Ik stel het schrijven van mijn weeksamenvattingen steeds langer uit. Eigenlijk volgt er op alles van mijn leven een diepe zucht. Steeds als ik ergens de draad in probeer op te pakken zit er wel weer iets anders groots tegen. Steeds als ik denk dat ik goed bezig ben krijg ik forse feedback. En steeds als ik denk dat ik er maar het beste van moet maken en accepteren, wordt het mij moeilijk gemaakt. En ik wil zo graag niet meer mijzelf met zelfmedelijden omarmen, maar ik kan niet anders dan beamen dat het een moeilijke tijd voor mij is.

Ik heb het nu dus over de week van 29 juni t/m 5 juli. De week dat ik ook opnieuw oom ben geworden en ook op kraamvisite ging. Je zou zeggen, wow, mooi nieuws! En mijn kleine neefje Sam is natuurlijk ook mooi nieuws. Het neemt niet weg dat alle hoogtepunten uit mijn leven het geluk van anderen betreft. Ik weet niets over liefde en intimiteit en ik vind baby’s daarom soms erg confronterend. Zeker in een periode dat het niet zo goed met mij gaat. Het is een egoïstische gedachte waarin ik te veel op mijzelf betrek. Dat besef ik. Maar gevoel is ook gevoel. En dit raakt ook gewoon mijn eigen verdriet. Al ben ik natuurlijk blij voor mijn zus dat het een gezonde baby is.

Ik had opnieuw een rijles dat het heel erg goed ging en waarin de vraag werd gesteld waarom mijn examen nog niet gepland stond. Ik antwoorde, omdat ik mijn theorie nog niet heb. Ik faalde daarvoor in februari met een fout te veel. En die kan ik pas weer over 3 maanden proberen te halen door beperkte examenmogelijkheden door corona. En dan is mijn gezondheidsverklaring ook weer verlopen en moet ik weer opnieuw verklaring invullen (12 weken reactietijd), keuring arts (6 weken reactietijd), afwachten op keuring arts (10 weken reactietijd). Kortom, ik kan dit jaar opnieuw mijn rijbewijs niet halen. Ook al doe ik mijn best en maak ik progressie, het systeem werkt mij weer tegen. Ik typte er boze mailtjes over naar de politiek en het programma BOOS van Tim Hofman. Ik snap gewoon niet waarom het verleden met psychische klachten mij zo blijft achtervolgen en dit weer tegenzit.

Het zijn voorbeelden van dingen die tegen blijven zitten. Ik kan hier niet op een gezonde manier mee omgaan. En daarom begon ik mijn uitdaging van 1 miljoen stappen. Hard nodig bleek ook na nog meer problemen in vriendschappen en ook gedoe op werk. Ik ben hard toe aan vakantie die start op 17 juli. Het wordt echter ook een wandelvakantie ter bezinning. Met vrijwel problemen in alle levensgebieden heb ik best twijfel of ik het aankan en of ik voldoende mijzelf kan afleiden. Er is veel pijn, verdriet en een hoop eenzaamheid.

Er was nog wel een fijn etentje in Utrecht met mensen van Socialrun. Mijn ouders kwamen lunchen in Nijmegen. En met een vriendengroep sprak ik nog wel af. Dat was op zich allemaal wel fijn, al merk ik met mijn huidige stemming en gevoel dat ik de neiging heb om te vergelijken en dat ik alleen maar kan zien dat ik het minder heb. Het gaat over trouwen, kinderen krijgen en nieuwe auto’s. Best logisch bij mensen van mijn leeftijd. Ik ben alleen deze maand alleen maar afgewezen in de liefde, heb veel intimiteitsissues, nooit seks, en weet dat kinderen krijgen voor mij als homoseksueel veel moeilijker is. Ik zie het daar eigenlijk ook niet meer van komen. En een auto bleek sinds deze week dus ook heel ver weg te zijn. Het is gek. 32 jaar oud, maar in al die dingen vrijwel nooit progressie. Ik zette de eerste 100.000 stappen van mijn 1 miljoen challenge in deze week. Hard op weg om mijn gedachtes te verzetten en mij te bezinnen op wat er toch steeds misgaat en hoe ik mijn mindset meer kan draaien..