Je hebt slechte weken, hele slechte weken en week 12 van de quarantaine. Ja, het werd ook een echt soort van quarantaine, want ik was naar de dam geweest. Hoewel ik daar nog steeds achtersta en vooral stond tussen een groep die allemaal een mondkapje op had en waarin zoveel mogelijk nog afstand werd bewaard, weet je het nooit. Daarom ging ik uit voorzorg in quarantaine. Mijn werkgever zag ook risico voor overige collega’s, dus daar ben ik twee weken niet welkom. Ik begrijp dat en sta daar zelf ook wel achter. Tevens zei ik zelf rijles af.

Dat ik rijles afzei twijfelde ik best over, maar ik wilde toch het zekere voor het onzekere nemen en wil niet die persoon zijn die veel anderen besmet. Daarom dus deze maatregelen. Ze vielen mij zwaar. Geen afspraken en mensen zien en helaas vielen er wat online afspraken weg. Logische redenen, maar ik raakte er geïrriteerd over. Ik voelde mij even niet gezien. In de avond ging ik nog wel vaak wandelen en hardlopen, maar veel meer was er ook niet. Het kwam mijn stemming en productiviteit niet ten goede.

Ik hoorde in vele podcasts en andere dingen die ik volg: we kunnen het normale leven weer langzaam allemaal oppakken. Ik gniffelde, want voor mij is dat verre van het geval. Niet alleen vanwege de quarantaine op de dam, maar ook omdat ik merk dat ik niet veel close vrienden heb die nu voor mij klaar staan of waarmee ik veel afspreek. Het is daarom erg eenzaam. En ik ken alle tips tegen eenzaamheid wel. Ik ben alleen een sociaal dier en ik ga totaal niet lekker op de lege dagen, weinig berichten en contacten die ik heb. Gelukkig was er nog wel een online Alumni-Route66 ochtend, maar dit vulde maar een deel van de leegte.

Ik vind het wel krachtig om te zien hoe veel mensen op de Black lives matter demonstraties afkomen. Dat doet mij echt goed en ik ben mij ook meer aan het verdiepen in het witte privilege wat ik heb en in het onbewuste racistische gedrag dat ik vertoon. Ik doe daarom wit huiswerk. Ik probeerde althans. Het is confronterend en heftig. Het is het witte privilege dat ik ervan weg kan kijken, omdat het deze week ook echt even niet goed met mij ging. Echter langer wegkijken wil ik niet, want er moet nu iets veranderen. In deze alinea komt het woord “ik” te vaak voor, terwijl het helemaal niet om mij gaat. Luisteren, lezen, leren en verbeteren, dat is het doel.

Veel dagen gaan voorbij in leegte. Ik heb deze coronacrisis nog maar 3 boeken gelezen, nog maar 2 films gezien. Ik blijf maar denken over waarom ik niet een betere modus heb gevonden. Het heeft met de eenzaamheid te maken. Het heeft te maken met dat ik ook wel veel wandel/sport, voor mijzelf moet zorgen in het huishouden en chronisch ziek blijf. Ik heb niet de energie om na een werkdag na koken en hardlopen nog te lezen. Ik schrijf blogs, ik luister veel podcasts, kijk hele politieke debatten en ik sport. En daarnaast zit ik natuurlijk iets te veel op social media, maar dat mag ook vanwege mijn energie. Het is al best een redelijk modus. Niet meer te veel worstelen met dat anderen nog zoveel meer doen. Met alle struggles die ik heb doe ik al voldoende.

Die modus vond ik week 12 nog te weinig. Het was even moeilijk door oordelen over mijn aanwezigheid op de dam, door online afspraken die wegvielen, door het wegvallen van perspectief. Ik mis het spontane leven. Gelukkig kan ik wel al in week 14 terecht in het ziekenhuis voor de afspraak bij de specialist voor darmonderzoek. En die boeken, films en alles wat ik van mijzelf opleg hoeft ook helemaal niet. Blogjes schrijven, podcasts luisteren, politiek kijken, werken en sporten. Het is genoeg. Laat ik dat in week 13 maar veel voor mijzelf herhalen.