Hitjes uit de boxen. Biertje en baco in de hand. Zo dans ik door het hele land. Het gaat perfect op voor mij. Ik mag dan 30 zijn geworden, een mogelijkheid voor een feestje sla ik niet graag over. Ondanks de lichamelijke en geestelijke gevolgen soms kan ik intens genieten van een avondje uit. Het is vaak mijn muziek, zowel de foute Nederlandse hits kan ik allemaal meezingen als dat ik helemaal los kan gaan op elektronische klanken en techno..
Ik vroeg gisteren doodleuk aan een vriend van mij hoe het werken hem verging na al het partyen. “Ja, goed! Lekker veel te doen” was het antwoord. Het was niet het antwoord wat ik verwachtte. Hij had toch ook zo veel gedronken? Hij was zo toch ook zo laat naar bed gegaan? Ikzelf was duidelijk nog in herstel en mijn werkdag vandaag viel dan ook niet bepaald mee. Ik was dan ook geen 23 meer en het is algeheel bekend dat mijn lichaam wat vatbaarder is met PDS, mijn psyche en wat meer lichamelijk leed. Toch is de partyweek van 9 dagen lang losgaan het laatste waar ik spijt van heb.
Ik ben net terug van een weekendje weg met mijn familie in Berlijn. Niet ver hiervoor ben ik geweest in Zweden en Antwerpen. Een half jaar terug was ik in Gran Canaria. Je zou zeggen dat ik een onwijze bofkont ben. Dat ik het onwijs goed heb met deze oneindige vakanties en mooie momenten. Ik kan dit moeilijk tegenspreken. Het voelt alleen niet zo. En daarom voel ik mij een onwijs ondankbare lul, en zwalkt dat een beetje mijn negativiteit aan.
Ik was 12 dagen terug erg toe aan vakantie. Ik had 5 projecten op werk waarin ik vast liep. Ik had sinds mijn terugkomst op werk halverwege januari nog geen extra vrije dag opgenomen. En zo stelde ik een afwezigheidsmail in en zette ik mijn voicemail op standje vakantie. Ik mocht eindelijk weer even gas terugnemen en op vakantie. Ik was er echt aan toe. Ik had een bruiloft, een halve marathon in Goteborg en een uitje in Antwerpen en tussendoor ook nog wat plannen met vrienden. De vakantie is voorbijgevlogen..
Het zag er allemaal zo goed uit. Werk afgerond, een mooie bruiloft achter de rug en mijn tas was op tijd gepakt. Ik was helemaal klaar om een paar dagen naar Goteborg te gaan. Ik ging daar een halve marathon rennen met een goede vriend die daar huisarts is geworden. Ik had voldoende getraind en iedereen verteld over mijn streeftijd op de halve marathon. Helaas liep het weekend een beetje anders..
Het jaar is alweer 60 dagen oud! De maanden januari en februari liggen alweer achter ons en we gaan langzaam naar het voorjaar. Ik verstuikte mijn enkel, was lichamelijk aan het kwakkelen, onderging een UWV-keuring en deed de steden Zwolle, Rotterdam en Amsterdam aan. Ik ging naar het depressiegala, naar Feyenoord – PSV en sprak met vrienden af die ik al meer dan een jaar niet had gezien. En daarnaast werkte ik alweer 141 uur. Kortom, er gebeurde al genoeg, maar hoe strookte dit met mijn plannen en voornemens?
Het is alweer een week geleden dat ik enthousiast afreisde naar het Gelredome in Arnhem. Mijn favoriete voetbalclub Feyenoord speelde daar de kwartfinale van de beker tegen Vitesse. Mijn vader had via een collega van hem twee kaarten kunnen regelen, en zo ging ik voor het eerst in het vak van de tegenstander zitten. Ik was dan ook wat gespannen vooraf, maar besloot er toch maar als supporter heen te gaan..
Het is nog steeds best onwerkelijk dat mijn eerste week zonder de groep er alweer ruimschoots op zit. Ik sprak af met vrienden, ging nog voor 1 dagje terug, kocht nieuwe kleren, liep veel hard, las een boek uit, keek uren naar Netflix en sport en werkte mijn huishouden bij. Al met al een best leuke vrije eerste week die ook weer zo voorbij vloog. Ergens kwamen er wel weer wat negatieve gedachtes terug en was het best moeilijk soms zo op mijzelf. Daarom is het extra lekker dat ik er vanaf morgen echt even tussen uit kan: Het is nog maar 15 uur before take off naar Gran Canaria…
Het is best bizar om te beseffen dat ik alweer 3 maanden af ben van de antidepressiva. Het is best bizar te beseffen dat ik mij nu al vier dagen niet meer in een groep begeef en dat ik op eigen benen sta. Morgen (woensdag) zal ik nog even terug gaan om de modules seksualiteit en gezonde volwassene verder te volgen, wat ook zal gebeuren op de overige woensdagen de rest van het jaar. Op één uitzondering na: volgende week woensdag, dan lig ik namelijk met een cocktail op het strand van Gran Canaria. En op de eerste woensdag van het komende jaar zal ik dan een exit gesprek hebben met mijn hoofdbehandelaar in Lunteren, waarna ik het hoofdstuk Lunteren volledig afsluit.
Alweer twee maanden dat ik bezig ben met mijn traject in Lunteren. Wat vliegt de tijd voorbij! Van cognitieve gedragstherapie van eens in de twee weken, naar praktijkondersteuner voor psychische hulp bij de huisarts naar individuele schematherapie met 1 a 2 sessies in de week naar een 5-daagse dagbehandeling op het Centrum van Psychotherapie in Lunteren. Maar eigenlijk was er daarnaast nog een veel grote plek waar therapie nog veel meer tot uiting kwam: namelijk in café Mets..
De (LHBT-gerelateerde) bar in Nijmegen, was een plek voor mij waar ik helemaal mijzelf kon zijn. Ik ben er op date geweest, heb er als voorzitter van homojongerenorganisatie menig keer gespeecht, heb er dansjes gedaan, maar bovenal heel erg vaak aan de bar gezeten. Nee, ik heb verre van een alcoholprobleem, maar wel was het fijn om therapiesessies te beleven aan de bar in het café. Met een biertje of een baco bleef ik vaker nog wat langer dan vrienden of durfde ik alleen er heen te gaan. Mijn favoriete barman Kevin stelde mij altijd op mijn gemak en ik kon zo alles weer wat beter bevatten, als dat het fijn was om de beste gesprekken te hebben. Ook voor slechts 20-30 euro per avond, waarvoor ik ook nog eens lekkere drankjes kreeg.
Vanavond wordt de bar heropend. Iets meer een eetcafé, andere eigenaar, maar nog steeds een erg gezellige plek. Kevin is al een tijdje weg, als dat Rian en Rian dus ook zijn vertrokken. Beide dames hebben veel werk gestoken in het mooie café wat ik als prachtige plek heb ervaren. Zo veel verschillende mensen die zichzelf durfde te zijn, menig avond bleef ik daar weer te lang, was de wekker de hel, maar had ik toch even mijn hart kunnen luchten.
Menig avondje zag ik daar een leuke jongen, waar ik niet op af durfde te stappen, beleefde ik bijzondere avonden en sprak ik vreemde mensen die mij verbaasde, zag ik bizarre taferelen, hoorde ik bizarre muziekjes, lag ik helemaal dubbel, sprak ik mij uit, smeet ik geld over de bar, was het er stikheet en vol tijdens de Roze woensdag, Vierdaagse of bij een ander feestje of zat ik er op donderdagavond alleen aan de bar. Nee, ik kijk met heimwee altijd terug naar dat café, mij eerste echt vertrouwde gaybar.
Ik kon helaas niet bij het afscheid zijn en ook vanavond kan ik het openingsfeestje niet mee maken. Maar dat neemt niet weg dat ik nog wel wat woorden wilde wijden aan dit bijzondere café. Met het voorlichtingsteam epische borrels, met homojongerenorganisatie Dito! menig activiteit. Een roze kroegentocht, dronken naar huis, mijn eerste one night stand opgedaan, stiekem zoenen, als serieuze dates hebben plaatsgevonden in dit café. Speciaal bier, shotjes, mixdrankjes, het was wel aan mij besteed.
Ik kan niet genoeg benadrukken dat dit café mij door mijn scriptietijd heeft heengeslagen, mij moed inpraatte voor tentamenperiodes, mij al mijn problemen liet vergeten of mij mijn hart liet luchten. Ik zag jongens en meisjes zich ontplooien van onzekere wezens naar trotse nichten en potten, waar je niet omheen kon. Ik zag mensen opbloeien, waaronder ik zelf de eerste keer schoorvoetend binnentreden en hopen dat niemand mij zag, totdat ik menig avondje er niet was weg te slaan en dat ik bijna hoorde bij het interieur en dat mij helemaal niets kon schelen. Ik durfde hier ook gewoon alleen heen te gaan.
Eenmaal werd ik achtervolgt uit het café en werd ik uitgescholden en half bedreigd, en toch weerhield mij dat niet uit het café en was het mijn veilige plek. Ook met de barkeepers na Kevin, en nu ook vast met de nieuwe eigenaren. Door mijn persoonlijke situatie ben ik tegenwoordig wat minder in de kroeg, maar desalniettemin zal je mij hier nog steeds wel eens vinden. Wat een hele fijne, veilige plek zal het blijven, en alle herinneringen zullen zeker niet vergeten worden.
Bedankt café Mets voor de mooie jaren en succes met de nieuwe jaren nieuwe eigenaren!
Het was mooi, en misschien wordt het nog wel mooier!!