…
De dagen in december zijn kort, maar toch gaan ze gestaag voorbij. Het is inmiddels alweer 8 december en het is nog maar 2,5 week tot de kerst en 3,5 week tot oud&nieuw. En erger nog: nog maar 23 nachtjes totdat ik officieel werkloos ben. Ofwel in het bezit van een nul uren contract en nog erg onduidelijk en vaag wat mij te wachten staat.
“Ik heb het gevoel dat mijn omgeving alleen maar bezig is met nieuwe banen, nieuwe relaties, buitenland stages en epische vakanties van volgend jaar.” Een uitspraak die je dikwijls hebt kunnen lezen op mijn blog. Het is duidelijk; ik vergelijk mijzelf veel te veel tot anderen. En ik vergelijk mijn problematiek ook graag met dat van anderen…
Maandag hakte ik de knoop al min of meer door en gisteren deelde ik het mede tegen mijn therapeute. Na behoorlijk wat gesprekken met vrienden hierover, moest ik het toegeven, ik moest mijn angsten aangaan: ik heb gekozen voor Lunteren. En zo werd er gevraagd of ik opgelucht was met mijn keuze. Ooh, ja opluchting, die emotie die ik niet kende, en ook gisteren en vandaag totaal niet landde.
Ik nam voor het eerst de keuze om naar de studentenpsycholoog te gaan zo’n zes jaar terug. Ik werd toen doorverwezen en nam de keuze om in eerstelijns therapie te gaan daarna, ik had zo’n 12 sessies. Daarna liet ik het een aantal jaren op zijn beloop. Tot ik begin 2014 opnieuw naar de huisarts stapte. Eerst ging ik voor een aantal sessies naar de praktijkondersteuner, toen ruim een half jaar later begon ik met individuele schematherapie. Na een half jaar nam ik de keuze voor antidepressiva en hierna liep de therapie nog een half jaar verder. Het was niet genoeg; nu koos ik 2 maanden terug voor dagbehandeling. En de knoop doorhakken voor waar moet vandaag gebeuren..
Hoewel het de afgelopen dagen ergens best wel goed gaat; ik maak best grapjes op het werk, ik zet best productieve stappen op het werk; ik ben iedere dag op tijd aanwezig; ik ben eerlijk en open tegen iedereen en als ik energie heb richt ik mijn huisje verder in en als ik dat niet heb rust ik even lekker op de bank. Mijn schuldgevoel is minder over het afzeggen van een feestje. Ik skype met een hele goede vriend en voel mij daarbij erg fijn, omdat ik even mijn hart kan luchten, maar ondertussen wordt de onrust per dag groter, er zijn nog te veel losse eindjes..
Ik liep gisteravond door de Ikea met mijn moeder. Na opnieuw een zware dag met een presentatie voor een belangrijke delegatie op werk, de sleuteloverdracht weer terug, omdat ik dingen nog moet slopen in mijn kamer en de therapieafspraak met mijn keuze. Ik was er dan totaal nog niet bij met mijn hoofd, maar stiekem was ik toch trots dat ik dan wel samen met mijn moeder een nieuwe bank uitkoos, een eettafel en eetstoelen en dat die morgen worden bezorgd door Ikea, zodat mijn kamer dus helemaal huiselijk en soort van af is vanaf komend weekend. Hoeveel ik er van kan genieten de komend3e tijd is nog maar de vraag…