Mijn mailbox is echt helemaal leeg. Mijn actielijstje is afgerond of de taken zijn gedelegeerd. Mijn stukken zijn de papierbak in gegooid. Mijn kluisje is leeg gemaakt. Mijn email is ingesteld als afwezig en mijn Iphone 6, kluissleutjes en badge zijn ingeleverd. Er zit niets anders meer op, maar aan werken in 2016 is een einde gekomen..
Het zit erop. Mijn oriëntatieperiode is voorbij en volgende week start mijn dagbehandeling in Lunteren. Het is iets wat mij bang maakt, zeker na een zeer beladen dag, waarop ik mij ook nog eens zeer bezwaard voelde. Nee, deze dag 3 in Lunteren was niet makkelijk, het was de dag van de 3B’s: Bang, Beladen en Bezwaard.
Het was vandaag de dag dat ik afscheid nam van mijn therapeute in Nijmegen (komt morgen een blog over). En dat ik voor tweede paasdag een inloopmomentje thuis organiseerde, omdat dat de laatste dag voor mijn traject in Lunteren is en dus zo’n beetje de laatste vrije doordeweeksedag tot ergens in december (oke Hemelvaartsdag en Pinksteren daargelaten). Ik heb maar even wat vrienden uitgenodigd om daarmee mijn dag door te brengen. En volgende week is dus het afscheid op mijn werk, mijn laatste werkdag; ik stuurde dus vandaag maar weer eens een mailtje
Read More Mail mbt persoonlijke situatie: 25 maart (goede vrijdag) mijn laatste werkdag
Ik heb mijn trainingspak alweer aangedaan, want vandaag is immers de Stevensloop. Het zonnetje schijnt en ik zie buiten al de eerste lopers mijn huis voorbij lopen. Dit wordt een mooie dag! Je hoeft alleen geen waarzegger te zijn om te weten dat het niet aan mij besteed is dit jaar. Pijn bij het slikken, vreselijk zweten, een effect op mijn darmen en een algemeen onbehaaglijk gevoel is mij ten deel gevallen, het gaat even langs mij heen..
Calimero, doe eens niet zo kleinscherig zeg, ik block je want het voelt niet goed dat jij contact met mij hebt, die privacyregels zijn echt zo logisch (x1000), geluk kies je zelf, jammer dat je alles als aanval ziet, alleen maar denken dat anderen je niet begrijpen zorgt ervoor dat het waar wordt, kun jij alsjeblieft stoppen met zwelgen en genieten van het zonnetje…
Ik weet niet of ik nou vandaag in Lunteren of Noord-Korea ben geweest. Ik zeg het even gekscherend, maar het voelt ergens wel zo, en ik weet ook niet of ik vertrouwen heb in mijn behandeling die ik na pasen op 29 maart start. In de week dat ik al vier avonden bezet heb staan, en ik vandaag merk hoeveel mij zo’n dag ongelofelijk kan slopen.
Het is vandaag Internationale vrouwendag, en daarbij roept iedereen overal weer op of het nog wel nodig is. Ik hoor geluiden dat het vooral nog noodzakelijk zou zijn voor Derde Wereldlanden waarin vrouwen nog erg onderdrukt worden. Ik ben van mening dat het hier in Nederland ook nog een groot thema zou moeten zijn. Het glazen plafond, de geaccepteerde tinten seksisme van mannen, de onvoorstelbare cijfers rondom seksueel geweld en de te weinig erkenning van hun kwaliteiten. Ja, vandaag ben ik feminist..
Sorry, het is even heel erg klaagmaandag. Misschien komt het doordat ik nog te moe ben van het weekend. Misschien komt het doordat het zo onrustig is in mijn omgeving. Misschien komt het doordat ik mij vandaag enorm irriteer aan…
En een nieuwe week zit er alweer op. Ik moet zeggen, opnieuw een week vol uitersten. Vandaag vooral brak en de afgelopen dagen vooral gezellig met leuke, lieve mensen. Althans, afgelopen twee avonden. Dat ik ooit de stempel sociale fobie meekrijg snap ik dan weer totaal niet. Het was gewoon ouwehoeren met mensen die niet eens zo dichtbij mij staan, maar waar tegen ik zowel eerlijk kon zijn over Lunteren, als bier kon drinken als hele slechte grappen kon maken…
“Wat heb ik zojuist getekend?” , het raast nog steeds door mijn hoofd. Het was een handtekening onder het behandelplan-overeenkomst van mijn traject in Lunteren. Waar meer van mijn leeftijdsgenoten momenteel hun koopcontracten, hypotheken, samenlevingscontracten of contracten op het werk tekenen, tekende ik vandaag mijn behandelplan. Natuurlijk deden nog veel meer mensen die jonger, even oud of ouder zijn dat, maar toch had ik min of meer het gevoel dat ik mijn euthanasieverklaring of doodsvonnis tekende..