Toen ik enkele jaren terug in een depressie belandde verbaasde ik mij over de wondere wereld van de tijdelijk arbeidsongeschikten. Allereerst werd mijn contract niet verlengd, maar had ik wel een bedrijfsarts die voor wet poortwachter verantwoordelijk werd geacht voor mijn re-integratie. Ik meldde mij aan voor een WW-uitkering en vanuit daar belandde ik in de ziektewet. Een UWV arts wilde vervolgens kijken naar mijn psychische problematiek en of ik daadwerkelijk niet kon werken. Tevens liep ik bij de huisarts op zoek naar de juiste behandeling voor mijn psychische problemen. Om mijn leven vol te houden had ik een praktijkondersteuner in de praktijk van de huisarts. Ik moest op de juiste behandeling lang wachten en werd ondertussen doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog. Samen met de psycholoog bereidde ik mijn volgende behandeling voor. Na 4 maanden wachten kon ik mijn behandeling eindelijk beginnen. Een traject van 9 maanden lang met verschillende psychiaters, psychologen en allerlei andere therapeuten. In totaal zag ik 15 verschillende artsen uit verschillende invalshoeken en met verschillende belangen. De arts van mijn oud werkgever voor mijn re-integratie. De arts van het UWV om te zien of mijn uitkering terecht was en of ik niet toch aan het werk kon. En tal van andere artsen die het beste met mij voor hadden en mij beter moesten maken. Ze hadden 1 ding gemeen: ze legde allemaal de artseneed af.
