De wekker gaat. Ik kijk op en zie in grote letters Tokio verschijnen. De reis naar de Olympische Spelen in Tokio zou vandaag plaatsvinden. Het was best krap na de vierdaagse die ik afgelopen vrijdag glorieus uitliep. Althans volgens de agenda van mijn telefoon. Opnieuw een alarm. Nu verschijnt er in het groot “wandelvakantie”. Doordat de Olympische Spelen momenteel door Corona niet plaatsvinden had ik een creatieve alternatieve vakantie bedacht. Ik was van plan om 16 dagen te wandelen van bekende naar bekende. Door de grote blaren kapte ik die vakantie na drie dagen al af. Hierdoor word ik vandaag wakker in mijn eigen bed.

Ik sleep mijzelf naar de bank om Netflix te starten. De afgelopen drie dagen kwam ik niet verder. Ik probeer mijzelf streng toe te spreken om vandaag wel meer te doen. Ik slenter naar het koffiezetapparaat voordat de serie echt gaat starten. Ik zet mijn telefoon uit om te voorkomen dat ik nog meer heftige zielige tweets de wereld instuur of suïcidale appjes stuur aan vrienden. Bovendien laat ik mij zo ook niet afleiden van de serie. Ik merk dat mijn gedachtes rustiger zijn dan gisteren. De suïcidaliteit is naar de achtergrond verdwenen en ik heb zelfs energie om ontbijt te maken, naast het indrukken van het knopje van het koffiezetapparaat. De aflevering van de serie eindigt om 9.30 en in plaats van doorbingen neem ik tijd om te reflecteren op de afgelopen tijd.

Ik kan opnieuw veel kruisjes en onvoldoendes zetten bij de coping van de afgelopen dagen. Dat bijhouden helpt dus onvoldoende. Ik heb vaak tegen mijzelf gezegd dat de GGZ mij niet meer verder kan helpen. Na een jaar fulltime schematherapie en verschillende behandelvormen in een groep was ik ervan overtuigd dat ik voldoende zelfinzicht had opgedaan. Bovendien heb ik in de aanloop daarnaar en als nazorg individuele schematherapie gehad en zo geleerd om dit allemaal in de praktijk toe te passen. Ja ik ging goed zorgen voor mijn boze en verdrietige kind en ruimte maken voor het blije kind.

Sommige vrienden app ik ook lang niet meer zo negatief. Maar ik ben bang dat ik mijn gedrag nu toepas bij anderen. Misschien minder vaak, of duren de buien minder lang, maar volledig bagatelliseren mag ik het zeker niet. Mijn twittertimeline is nog een ongezonde open inkijk in iemand met een psychiatrische aandoening. Ergens is die openheid mooi. Maar het is vaak niet bewust uitkiezen wat wel en niet te delen. Vaak moet alle ellende achter elkaar eruit: nog geen rijbewijs, nooit een relatie, issues met darmen, issues met seks, eenzaamheid, onbegrip bij vrienden, kromme rug, muizen in huis. Alles moet bij iedere tegenslag opnieuw de revue passeren. Net als hier in iedere blog hoor ik jullie denken.

Omgaan met tegenslagen, deze gezond opvangen, zelf verdragen, emoties reguleren, crisis voorkomen, gezond om hulp vragen, impulsiviteit uitschakelen, stilstaan bij emoties en lichaam zonder mijzelf compleet te verliezen. Hoe laat ik het vergelijken met de ander los en kan ik anderen daarin toelaten? Het zijn bekende behandeldoelen, maar ik moet eerlijk zijn dat ze nooit helemaal van de grond zijn gekomen. Er is (nieuw) werk aan de winkel.

En zo schreef ik weer een lange mail aan mijn oud therapeute. Weet zij wat mij hierbij kan helpen? Er zijn al dingen genoemd als dialectische gedragstherapie (dgt), mentalization based treatment (mbt) of meer lichaamsgerichte therapie als ook haptotherapie. Van verschillende mensen heb ik al verschillende adviezen gehad, maar wat werkt dan het beste? Ik hoop dat mijn oud therapeute, die ook al mijn problematiek kent mij hierin van advies kan voorzien. Anders via de huisarts. Weer een lang traject, maar ik kan niet langer mijzelf voorliegen en zeggen dat het niet nodig is. De afgelopen 1,5 jaar, die GGZ-loos waren, hebben laten zien dat ik daarin nog te veel terugval in ongezonde coping.

Een traan over mijn wang. Ik neem mijzelf niet kwalijk dat ik de GGZ weer nodig heb en zie het niet als falen. Wel overvalt verdriet. Na de stoere stappen uit het verleden van behandeling had ik gehoopt dat “Het wordt beter”, “Ik weet zeker dat het voor jou ook nog komt” en “Het gaat voorbij” voor mij al uitkwamen. Echter, zit ik hier alleen op een vakantiedag. Een heftige crisis, na nieuwe tegenslag net achter mij gelaten. Niemand om mij heen, weinig om te doen en met het gevoel van weinig vrienden, geen relatie en van vele struggles. 2020 is weer een jaar vol tegenslagen en met nieuwe moeilijke keuzes. Ik ga het aan met veel tranen….