Thomas, die heeft best wel een groot sociaal leven. Dat is wat ze altijd hebben gezegd. Ik moet altijd vriendelijk glimlachen als ik dat hoor. Moet ik het gewoon in stand houden? Als iedereen denkt dat ik mij toch wel red, krijg ik niet wat ik nodig heb? Toch voelt het ook wel veilig en kost het mij veel energie om ze te overtuigen dat dat best meevalt en dat ik graag een beroep op ze doe om mijn leven nog socialer te maken.

De coronacrisis leert mij veel. Na 8 maanden hebben de meeste mensen wel nieuwe mogelijkheden ontdekt. Miepen om te klagen moet worden ingewisseld voor nieuwe hobby’s, meer aandacht voor de echt belangrijke dingen in het leven en meer rust en regelmaat. Ik zie prachtige verhalen langskomen over diepere banden en meer momenten met de eigen kinderen. Over het fijne van minder reistijd en de focus op het werk vanuit huis. Hoe graag ik ook maar een voordeel van deze hele crisis wil inzien, merk ik vooral dat ik voor heel weinig mensen echt belangrijk ben.

De oproep van Rutte afgelopen dinsdag was mooi om meer om te zien naar elkaar. Zeker letten op de eenzaamheid van mensen en zij die daar al extra gevoelig voor zijn. Mijn vrienden hadden niet echt door dat dat ook om mij ging. Er was even geen ruimte om met mij af te spreken dit weekend. Anderen hadden juist de behoefte om meer op zichzelf te zijn. Ik snap de grenzen van anderen en ik wil dat respecteren Het is gewoon de pijn om alleen te merken dat die behoefte van mij niet wordt gezien en ik er niet echt iets aan kan doen.

Ik hoor vaak dat ik de regie in eigen handen moet nemen. Ik had alleen een heel groot sociaal leven. Ik ben alleen ook heel veel vrienden kwijt geraakt. De crisissen van mij zijn voor velen te heftig. Negatieve mensen moet je ook maar uit je leven mijden is vaak het devies geweest vanuit de psychologie. Dan moet je mij loslaten. Ik val namelijk nog steeds erg vaak terug. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik een echt goede modus heb gevonden om met alles om te gaan. Maar in een week zonder een telefoontje, appjes van belangstelling of betrokkenheid is dat gewoon een lege huls.

En zo zijn er veel voornemens om te grijpen naar dat boek, te wandelen in het zonnetje en afleiding te zoeken met de Amerikaanse verkiezingen of sport. Ik probeer, maar dat gemis aan echte verbondenheid blijkt groot. In deze hele wereld voel ik mij onbegrepen. De confrontatie van teststraten die alleen voor auto’s zijn geven mij het gevoel dat iedereen toch wel makkelijk zijn rijbewijs haalt, terwijl ik nauwelijks vorderingen maak in al mijn rijlessen. In alle zoommeetings en afspraken zie ik hoe anderen wel iemand hebben die door het beeld loopt of dat mensen wel gebeld worden. Ik zou er bijna een moord voor doen om eenmaal te worden gezien.

Of het nou mijn lichamelijke, psychische klachten zijn of de coronacrisis. Altijd miste ik erkenning, dat iemand mij volledig begreep en het ook zo ervaarde. Dat is er nooit geweest en ik ben inmiddels 32 jaar. Even lang uit de kast als erin. Wanneer je dan nog niet weet wat intimiteit is, wat houden van betekent of hoe het is echt te worden gezien, kan je het dan nog wel leren? Het zijn de diepe vragen en verlangens van het leven die in mijn hoofd blijven malen. Ik ontvang een berichtje. Over dat denken in mogelijkheden mij echt verder helpt dan zo hier in blijven hangen. Ik doe het allemaal mijzelf aan.

Alleen zijn, dat doen we onszelf in deze tijden allemaal aan. Het raakt de ene veel meer dan de ander. Ik weet dat het mij meer raakt dan de ander, maar geen idee hoe ik in deze tijd daarin toch goed voor mijzelf kan zorgen..