Na een drukke werkdag is het heerlijk om even hard te lopen. Even de natuur in en om even lekker uit te waaien. Het is de discipline die ik altijd wel heb, evenals het doorzettingsvermogen. Mijn beste investering blijft nog steeds mijn sporthorloge en jaarlijks moet ik wel nieuwe hardloopschoenen aanschaffen. Zeker nu mijn shin splints, achillespeesklachten, verstuikte enkel en ergste blaren wel voorbij zijn. Helaas is daar de volgende teleurstelling: de walk of shame..
Read More Walk of shame
Het is alweer halverwege april als ik tijd vind om een blog te schrijven over de maand maart. Het is niet dat ik er geen zin in heb, maar ik heb nu eenmaal andere prioriteiten op sommige momenten. Het is soms ook best moeilijk om alles wat je wil in je leven te passen. Ik ben maart in ieder geval positief geëindigd. In deze blog kijk ik nog eens terug, met name naar mijn coping, op die maand.
Stemming
Mijn stemming was iets beter dan in februari, maar kwam alsnog net boven de 6 uit: een 5.9. Het is eigenlijk wel de bevestiging dat ik altijd een dysthyme stoornis zal hebben. Het is daarom wel dat ik extra trots ben op dat ik daar beter ben mee omgegaan. Dat is hieronder ook te zien. De dalen in mijn stemming kwamen door onbegrip, eenzaamheid, opmerkingen over rijbewijs/relatie, muizen in huis, een domme weddenschap van 80 euro en overige lichamelijke klachten. Best pittig soms nog.
Bevestiging vragen
Mijn doel in maart was om niet mee te veel om bevestiging te vragen. Om niet meer bij iedere tegenslag een appje of tweet de deur uit te doen. Meestal ging dit goed, maar helaas ook nog een aantal keer mis. Ik gaf mijzelf hiervoor gemiddeld een 6.1. Op sommige dagen steeg ik boven mijzelf uit, maar op sommige dagen moest iedereen het toch weer horen. Kortom, dit is een doel wat ik mag laten staan en waarmee ik ook in april aan de slag mee ben gegaan.
Wat maakte ik verder mee?
Ik deed karaoke in Den Haag, knuffelde met mijn nichtje, ging naar concert van Troye Sivan, gaf presentaties op werk voor de raad en voor een clientenraad, was bij het congres van D66, ging nog canvassen voor de provenciale staten verkiezingen, voerde campagne met een regenboogvlag op de biblebelt, had weer eens een rijles, nam mijn nieuwe telefoon in gebruik, kon weer hardlopen (1x 5km), schreef mij in voor de vierdaagse en begon met trainen (15 en 20km). Daarnaast speelde ik met oud besturen 4 escape rooms in 8 dagen, ging naar Patrick Laureij in het theater, bezocht twee wedstrijden van Feyenoord en 1 van oranje. Daarnaast dronk ik weer eens biertjes bij tafeltennis, speelde ik zelf ook weer eens, hielp ik een goede vriendin helpen verhuizen en keek ik nog veel sport. Kortom de maand zat stampvol en ik maakte weer veel mee!
Hoe was mijn overige coping?
Ik zat erg veel op mijn telefoon. Dit kwam mede doordat ik een nieuwe mobiel kreeg waar ik waar alles voor op over moest zetten. Anderzijds waren mijn lichamelijke klachten weer wat heftiger, waardoor ik vaak te moe was om te lezen in de trein. Desalniettemin kwam ik tot 722 bladzijdes.
Daarnaast had ik tot halverwege de maand een aantal dipjes, maar stabiliseerde het zich daarna. Dat betekent dat ik zowel goed om kon gaan met teleurstelling, weinig bevestiging vroeg, als dat ik blij was voor de ander (was bijna heel de maand wel het geval) en ik relatief goed om hulp kon vragen en dingen niet op mijzelf betrok! Een vrij goede maand wat dat betreft.
Tenslotte verbeterde ik ook in het aantal dagen met negatieve uitingen (6), net iets minder goed dan in januari. En was het de beste maand wat betreft dreigen met zelfmoord of daaraan verwijzen (1) en vertoonde ik op 6 dagen calimero gedrag. De mate waarin ik aan sexting deed was 3 keer een beetje half, maar kon ik dat eigenlijk best gezond noemen.
En nu?
Ik ging maart uit met een streak van 14 dagen en die houd ik nog steeds vol. Daarbij let ik nog extra op niet te veel online plaatsen en bevestiging vragen. Dat blijft nu mijn hoofddoel en wil ik uitbreiden met op de mindere momenten op een gezonde manier om hulp vragen. Ik probeer het nog vaak alleen op te lossen, dus dat blijf ik lastig vinden. Ik blijf er in ieder geval mee aan de slag!
Het is bijna kerst, maar nog steeds moet ik terugblikken op de maand november. Voordat mijn jaaroverzicht gemaakt gaat worden is het goed om nog eens deze 11e maand door te nemen. Het is bizar hoe je stemming en beeld wordt geleid door de laatste en meest negatieve gebeurtenissen. In de brief aan mijzelf schreef ik al dat het geen goede maand was geweest. Maar wat bleek met een helicopterview over de gehele maand: gemiddeld een dikke 6.9!!! en maar 6 dagen een onvoldoende. Kortom, het zoveelste teken dat er wel degelijk sprake is van progressie!
Hannah had er 13. Eva uit vele hemels boven de zevende een paar. Ik heb de keuze gemaakt. Ik tweette dit gisteravond nadat er iets triggerends gebeurde in de liefdessfeer. Het zorgde voor veel zorgen online. Sorry. Het gevoel is gewoon zo sterk: het is genoeg. Ik kan niet meer en wel hierom:
April is alweer voor een kwart voorbij, maar het is nog steeds tijd om de balans op te maken van maart. Het was een behoorlijke maand. Ik begon een nieuwe baan, er ging veel tijd zitten in de campagne van de gemeenteraadsverkiezingen, ik ging naar het eerste congres van D66 en ik wandelde voor het eerst 30km, maar zag mijn droom van de vierdaagse tegelijk vervagen. Kortom, er gebeurde weer een hoop, hoog tijd voor het opmaken van de balans.
Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..
De kop is eraf. De eerste maand is voorbij gevlogen. En wat is er ongelofelijk veel gebeurd. Er branden veel kaarsjes om mij heen vanwege twee overleden in januari. Tegelijkertijd liggen er 2 contracten voor mij voor nieuw werk waarvoor ik nog moet kiezen. Er is een glimlach wegens vele mooie uitjes, bijvoorbeeld Feyenoord – PSV, het Depressiegala of bij vrienden kijken bij Gelderse kampioenschappen tafeltennis. Ik ging alleen naar de film en maakte epische wandelingen. Het is echt tijd om de balans op te maken van de maand januari.
Het is voor de vaste volgers van mijn blog geen geheim dat ik geen rijbewijs heb. Op mijn 29e levensjaar inderdaad. Ik had niet verwacht dat dat zo’n grote drempel zou zijn voor mijn zoektocht op de arbeidsmarkt. Ik zie het echter in veel vacatures terugkomen. Terwijl ik vaak ook daarbij denk: kan die functie echt niet vervuld worden zonder rijbewijs? Bijvoorbeeld voor accountmanager binnen Amsterdam. Daar is toch vrijwel alles met het OV bereikbaar? Ik kan daarbij ook nog gewoon lezen en werk doen achter mijn laptop in het OV. Zonnepanelen, minder lang douchen en biologisch voedsel; het wordt steeds populairder. Echter minder kleding of besparen op het vliegtuig en de auto valt vaak niet over te spreken. Willen we dus echt wel vergroenen?
Read More Betoog: Willen we echt vergroenen?: De auto en het vliegtuig
Al sinds ik 100 dagen geleden de eerste aankondigingen zag voor deze dag begon ik alweer zenuwachtig te worden. Begrijp mij niet verkeerd; ik mag mij zegenen met een hele lieve familie waarmee ik kerst mag vieren, maar de feestdagen zijn bepaald niet mijn hoogtepunt van het jaar. Pijnlijke herinneringen, single zijn, dysthyme gedachtes en gevoelens, vrienden die het toch allemaal met familie of hun geliefde vieren. Nee, natuurlijk ga ik het beste van maken, maar er zijn dingen waar ik veel liever naar aftel. Hieronder een overzichtje..