De week begon goed met een maandag naar kantoor. Wat had ik niet verwacht voor de coronacrisis  dat dat mij zo goed zou doen. Echter was het niet voldoende voor een stabiele week. Ik kreeg de uitslagen uit het ziekenhuis, ik had een moeilijk gesprek op werk en er waren weer pijnlijke afwijzingen van leuke jongens. Het was weer een cocktail bij elkaar en ik wist het allemaal niet goed een plek te geven.

Mijn dysthyme stoornis vierde deze week hoogtij. Ook al deed ik de goede dingen, zoals samen eten, wandelen en hardlopen, koken, alleen naar de bioscoop en af en toe van de zon genieten, het bleef allemaal moeilijk. Mijn stemming bleef maar hangen rond een 5 a 6. De lichte depressieve stemming is wat bij mijn leven hoort. En deze week was het iets wat er voelbaar werd. Daar kwamen een aantal hele moeilijke dingen bovenop.

Dat begon op woensdagavond, toen ik in het systeem zag dat de uitslagen van mijn bloedonderzoek en mijn ontlasting er was. En alle waarden waren binnen de norm. Je zou zeggen, wow: goed nieuws Thomas, wat mooi. Wie mij echter al wat langer volgt weet dat dit voor mij een mokerslag is. Ik loop al zolang met klachten in mijn darmen die veel invloed hebben op de kwaliteit van leven. Mijn hobby hardlopen, intimiteit/seks, energie, voeding; allemaal beïnvloed door mijn darmen. Wanneer wederom dus niets wordt gevonden dan baal ik daarvan. Ik vind het ook moeilijk om dit zelf allemaal alleen te interpreteren vanuit het systeem. Op 18 augustus heb ik nog wel vervolgonderzoek. Ze gaan nu op basis van deze resultaten alleen niet mijn hele darm onderzoeken, maar alleen het einde van mijn darm bekijken. De dag ervoor toch nog wel een dieet en moet ik laxeermiddel innemen. Op basis van mijn klachten hoop ik toch nog dat ze iets gaan vinden met dit onderzoek. Spannend en de eerste tekenen daarvoor zijn negatief. Dat was moeilijk om te verwerken.

Hiervan balend ging ik woensdag naar bed. Donderdag had ik opnieuw een kantoordag. Dat begon met een gesprek met mijn leidinggevende. Hierin kreeg ik wat stevige feedback te horen. Hoewel er nuance in zat, het allemaal uitgesproken kan worden en het niet zo groot was als dat ik het maakte in mijn hoofd deed het veel met mij. De pilaar werk stond altijd stevig in mijn leven. Ik weet dat zeker dat niet voor iedereen met een psychische aandoening geldt. Maar werk is goed voor mijn herstel, ik vind het leuk en het is belangrijk in mijn leven. Helaas was het deze week ook een plek van een trigger. Na de uitslagen kon ik dit er niet bovenop verwerken. Ik stortte in.

En zo luidde het een aantal hele slechte dagen in. Vol eenzaamheid wist ik niet hoe ik ermee om moest gaan. Met weinig afspraken en afleiding moest ik dit een plek geven. Ik had nog rijles. Ik ging nog op kraamvisite bij een vriendin. Pijn van hoe ik op mijn 32^e levensjaar nog steeds met dezelfde dingen struggle. Ik zocht afleiding op Tinder. Daar had ik al een paar weken een leuk contact. Ik kwam er toevallig achter dat hij al een vriend had. Bij een andere jongen was er een klik, maar bleek weer dat die alleen naar seks op zoek was. Dat betekende met mijn issues dat ik snel een block kreeg. Opnieuw nog meer teleurstelling en pijn en mijn hoop op betere tijden verdween snel.

En zo was de negatieve cocktail aanwezig. Ik kan met mildheid naar mijzelf kijken en waarom het dus extreem misging. Het maakt de pijn van het eenzaam dragen, de slechte coping op twitter en whatsapp en het niet in staat zijn om verbinding te maken echter niet kleiner. Het was een heftig en moeilijke week, die mij ook deed besluiten om in juli 1 miljoen stappen van bezinning te zetten. Bezinning is hard nodig in deze zware weken…