We naderen het einde van 2020. Ik weet dat het voor veel mensen een zwaar jaar is geweest. Maar we zullen omdenken. De momenten koesteren die toch mooi zijn geweest. Het besef je te kunnen omringen met de belangrijke mensen in je leven en meer rustmomenten te kunnen pakken. Helaas ben ik niet die persoon. In november zakte ik voor de zoveelste keer door veel hoeven heen.

Ik had op de laatste dag van de maand wederom rij-examen. En zo stond de maand in het teken van veel rijlessen op weg naar het examen. Bloed, zweet en tranen, omdat rijlessen mij psychisch zwaar raken. Ik heb er nou eenmaal weinig talent voor en krijg vaak nogal stevige feedback over mijn kijkgedrag en onhandige handelingen. Veel blokuren en spaarzame uurtjes naast werk moesten dat roze papiertje eindelijk opleveren. Maar helaas, een slechte rit waarvan ik zelf ook al na 10 minuten wist dat het er niet inzat. En zo kwam de klap wederom.

Met de bioscoop die dicht was en groeiende eenzaamheid kwam mijn stemming tot een 5.2. Ik gaf voor werk wel verschillende webinars, waaronder 1 voor meer dan 1500 mensen. Er kwam wat kritische feedback, maar achteraf ben ik best trots. Je kunt hem hier terugkijken. Met dichte bioscopen kwam ik echter weinig tot lezen toe, nog geen 200 bladzijdes, mijn concentratie en focus lieten mij in de steek. Er waren wel 113km wandelen en 70km hardlopen.

Door een grap over mijn seksuele klacht op de radio ging ik onderuit. Ik botste best veel met vrienden, omdat ik niet kon verdragen welk leuk nieuws zij hadden en hoe slecht het met mij ging. Ik botste ook meerdere keren op twitter en het leidde er toe dat ik mijn profiel verwijderde. Ik kon er niet gezond mee omgaan en zo doe ik het even zonder. Ik weet nog niet voor hoe lang en mis de contacten en de afleiding ervan wel. Maar door er iedere keer iets suïcidaals op te zetten help ik mijzelf er ook niet mee. Het is de ingewikkelde disbalans.

Het waren slechte dagen die ervoor zorgde dat ik mijn negatieve records van 2019 verbrak. Ergens niet zo gek dat ik een slechter jaar heb dan 2019 met corona, maar het doet ergens toch pijn. 15 dagen waarop ik mij negatief uitte, toen ik nog wel op twitter zat of op whatsapp. 14 dagen dat ik mij gedroeg als een calimero en veel te veel vergeleek met de ander en maar liefst 11 dagen dat ik dus “dreigde met zelfmoord”. Een evenaring van het negatieve record uit maart. Op de telefoon zat ik dus gemiddeld 4 uur en 15 minuten en pakte ik hem er 61 keer per dag bij. Veel cijfers om mij voor te schamen.

Ik begon het FODMAP-dieet bij een dietist. Dit naar aanleiding van een afspraak bij een mdl-arts in het ziekenhuis. Het dieet is zwaar en na twee weken merk ik er nog weinig van. Het zal ook vast weer psychische stress zijn van het examen. Het is alleen heel moeilijk met boodschappen doen en ik vind het moeilijk dat het resultaat uitblijft. Dat voelt als een patroon met veel dingen die ik doe.  

Hoewel ik deze balans wat positiever wilde insteken is dit ook het eerlijke verhaal. Het eerlijke verhaal dat het gewoon slecht met mij gaat. Ik wil zo graag ook schreeuwen dat er progressie is. En ja ik verwijderde twitter, ik gaf aan op werk dat ik na het rij-examen slecht contact verdroeg en ik belde wat mensen op moeilijke momenten. Hulp vragen kreeg daarom gemiddeld een 5.5. De enige voldoende tegenover bevestiging vragen een 4.9, omgaan teleurstelling een 5.1, blij zin voor een ander 5.3 en niet op mijzelf betrekken een 4.8. De botsingen dat ik nog heel veel stappen moet zetten en dat ik een bericht kreeg dat ik mijzelf zo aanstelde deden pijn, maar waren misschien ook wel een spiegel die ik verdiende.

Natuurlijk wandelde ik ook nog met iemand van twitter en waren er kleine stapjes. Maar ook weer kleine stapjes achteruit. Het is ploeteren en vallen en ik vind het steeds moeilijk om op te staan. Een slechte boodschap. Alleen ik wilde pas weer in therapie bij een vinkje achter rijden, vanwege de energie die ik heb. Ik kan alleen wederom geen vinkje zetten en dat zorgt weer voor moeilijke dilemma’s. De dilemma’s die ik in december zal beslechten. De maand van 16 jaar uit de kast (1 december) en 4 jaar uit Lunteren te zijn (2 december). En nog steeds een grote zoektocht, niet per se naar geluk, maar wel naar meer stabiliteit in mijn leven..