Hoewel ik dit weekend niet te veel plannen had, en vandaag mij had voorgenomen om lekker te schrijven, wilde mijn hoofd weer eens totaal niet. Ik zocht naar verkeerde opvulling, stuurde wat appjes naar vrienden, was ergens met de verkeerde dingen bezig en niets schoot echt op. Mijn voornemen om te lezen, te sporten, het huishouden, het zat er niet echt in. En voordat ik er erg in had was het alweer avond…
Misschien verwachten jullie hier een blog over het verschil tussen lichamelijke en psychische klachten en dat in die laatste categorie veel minder rekening wordt gehouden in de maatschappij, en daar veel minder begrip en openheid over is. Iemand met kanker ontvangt gelijk 100 kaarten en bloemen, iemand die iemand heeft verloren ook, iemand in een depressie wordt vermeden, of raakt sociaal geïsoleerd. Dit is iets wat ik vaak wel laat terugkomen in mijn blogs en wat ik graag doorbreek. Deze blog gaat daar echter niet over, maar gaat wel over…
Ik wist dat ik het dit weekend best moeilijk zou gaan hebben. Mijn vakantie is voorbij gevlogen. Een mix van hoogtepunten en dieptepunten. Depressieve momenten, verdubbeling antidepressiva, nieuwe bijwerkingen, alcoholloze feestjes en de brief dat ik naar een psychiater moet voor een keuring of ik wel geschikt ben om te rijden. Maar daarnaast natuurlijk ook een vet festival, het bijwonen van de tour, lieve familie en vrienden, leuke feestjes, de vierdaagse weer beleefd en vooral het ervaren van het hebben van totaal geen verplichtingen.