Het lijken tijden waarin we niet zoveel meemaken. Het is verplicht binnenblijven. Af en toe mogen we een rondje om. Gisteren ging ik een rondje om, om hard te lopen. Na een paar dagen waarin het echt slecht met mij ging probeerde ik wat ontspanning te halen uit een ommetje hardlopen. Met mijn darmen ging dat de laatste week weer iets beter. En zo ging ik erop uit voor een rondje van 6km ongeveer.
Read More De bedreiging.
Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..
Nog een kleine 3 maanden en dan loopt mijn contract af. Ook het laatste beetje hoop op verlenging van mijn contract verdween deze week. Het is financieel echt niet mogelijk om mij in deze functie te behouden. Mijn leidinggevende baalt er ook van. Ik denk aan alle projecten die ik nu doe en hoe ze dat dan met een kleiner team moeten gaan doen. Maar meer denk ik nog aan de onzekere periode die komen gaat.
Daar ging ik dan. Na twee nachten van 4 uur slaap en een plaknacht waarin het niet van bijslapen kwam. Daar ging ik dan. Na een zwaar vermoeiend weekend. Daar ging ik dan. Met 32 graden buiten op weg naar mijn therapeute. Daar ging ik dan. De deur binnen van mijn therapeute en de bloedhete wachtkamer in. Daar ging ik dan. Wachten, wachten, wachten, omdat mijn therapeute van alles moest klaarzetten voor mijn eerste EMDR (link voor uitleg over wat het is). Daar ging ik dan. Zitten op de stoel en weten dat er een hele zware sessie ging beginnen.
Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van 2 mensen in therapie. Niet twee mensen uit mijn groep, maar wel twee mensen die ik zag bij de opening, lunch, sluiting en tussen alle sessies door en die in hetzelfde therapiemilieu rondliepen. Het waren de laatste twee mensen die deel uitmaakte van dat milieu toen ik 29 maart startte. De volgende die afscheid zal nemen zal zijn: Thomas Pruijsen…
Het is alweer 4 maanden geleden dat ik gedag zei op mijn werk en één van mijn moeilijkste stappen in mijn leven nam. Ik ging in fulltime therapie, ik stopte met werken en ik koos ervoor om volledig aan mijzelf te gaan werken. Inmiddels weet ik al niet meer beter dat ik mij dagelijks naar Lunteren begeef en daar allerlei sessies bijwoon en de meest heftige dingen deel tegen vrouwen, die ik soms slechts een paar dagen ken.. ik ben precies op de helft van mijn behandeling.
Read More Een persoonlijke update: Op de helft van mijn behandeling
Het ging al even wat minder. Misschien kwam het door het afscheid in de groep van een een persoon waar ik een fijne klik mee voelde. Misschien kwam het door het afbouwen van mijn medicatie. Misschien kwam het door onrust van mensen in mijn groep, mede ook doordat daarbij een dierbare bij was verloren en/of dat anderen klein geluk hadden bij een geboorte bij een dierbare van hen. Misschien kwam het door beste vrienden met dates, mooie reizen, nieuwe huizen, en alle andere stappen, die zo immens ver weg lijken van mij. Misschien kwam het door een mail van een leidinggevende en hoe ik werd gemist op het werk, door onder andere mijn expertise en hoe goed ik ingevoerd was in alle dossiers..
Lief blogdagboek,
Morgen is het dan zover.. dan gaat het allemaal echt beginnen. Over precies 12 uur (8.30) kom ik daar ongeveer aan bij de receptie en moet ik de zoveelste verklaring inleveren en mijn verzekeringspasje weer laten zien en dan is het afwachten…
Read More Themaweek: De eerste week in Lunteren: The day before
Ik ben gestopt met Deze week hoorde ik dat… Het ging te veel over wat anderen hadden meegemaakt en te weinig over mijzelf. Ik merkte dat sommige mensen aanstoot namen aan wat ik zo anoniem mogelijk probeerde te bloggen, maar wat soms toch herleidbaar was. Meestal noemde ik niet het voorval en was een geheim bij mij nog wel in goede handen, desalniettemin kreeg ik behoorlijk wat commentaar dat mensen zichzelf moesten verklaren, moesten verontschuldigen of uitleg moesten geven naar anderen. Om dit allemaal te voorkomen begin ik in 2016 maar een nieuwe rubriek: Whoop, whoop, Poeg poeh: weekje…
Ik ben bang. Bang voor de toekomst. En niet een beetje ook. Ik kom net af van een afspraak bij de huisarts. Ik heb gevraagd naar een psychiater en dat ik van deze pillen nog weinig merkte. Maar we moesten eerst toch nog twee weken kijken hoe het met deze dosering gaat. Over drie weken een nieuwe afspraak, iets van de 10e met mijn huisarts dit jaar. Het duurt mij allemaal veel te lang…