Eerlijkheid is voor mij vrij heilig, altijd zo geweest en zal altijd zo zijn. Toch hebben we natuurlijk allemaal wel eens een leugentje verteld. Over dat koekje uit de koektrommel bij je ouders, over het doen van je huiswerk tegen je leraar of over dat het goed gaat, als je eigenlijk erg depressief bent. Deze dingen staan allemaal in schril contrast tot de leugen die gisteren uitkwam, en ergens ben ik er erg door van slag.
Het gaat niet goed. Wat zeg ik, het gaat echt niet goed. De frustraties die ik gisteren al deelde over mijn deelname in de tafeltenniscompetitie, de crematie, 32 uur werk, 2x therapie in de week, vrijwilligerswerk, huishouden, ontspanning, vrienden. Het lukt me allemaal niet meer en het ergste, ik kan me er ook niet meer voor opladen. Ik heb heel veel last van mijn persoonlijkheidsstoornis en heb het gevoel dat mijn omgeving niets van mij begrijpt en er ook niet voor me kan zijn. Ik deelde jullie al eens over de eigenschappen van borderline…