Weer een week verder. Het blijft allemaal wel een struggle. De week van 6 t/m 12 juli was de eerste volle week van de weg naar een miljoen stappen. Het was dus een week met heel veel hardlopen en wandelen. Dat was blij vlagen best lastig naast mijn werk, maar door niets op de fiets te doen kwam ik tot een behoorlijk aantal stappen. Dat allemaal met een aantal dingen die blijven spelen.

In de wandeling op maandag had ik een bijzonder gesprek. In het gesprek gingen we in op mijn appgedrag. Het is iets waar ik nog het meest moeilijk mee heb. Waar veel mensen in mijn omgeving, en die ik in therapie ben tegengekomen zich juist terugtrekken, wanneer ze zich slecht voelen zoek ik juist contact. Dat lijkt goed. Alleen ik doe dat op een ongezonde manier. Ik kan alleen maar alle ellende blijven benoemen en ben niet in staat om te luisteren. Ik hoor vaak oplossingen die ik al ken, en ben op zich naar bevestiging van mijn gevoel. Maar is dat te halen uit een gesprek op whatsapp? Waarschijnlijk niet. En waarschijnlijk ook niet op twitter. Natuurlijk is in contact blijven belangrijk, maar het lijkt voor mij alleen maar mijn negatieve gedachtes te moeten bevestigen. Aan de ene kant heeft het er nog voor gezorgd dat ik er nog ben, om ergere dingen te voorkomen. Anderzijds helpt het niet om er uit te komen. En dat is al jaren het geval.

Het is waarschijnlijk de oorzaak dat ik ook in deze tijd zo eenzaam ben. Dat ik voor veel mensen meer energie kost dan dat ik oplever. Weinig echte vrienden, slechts 1 knuffel in de afgelopen 4 maanden. Slechts 2 avonden samen gegeten. Ik kan weer alleen naar de bioscoop en ik wandel veel. Maar het vult niet alle leegte. Hoewel ik veel bestuur heb gedaan en iemand ben die energie haalt uit sociale afspraken, heb ik bijzonder weinig vrienden. En deze tijd maakt de confrontatie daarmee groot.

Het is de bezinning die ik zoek deze maand. Ik heb dit inzicht al best lang, maar er is een soort status quo waarvan ik niet in staat ben om het te veranderen. Ik blijf ermee worstelen en terugvallen in dit gedrag. Het komt door de pijn dat er weinig verandering is. Opnieuw muis in huis, nog dezelfde darmklachten, gedoe om rijbewijs, eenzaamheid, geen partner, intimiteitsissues. De confrontatie daarmee in veel series en mijn omgeving is groot. “Het komt goed” en “Het komt voor jou ook nog wel” heb ik vaak gehoord. Ze zijn na alle jaren alleen steeds moeilijker te geloven.

Dat is wat het is. Een week met 233.023 stappen en totale afstand van 213,3km. Bizar hoe fit ik eigenlijk ben naast mijn darmen. Ik ben dankbaar dat ik dit kan. En ik ben trots. Met een lunch met een oud collega en een fijne film in de bioscoop die erg veel indruk maakte, maakte ik er zo het beste van. En dat is alles wat ik kan blijven doen. Toch zoveel mogelijk contacten opzoeken en afleiding zoeken. En wellicht therapie om dat andere mijzelf ook af te leren.

Gedragsverandering is het moeilijkste wat er is. Voor ons allemaal. Het is alleen een probleem als het destructieve gedrag betreft. Ik heb lang gezegd dat ik niet weet of de GGZ nog mij verder kan helpen. Ik heb er al lang in rondgelopen. Ik heb ook de keerzijdes gezien van groepstherapie; heftige problematiek bij anderen die ik mijzelf erg aantrok. Toch is dit inzicht er al zolang, maar blijft het mis gaan. Dat is wat er nu is en waarmee ik iets zal moeten..