In de eerste maanden van de coronacrisis schreef ik veel blogs. Hoe kwam ik een heftige pandemie door en welke ongeziene groep had extra hartjes nodig? Dit hield ik de eerste 10 weken vol, waarna ik nog wel eens in de paar weken een verslag schreef over de maatregelen en hoe die mij als psychische kwetsbare raakte. Dat is alweer een half jaar geleden en helaas is deze pandemie nog niet ten einde. Hoewel er licht aan het einde van de tunnel te zien lijkt is blijft het nog erg vaak donker..
We zitten al bijna 5 maanden in een gedeeltelijke lockdown. Toen deze werd aangekondigd zag ik het allemaal even niet meer zitten en kwam ik veel in het nieuws met mijn angst voor eenzaamheid. Het is mij zwaar gevallen, maar dat is ook erg betrekkelijk. Ik verlang soms terug naar de lege straten van het begin, toen de noodzaak zo werd gevoeld en gezien. Toen we het volledig met elkaar deden en er oog was voor een ieder. Of ik verlang naar de zomer toen ik wel veilig naar de bioscoop kon met een mondkapje en op afstand. Maar in die tijd zitten we helaas niet.
Ik heb het zwaar. Ik heb helaas geen knuffelmaatje, ik zie en spreek weinig mensen en mijn dagen lijken veel op hetzelfde. Er is op veel levensgebieden onzekerheid en ik vind het moeilijk om mijzelf te vermaken. Ja, ik heb gelukkig nog werk. Waar een knieblessure in maart nog een groot probleem vormde, kan ik momenteel gelukkig wel weer wandelen en hardlopen. Daarnaast heb ik best een druk bestaan met vrijwilligerswerk naast mijn werk voor EuroGames en Frisse Gedachtes Walks.
Toch speelt mijn psychische kwetsbaarheid een grote rol. De avondklok loopt af, maar was een zware maatregel. Ik voelde de pijn van alleen wonen en dat ik alle avonden alleen moest doorbrengen. Niet dat veilige blokje om als ik paniek had. Toch heb ik het alle avonden volgehouden en verwacht ik volgende week wel weer een nachtelijk blokje om te lopen. Daarnaast leef ik van dag tot dag. Nog iets van 10 weken tot vaccinatie en daarna hopelijk weer mijn gebruikelijke coping met bioscoopbezoek, knuffels met vrienden en nabijheid als ik het moeilijk heb.
Want dat niemand mij heeft aangewezen als uitzondering voor een knuffel zorgde wel voor meer moeilijke en zware gedachtes. Ik snap dat risico’s bestaan, maar toch is het erg pijnlijk. Het heeft als voordeel dat ik ook geen test heb hoeven doen, want ik loop ook erg weinig risico. Ik houd mij dus erg heilig aan de maatregelen. Ik zie dat veel mensen er steeds meer lak aan hebben. Moeilijk om te zoen hoe veel egoïsten we hebben. Anderzijds zoveel helden in de zorg die het ongelofelijk knap doen.
Ik heb zelf niet veel naasten gehad die besmet zijn geraakt. Toch ben ik wel veranderd. Waar ik eerst schreeuwde voor veel meer versoepelingen en vrijheden, omdat ik het allemaal niet trok en aan mijn eigen eenzaamheid ten onder dreigde te gaan, schreeuw ik nu vooral om geen versoepelingen. We hadden veel meer moeten indammen en al veel eerder echt strikte restricties moeten hebben. Met de huidige halve lockdown raast het virus rond en hebben we geluk met snelle vaccinatie. De zorg loopt echter nog over, kwetsbaren zijn bij lange na niet beschermd en nog thuis opgesloten.
We leven allemaal voor ons eigen. Dat raakt mij nog het meest het afgelopen jaar. De eenzaamheid, het gebrek aan perspectief, geen uitjes en nog iedere dag schrikbarende getallen waarachter allemaal mensen en verhalen schuil gaan. Alle adviezen om het nieuws niet meer te volgen lukte slecht. Ik vind politiek en actualiteit gewoon te interessant. Wat was het fijn geweest als we even een korte harde klap konden geven waar iedereen zich aan hield, waarna we snel meer vrijheid tegemoet konden treden.
Ik zette de stap naar haptotherapie en meer meditatie om ruimte te maken voor mijn moeilijke gevoelens in deze crisis. Helaas kwam ik moeilijk tot die nieuwe hobby, dat goede boek of tot meer innerlijke rust. Nee, thuiswerken in mijn woning en heel weinig sociaal contact zijn niet ideaal. Mijn patronen protesteerde hardnekkig tegen alle moeilijkheden en helaas raakte ik een aantal keer in crisis. Met mijn huidige haptotherapeut probeer ik dat nu te doorbreken. Stilstaan bij mijn emoties, gevoel en het kunnen dragen. Beetje bij beetje, zoals ik hoop dat we ook elkaar nog een beetje dragen met steun. En zodat ik over niet al te lange tijd kan zeggen: deze pandemie valt mij zwaar, maar wat ben ik trots dat ik hem heb kunnen dragen..
