Na de stabiele maanden van augustus en september kwam er een grote dip. Niet alleen de tweede coronagolf was de aanleiding. De maand begon nog wel zo goed met het halen van mijn theorie-examen voor mijn rijbewijs. Helaas was ik door mijn darmproblemen best labiel. Het missen van het doel van 10.000 stappen kon daarom al een trigger zijn van een crisis, des te meer wanneer er weer een ongeluk met fecale incontinentie gebeurde met hardlopen.

Het blijft moeilijk om aan te voelen. Of ik wel of niet kan rennen en ik weet hoe belangrijk het voor mijn mentale gesteldheid is. Het voelde goed en helaas ging dat toch mis. Hierdoor kwamen er weer een aantal slechte dagen achtereen. De rijlessen blijven moeizaam en zijn van negatieve invloed op mijn gesteldheid. De eenzaamheid groeit weer door het coronavirus. Ongeveer 1 keer per week heb ik een sociale afspraak. Wanneer die tegenvalt door een slechte stemming, is het moeilijk overeind te blijven. Het was daarom ik oktober weer heel erg ploeteren.

Mijn stemming kwam hierdoor niet uit boven een 5.3. Ik rende slechts 46 km. Ik las 1 boek uit en 266 bladzijdes in totaal. Als ik er met mildheid naar kijk dan kan ik zeggen dat dat meer is dan geen. Ik wandelde nog 157km door de prachtige herfst. Eigenlijk mag ik op al die dingen best wel heel erg trots zijn met een hele matige stemming en de moeilijke dingen die er gebeurde.

Helaas waren de dingen die ik hierboven al noemde triggers om alles op twitter te zetten. Maar liefst 15 dagen deed ik een negatieve uiting online. Wanneer mensen mij daarbij probeerde te steunen duwde ik ze kwaad weg. Het zorgde voor conflict, nog meer onbegrip en dat ik verder weg zonk in een vicieuze cirkel van eenzaamheid. Ik legde het uit in mijn podcast die online kwam. Het aantal dagen dat ik daardoor dreigde met zelfmoord was schrikbarend hoog: 10 dagen. Mijn behoefte aan bevestiging was te groot, ik gaf mijzelf ervoor een 4.8. Voor om hulp vragen op die moeilijke momenten net voldoende: een 5.5.

Mijn telefoon was weer mijn beste vriend. Ik moest alles delen en kon hem niet wegleggen. Met 4 uur 45 minuten gemiddeld het negatieve record van 2020. Twee jaar na mijn stoptober was het niet beter. Met 63 ontgrendelingen gemiddeld per dag was het niet de slechtste maand, maar is er wel nog veel ruimte voor verbetering.

Voor omgaan met teleurstelling gaf ik mijzelf een 5.4. Voor blij zijn voor een ander nog een 6.0 en dat is dus een positief puntje, dat ik mijn jaloezie meer naast mij neer kan leggen en nog wel goed kan luisteren en blij kan zijn voor de ander. Voor dingen niet op mijzelf betrekken verder een 5.5. En 2 dagen deed ik aan sexting om bevestiging te zoeken voor mijzelf en dat niet uit mijzelf lukte. Misschien vind ik dat ook wel acceptabel.

Het zijn niet de cijfers waar ik van droomde. Alleen 2020 is ook voor mij ook niet te vergelijken met vorig jaar. Eenzaamheid wordt vergroot door de coronacrisis. Met alle issues voel ik mij altijd al zo alleen, omdat ik geen andere mensen ken die dit exact ook zo ervaren en erkenning kunnen geven. Veel mensen laten mij wat meer los en het voelt alsof ik er erg alleen voor sta. Ik probeer mild naar mijzelf te kijken.

Ik ging maar liefst 15 keer met een mondkapje op naar de film in oktober. Oude en nieuwe films. Verrassingen en tegenvallers. Het is de coping die ik dit jaar vond met mijn cinneville pas waarmee ik onbeperkt kan gaan. Het is ook het voordeel van single zijn en hier de vrijheid voor hebben. Ik probeer op deze manier meer om te denken. Met vele podcasts luisteren, naar de film gaan, sporten, af en toe lezen en nog heel veel sport kijken kan ik al het gedoe rondom corona vergeten. Het is de gezonde coping die mij nog redelijk overeind houdt. Eens kijken of ik daar nog meer de focus op kan leggen en er zo ook meer ontmoetingen en contact kan ontstaan. Hopen dat al die dingen ook voorlopig nog even blijven mogen.