Ik ben erg slecht in ziek zijn. Het is misschien wel mijn meest mannelijke eigenschap: ik kan gewoon niet ziek zijn. Ik ben alleen maar aan het ijlen, voel mij de meest zielige persoon op aarde en moet van iedereen aandacht hebben en het ergste nog, ik heb de energie niet meer om de geleerde handvaten uit Lunteren in te zetten of mijn meest negatieve gedachtes tegen te spreken. En het erge wil; ik ben al vier dagen ziek.
Afgelopen maandag was nauwelijks te bevatten. Een jong meisje van 22 dat het leven moest laten en zowel de staff als vele cliënten desolaat achterliet, naast alle andere warme mensen om haar heen. Ik draaide daarom in de avond het volgende nummer..
Het ging al even wat minder. Misschien kwam het door het afscheid in de groep van een een persoon waar ik een fijne klik mee voelde. Misschien kwam het door het afbouwen van mijn medicatie. Misschien kwam het door onrust van mensen in mijn groep, mede ook doordat daarbij een dierbare bij was verloren en/of dat anderen klein geluk hadden bij een geboorte bij een dierbare van hen. Misschien kwam het door beste vrienden met dates, mooie reizen, nieuwe huizen, en alle andere stappen, die zo immens ver weg lijken van mij. Misschien kwam het door een mail van een leidinggevende en hoe ik werd gemist op het werk, door onder andere mijn expertise en hoe goed ik ingevoerd was in alle dossiers..
Ik heb mijn beide ouders nog, ze zijn ook nog bij elkaar. Ze houden veel van me. Ik heb een lieve zus, die een vriend heeft en die uitgebreid hebben gekookt voor mijn ouders en mij. We vierden het in het huis van mijn zus en mijn zwager. We deden cadeautjes en daarbij vielen mijn cadeautjes erg in de smaak, ook al zat er een dubbele bij met een ander, maar daar kon ik niets aan doen. Het was allemaal ruilbaar. Wat ik kreeg was ook naar tevredenheid; wedstrijd van Feyenoord, nieuwe pannen, ander keukengerei, nieuw tostiapparaat, ladenkastje, lief kaartje met een keuze, wielershirtje, rituals, kortom ik ben erg verwend.
Ik had nog tonnen inspiratie om over te bloggen, maar het ging verrassend goed met mij de afgelopen dagen. Dat betekende hard werken, gewoon hardlopen, borrelen, of juist op een moment voor mezelf kiezen en afzeggen zonder een al te groot schuldgevoel. Al die dingen die ik meemaakte of kwijt wilde, ik kwam er gewoon even niet aan toe. Ik was te druk op werk, ik was te druk met het beantwoorden van mail en met adreswijzigingen doorgeven, ook al ben ik al 6 weken verhuisd. Maar alles lijkt eindelijk op de rit, toch nog maar even een blogje voordat de kerstavond invalt…
Shit! Morgen een Engels een s.o. Rustig zat ik achter een boek Engels mijn woordjes te leren. Ik stond helemaal niet zo goed voor Engels. Wiskunde was meer een vak voor me, nee een talenknobbel had ik bepaald niet. Een 4.7 vorige week nog voor mijn Frans luistertoets. Veel te moeilijk al die toetsen wat je op vaardigheid moest kunnen, maar waar ik zoals gewoonlijk geen talent voor had. Maar nu deze Engels woordjes stampen zou toch moeten lukken. Allemaal papiertjes gemaakt met op de voorkant het Engelse woordje en op de achterkant het Nederlandse. Het was 21.28 uur. Opeens werd ik geroepen: “THOMAS!, kan je even naar beneden komen?”….
Gisteravond ging ik naar de musical: “Priscilla, queen of the dessert” in Carré. Het zou fijne afleiding moeten worden in een zware week met tweemaal therapie en morgenochtend om 8.00 bij de huisarts om verder te praten over mijn medicatie en om de doorverwijzing te regelen die ik nodig heb voor mijn vervolgbehandeling. Tussendoor nog enkele confronterende telefoontjes, en behoudens gisteren zat ik elke avond alleen op de bank. Nee, het leek begin van de week wel goed te gaan, maar toch ging het gisteren helemaal mis, iedereen was hysterisch om mij heen, maar ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…
We moeten doorgaan. Het leven gaat door. Het zijn spreuken die je vandaag hoort na alle ellende van gisteren in Parijs. Een schok, onwerkelijkheid, verdriet, onmacht, het is er allemaal. Mijn blog wordt gewoon heel goed bezocht, doordat mijn zoekoptimalisatie schijnbaar goed is ingesteld en ik een paar weken geleden een blog schreef over mijn weekend in Parijs. Ik was er 3 weken geleden nog, zag daar Job Cohen op een terras en ontmoette veel Franse mensen, ongelofelijk wat daar nu is gebeurd. Bizar, en toch gaat ook voor mij de tijd weer door..
Opluchting betekent “verlichting van zorg(en)” (Van Dale woordenboek). Het is een emotie/gevoel die ik eigenlijk niet kan plaatsen en nauwelijks ken. Het is echter ook de vraag die ik het meeste krijg. Ben je nu opgelucht? Dat was zeker wel een opluchting? Ik zou willen dat ik een verlichting van mijn zorgen zou kennen, maar helaas gaan ook met stapjes vooruit de zorgen er mee vooruit. Ook al zitten dingen mee, een verlichting van zorg voelt nog ver weg…
Ik won gisteren met 8-2 in de tafeltenniscompetitie, ja ik durfde mee te doen en het ging nog best aardig ook. Ik won al mijn wedstrijden en ook de dubbel. Daarnaast kan ik volgende week toch nog mee naar een weekendje Parijs, eigenlijk zaten de inschrijvingen vol, maar er was iemand weggevallen, waardoor ik toch nog in staat was mee te kunnen gaan. Daarnaast heb ik twee concerten en twee keer Feyenoord-Ajax op het programma staan de komende 3 weken. En tussendoor ga ik nog verhuizen ook, hoe ik dat allemaal doe?….