De maand juni is voorbij. Een maand die werd afgesloten met een slechte week. En ook vandaag is nog niet de dag waar ik van droom. Mijn gedrag is weer erg negatief, destructief en schadelijk. Appjes met een beschuldigende vinger. Tweets met suicidaliteit. Haat aan alle mensen die ook alleen maar proberen dichtbij te komen. Alles wat goed voor mij zou zijn duw ik weg. En ik beloof al jaren beterschap. Maar het gaat niet beter…
1 miljoen stappen is misschien niet de oplossing hiervoor. Ik ben oprecht geschrokken van de laatste 10 dagen. Ik kan best begrijpen waarom dit opnieuw gebeurd. Bagger rijles, afwijzingen van leuke jongens, block na eerlijkheid over intimiteitsissues, positieve darmuitslagen terwijl ik zo veel last heb en feedback op werk dat aankwam. Het was een opeenvolging van nare dingen. Daartegenover stond blij nieuws bij anderen. Het contrast was zo groot dat ik het geen plek kon geven. Ik wist ook niet hoe ik er ruimte voor kon maken bij vrienden. Het bleef angstvallig stil, omdat ik er ook niet goed voor open stond.
Herkenbaar. Al jaren is het deze strijd die ik lever. En strijd is niet goed. Het gaat om acceptatie, en die ga ik zoeken deze maand. Met het wegvallen van de vierdaagse, een Ardennen reis of andere doelen maak ik deze wel zelf. En dat is ook meer dan ooit nodig. Ik wil deze maand 1 miljoen stappen zetten. Dat zal ongeveer 800km betekenen. Dat wordt heel erg zwaar, want de eerste drie weken blijf ik ook nog werken. Maar er kan altijd meer dan je denkt en ik heb het nu erg nodig.
Het moet op een rij zetten of ik toch nog eens therapie aan moet gaan, al ken ik al mijn triggers en wat ik dan moet doen door en door. Alleen alle afwijzing, pijn, eenzaamheid, gebrek aan contact en verdriet mogen er wel zijn. Ik moet het alleen met mildheid omarmen. En niet van mij af schreeuwen. Door de vele triggers achtereen was ik niet meer in staat om mijzelf op te vangen. Er was geen balans te vinden. En daarom moet ik die weer zoeken.
Het betekent niet dat therapie of medicatie na deze crisis niet de beste oplossing kunnen zijn. Het betekent niet dat vrienden of familie boos en verdrietig mogen zijn op alles wat ik hen nu weer in alle onvermogen heb geappt of gezegd. Het betekent niet dat dit de oplossing zal zijn en dat ik mij voor de rest deze maand voorbeeldig zal gedragen. Het betekent echter wel tijd voor mijzelf. Tijd voor opnieuw karakter, bezinning, stilstaan en doorgaan. 1 miljoen stappen in totaal.
De piek zal vooral zitten vanaf 21 juli wanneer ik een rondje door heel Nederland loop. De planning is nog in de maak en ik zoek nog wat slaapadressen, dus geef vooral aan wanneer dat mag! Maar ook daarvoor zet ik mijn fiets ver weg en zal ik veel wandelend, hardlopend en per voet afleggen. Het is een uitdaging dat weerzinwekkend is. 1 miljoen stappen. Ik ga het doen en ik kan het wellicht niet halen, maar ik ga er wel onwijs voor. De afgelopen week vol crisis laat mij zien dat ik dit nu moet doen. Minder telefoon en meer genieten van de lucht, van de bomen en de pijn en het contact daadwerkelijk voelen en doorgaan. Ik voel het al vaak met wandelingen de voorbije maanden, maar het verhinderde niet de vele slechte momenten.
De nieuwe teleurstellingen mogen pijn doen. Maar een leven zonder liefde, seks, relaties, een stabiele gezondheid van de darmen en een stabiel hoofd maken nog niet dat ik niet blij voor anderen kan zijn. Of dat ik mij niet open kan en mag stellen voor anderen. Ik blijf empathisch en betrokken. Ik wil er voor mensen zijn. Maar daarom eerst een miljoen stappen zetten met de zoektocht naar mijzelf. Meer nodig dan ooit. Here I gooo…
