Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik in Nieuwsuur mijn verhaal vertelde. Ik vertelde over mijn gebruik van antidepressiva, de heftigheid van mijn psychische klachten en dat ik een jaar zonder was. Inmiddels ben ik alweer een jaar later en dus 2 jaar zonder die pillen. Het is ook alweer 2 jaar na therapie in Lunteren. Hoe kijk ik terug op het filmpje en hoe gaat het momenteel?
Ik vertelde er vorig week natuurlijk over in de uitzending van Nieuwsuur. Ik schreef al eerder een blog over hoe ik tegen het gebruik van antidepressiva aankijk. Precies een jaar terug besloot ik mijn antidepressiva af te bouwen en slikte ik op 5 september 2016 mijn laatste pil. Nu ruim een jaar later kijk ik graag terug en vooruit op hoe dit voor mij is en ook hoe ik de nieuwsuur uitzending vond..
Ruim een jaar geleden begon ik met deze blog. Ik kwam net van mijn apotheek vandaan, waar ik voor het eerst mijn pillen had opgehaald en onder dekentje was gekropen. Ging ik dit echt doen? Aan die pillen antidepressiva, die alleen maar onder de marketing van farmaceutica verspreid zijn, aan die pillen antidepressiva die dokteren veel te snel uitschrijven en waar half Nederland inmiddels verslaafd aan is? Aan die pillen die slechts zelden effect hadden en die invloed hadden op hoeveel alcohol ik kon drinken en op mijn rijexamen dat gepland stond?!
Wie mijn blog al volgt sinds mijn eerste blogpost sinds begin mei 2015, weet dat de beslissing voor antidepressiva ongelofelijk moeilijk was. Mijn huisarts, praktijkondersteuner en daarna mijn individuele therapeute wilde er al veel eerder aan. Toen ik gedurende de therapie de zoveelste diepe dip had, stamelde ik tegen mijn therapeute dat ik het misschien toch maar moest proberen. Bij de dokter stamelde ik dat ook maar uit, al twijfelde ik erg aan of mijn depressie hier wel diep genoeg voor was, en gezien mijn problemen toch meer lagen in het persoonlijkheidsspectrum. Maar toch begon ik, onder Het dekentje..
Het is alweer 5 (!) maanden geleden dat ik mijn eerste antidepressiva slikte. Een strijd van ontkenning en niet willen had lang van mij gewonnen, maar uiteindelijk gaf ik er aan toe. Met een overstap van pil en een verdubbeling van dosering binnen 5 maanden was er vanochtend weer een nieuwe afspraak…
Misschien verwachten jullie hier een blog over het verschil tussen lichamelijke en psychische klachten en dat in die laatste categorie veel minder rekening wordt gehouden in de maatschappij, en daar veel minder begrip en openheid over is. Iemand met kanker ontvangt gelijk 100 kaarten en bloemen, iemand die iemand heeft verloren ook, iemand in een depressie wordt vermeden, of raakt sociaal geïsoleerd. Dit is iets wat ik vaak wel laat terugkomen in mijn blogs en wat ik graag doorbreek. Deze blog gaat daar echter niet over, maar gaat wel over…
Daar liep ik dan, na wederom een onproductieve dag op mijn werk. Ik moest per se om 5 uur gaan, anders had ik misschien nog net wel een doelstelling van vandaag gehaald op mijn werk. Maar ja, ik moest nog naar de apotheek. Niet zomaar voor wat pijnstillers, of de pillen tegen een schimmel waarvoor ik een week eerder al was geweest. Nee, ik had de avond daarvoor tegen mijn huisarts JA gezegd, op een vraag waarvan ik altijd had gedacht en had gehoopt dat ik hem met NEE kon beantwoorden.
Vol angst stapte ik de apotheek binnen. Zucht, twee mensen binnen in deze apotheek. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar deze apotheek is klein en heeft dus als nadeel dat iedereen alles hoort. Dus ook de uitleg over de bijwerkingen, die ik ook al uitgebreid had doorgenomen met mijn huisarts tijdens het avondspreekuur de avond van tevoren. Hoewel ik maar een paar minuten hoefde te wachten, voelde het uren. En toen ik eindelijk aan de beurt was hoopte ik dat er toch nog een aantal mensen voor me waren. Hakkelend gaf ik mijn geboortedatum en naam. De apotheekassistente pakte het uit een laadje en vroeg of ik hier bij de balie of in de spreekkamer de uitleg wilde hebben over de middelen met alle bijwerkingen.
Ik zuchtte, ik hoopte hier eigenlijk al weer lang weg te zijn om onder een dekentje thuis te kunnen gaan liggen om alles keihard te kunnen gaan ontkennen, maar in plaats daarvan zei ik ‘in de spreekkamer’. In de paar stappen naar de spreekkamer toe dacht ik nog `Wat heb je nu weer gezegd, nu zit je hier nog veel langer`. De apotheekassistente deed het gordijn van het raam van de spreekkamer dicht en vroeg waarvoor ik deze medicijnen kreeg. Moest ik nou mijn diagnose noemen? Wist ze dit niet allang en kon ze dat niet uit het systeem halen van de huisarts. En maakte het eigenlijk wel wat uit. Net als dat ik vroeger veel moeite had gehad met het uitspreken van “Ik ben homo”, nadat ik erachter was gekomen dat ik op jongens viel, vond ik het nu verschrikkelijk om te zeggen dat het was vanwege mijn depressie. Een lichte, mompelde ik er nog na. Waarna de apotheekassistente in gebrekkig Nederlands verder uitleg gaf over alle bijwerkingen. Misselijkheid, hoofdpijn, Maag en darmklachten gedurende de eerste twee weken, wel ja daar had ik nog niet genoeg last van door mijn prikkelbare darmsyndroom dacht ik nog. Een stortvloed van nog meer bijwerkingen volgde, duizeligheid, verminderd reactievermogen en er werd benoemd dat ik dan vooral niet mocht rijden. Ik dacht aan mijn rijlessen waar ik al 1,5 jaar mee bezig was en waarvoor ik over drie weken voor de derde keer op rijexamen mag. Een lichte paniek overviel me over de timing, maar ik gaf aan dat ik het had begrepen. Daarnaast kreeg ik Oxazepam mee, omdat ik ook meer onrust kon ervaren van de bijwerkingen in de eerst komende twee weken. Terwijl ik al ontsteld was over alle ellende die me te wachten stond, werd er mede gedeeld dat ik nog €13,68 mocht neertellen. Braaf pakte ik mijn pinpas en rekende ik snel af, zodat ik snel thuis weg kon duiken onder dat dekentje en alles hard kon ontkennen. Ik pakte het tasje aan en liep snel naar huis, alwaar ik op de bon ontdekte dat ik had betaald voor zowel de oxazepam als de uitleg van de assistente. Ik dacht nog om die ellende aan te horen heb ik dus ook nog moeten betalen en getracht te werken vandaag. Snel dook ik echt weg onder het dekentje.