We passeerde deze week de grens van een half jaar leven met corona. Al ietsje langer eigenlijk, maar de eerste persconferentie waarin vrijheidsbeperkende maatregelen werden aangekondigd was deze week een half jaar terug. De hoop dat het maar slechts voor een paar weken zou zijn werd snel ingewisseld voor een periode van steeds meer gewenning. Langzaam mocht ook steeds meer. Ikzelf kwam zelfs langzaam in een modus waarin ik er steeds beter mee om kan gaan. Echter, is er vanavond weer een persconferentie..

Ik moet zeggen dat de cijfers van deze week wel weer zorgen voor meer onzekerheid en angst. Aanstaande zondag mag ik voor het eerst in een half jaar ook weer naar de kuip. Met alle besmettingen in Rotterdam en de horeca die weer nieuwe maatregelen krijgt voelt dat ook wel wrang. Mogen we echt met 13.000 man in een stadion? En mag dat ook weer volgende week en in oktober? Ik ben erg benieuwd of dat allemaal nog blijft mogen.

Het voelt allemaal nog steeds erg gek en raar. Ik mis zelf de knuffels met vrienden. De eenzaamheid is in deze coronatijd echt gegroeid. Ik kan de laatste weken wel echt zeggen dat ik beter omga met moeilijke dingen, maar dat de moeilijke dingen er nog steeds zijn. Ik ga alleen naar de film, wandel en hardloop veel in mijn eentje en als ik vrienden zie blijven ze veelal op grote afstand. Zoals het hoort misschien, maar de huidhonger en behoefte aan intimiteit worden daarmee niet gestild.

Ik ben afgestapt van het bekijken van alle talkshows. De kwaliteit en nieuwswaarde laten vaak ook te wensen over. Dat er weer tour de france is, voetbal en formule 1 doet mij erg goed. Daarbij heb ik dit jaar echt podcasts ontdekt en zorgt dat voor prettige afleiding. Hierdoor lukt alles wel weer wat beter en kan ik echt zien dat ik stappen vooruit zet in mijn coping. Af en toe sociale afspraken zijn daarbij prettig. Ik hoop maar niet dat we vanavond horen dat we hier weer stappen terug in zetten en dat het regionaal uitblussen snel gaat werken.

Ik hoor wel velen zeggen dat strengere maatregelen allang weer nodig zijn. Ik vind het ingewikkeld. De groeiende polarisatie. De boosheid op studenten, het oordeel over ieders egoïsme, over het niet afstand houden in de supermarkt. De boosheid op het falende beleid van de overheid. Zowel omdat het enerzijds niet streng genoeg wordt geacht, als anderzijds dat wordt bevonden dat het maar een griepje is en zaaien van angst. Ik vind vooral slecht dat het testen zo slecht geregeld is, verder wil ik niet te veel oordelen. Al heb ik ook dat privilege met geen kwetsbare gezondheid hierin en heb ik nog gewoon een baan.

Ik mis de saamhorigheid van de eerste weken. Het om je heen kijken en denken aan de mensen die eenzaam zijn of die overlopen van alle drukte thuis. Het vriendelijke begroeten op straat en het zorgen voor elkaar. Er wordt nu alleen maar geschreeuwd naar elkaar en het egoïsme gezien. Het reikhalzend uitkijken naar 1 september en nu zien dat we helaas nog niets mogen. Ik mis zelfs met een baco alleen in een hoekje staan en slechte dansjes doen. Het is allemaal hard geworden naar elkaar en de sociale kring van iedereen blijft beperkt. Ik merk dat ik daardoor bij weinig mensen echt in de sociale kring zit. En voor de chronisch zieken en ouderen blijft dit natuurlijk al veel te lang zo zonder perspectief.

Voor mijzelf werkt momenteel het mantra: Het is wat het is. Het weer is mooi en er zijn momenten en plekken waarin dat prima te doen is in drukte. Ik wandel en bewonder. Ik draag een mondkapje en geniet van een boek in de trein. Ik luister naar een podcast wanneer ik bewust loop naar de bioscoop en het station. Ik ben mijzelf met mildheid en compassie naar mijzelf. Ik hoop onwijs dat we dat de komende winter ook voor elkaar gaan voelen. Het vaccin gaat nog even duren en helaas is niet alles perfect in beleid van de overheid, dat wel zijn best doet. Denk om jezelf en om elkaar. We hebben het nodig de komende tijd..