“Mag ik een baco? Nee, maak er maar 2 van” vraag ik aan de barman op het gayfeestje. Ik giet de ene snel achterover mijn keel in. Even een kort hikje, waarna ik met de andere naar het hoekje van de dansvloer loop. Uitzicht op mijn crush. Hij staat alleen niet alleen, maar te zoenen met een goede vriend. Net als 2 jaar terug had mijn crush op de dansvloer meer interesse in mijn vrienden dan in mij. “Shit happens” denk ik als ik weer een slok van mijn bacardi-cola neem.

Het is soms of ik een passant ben van een slechte film. De 32-old virgin met een kromme rug en zonder veel vrienden. Positief denken, Thomas. Het komt voor jou ook nog wel. Geen hand vol, maar een land vol. Op ieder potje past een dekseltje, of dekseltje een andere dekseltje zoals bij alle homoseksuelen. Lang probeerde ik mijzelf moed in te spreken dat er vast een waarheid zat achter zulke cliche’s. Dat er vast ook wel geluk voor mij zal volgen.

Mijn laatste vriendje dateert alweer van 10 jaar geleden. Een plotselinge breakup, hij was nog niet klaar voor een relatie. Het was niet anders. Een grote klap, maar er waren nog veel meer jongens. Ik begaf mij ook wel onder veel homo’s op feestjes en in vrijwilligerswerk. Ik zou dus echt wel iemand gaan ontmoeten werd er altijd door mijn omgeving gedacht. Ik hield er vast nog een leuk seksleven op na, zoals alle homo’s, dachten veel mensen op afstand.

Helaas. Het is volgens mensen gênant om over te praten, maar ik heb nu alweer 1,5 jaar geen intimiteit beleefd met een jongen. Zoenen is ook een half jaar geleden. Corona hielp natuurlijk ook niet mee, maar de apps die ik al 100 keer heb uitgespeeld helpen ook niet. Het feit dat ik nog steeds heftige bekkenbodemklachten heb waardoor ik seksuele problemen ervaar helpt niet mee. Wanneer op een date of in de app de vraag komt of ik top of bottom ben wil ik het liefste wegrennen. Ik weet het niet en kan het eigenlijk beiden niet zijn door issues aan darmen en bekkenbodem. Het is lastig te accepteren en nog lastiger uit te leggen op dates.

Deze week is het de week van de Pride. Ik lees en zie overal columns en filmpjes van “Het wordt beter, echt waar”. Ik voel mij de uitzondering die de regel bevestigt. Ik ga momenteel, mede door mijn eigen gedrag, door de meest eenzame fase in mijn leven. Voor velen homo’s is dat de fase voor de coming out geweest wanneer je er met niemand over kan praten. Die fase eindigde voor mij alweer 16 jaar geleden. Ik vraag mij in mijn liefdesloze en seksloze leven af wat er dan precies beter wordt.

Het is de zoveelste zure blog. Waar ik 5 jaar terug nog zat met allemaal single vrienden heb ik nu kringverjaardagen met alleen maar partners. Soms kan ik het gewoon niet aan. Een baby? Een huwelijk? Samen een huis gekocht? Mijn geveinsde blije reacties zijn op. En dat maakt dus ook waarom ik eenzamer word. Vrienden hebben geen zin meer in die zure Thomas. 2,5 jaar geleden zat ik er zo doorheen en ging ik op een serieuze datingsite. Een rib uit mijn lijf, weinig mannen en zeer onsuccesvolle dates. Afgelopen tijd probeerde ik toch weer de  stoute schoenen aan te trekken en sprak ik mijn gevoel uit naar een jongen, maar het was niet wederzijds en een date zat er niet in.

Ik hoor mensen zeggen dat ze hen altijd voor seks mogen wakker maken. Ik hoor over romantische wandelingen op het strand. Ik hoor over passionele nachten op een weekendje weg. Ik hoor over dates die maar niet vergeten kunnen worden. Over blijven afspreken dag na dag en iemand niet kunnen vergeten. Ik zie vrienden sexuele vrijheid pakken in niet monogame relaties. Ik weet allemaal niet hoe het is. 10 jaar single en hating every second in it. Ik heb zelfs weemoed naar in een hoekje op de dansvloer staan met een baco. Snel er nog een halen omdat het weer zo’n nacht is. Dat zijn voor mij de meest passionele nachten waar ik over kan spreken..