Dit is nog het weekoverzicht van vorige week. Het heeft even geduurd door allerlei dingen in week 12 van het virus, maar daar ga ik in deze blog nog even niet op in. Ik wil het nog over vorige week hebben, de week die leidde tot deze week. Het was een week waarin best nog wel wat gebeurde. Het was de laatste week voor de versoepelingen, waardoor er best veel eindigde aan speciale corona gerelateerde podcasts/uitzendingen en programma’s. Voor mij voelt dat nogal dubbel.

Ik merk dat ik er nog echt mee worstel. Dat ik ergens wel een modus heb gevonden, maar dat ik er deze coronacrisis ook achter ben gekomen dat mijn sociale basis kleiner is dan ik dacht. Dat ik geen knuffelmaatje heb, dat er dagen voorbij gaan zonder een vraag hoe het met mij gaat. En dat er al 80 dagen voorbij zijn zonder aanraking. Zeker op niet werkdagen is er weinig contact. Ik heb het gevoel dat ik altijd het initiatief moet nemen bij veel mensen, en daar heb ik gewoon geen zin meer in.

Ik weet wel de dingen die ik kan doen om mij af te leiden van eenzaamheid. Ik loop veel hard en wandel veel. Het weer nodigde ook uit om dat ook in deze week te doen. Zo kwam ik tot de 600.000 stappen in mei. In deze week liep ik ook een 5km zo hard mogelijk en was ik best trots op mijn tijd van 21:24. Geen PR, maar prima tijd met darmklachten en met de huidige vorm. Met mijn sportiviteit was dus niets mis.

In mijn wandeling op zondag kwamen er vier witte jongens van rond de 12 naast mij fietsen en riepen opeens “HOMO!” en wezen naar hun pols. En lachte en fietste verder. Schijnbaar liep ik er te homo bij of iets. Hoewel ik het best kon loslaten tijdens een mooie wandeling, raakte het mij toch. Na ook alle toestanden in Amerika op de voet gevolgd te hebben werd ik er ook strijdbaar van. De ongelijkheid nog in de wereld. Hoe mijn geaardheid door rechts altijd wordt gebruikt om moslims mee te slaan. Ik was er klaar mee en ik wilde mij hoe dan ook nog meer inzetten voor meer gelijkheid op de wereld.

Daarnaast zette ik in deze week een belangrijke stap. Ik ga weer met rijlessen starten en deze staan gepland. Tevens maakte ik een afspraak met de huisarts. Ik kon daar nu wel snel terecht met mijn darmklachten en nam in de afspraak mijn dagboek van klachten mee die ik de afgelopen 2 maanden heb bijgehouden. De huisarts schrok best van mijn klachten en zo heb ik nu een doorverwijzing naar de MDL-arts. Spannend en waarschijnlijk kan ergens in het najaar daar terecht. Tevens kon ik met de huisarts het hebben over de gevolgen van mijn darmklachten voor seks als homoseksuele man. Ik had het idee dat voor eerst echt overkwam hoe veel invloed mijn darmklachten hebben op mijn kwaliteit van leven. Indien er weer niets uitkomt bij de MDL-arts, behalve prikkelbare darmsyndroom dan zou ik toch bij een medisch psycholoog terecht kunnen of bekijken we welke behandeling/nazorg nog mogelijk is. Dit geeft wel nieuwe hoop.

Dit was in ieder geval goed. Ik maakte mij wel te druk over alles; ongelijkheid van de nieuwe wet Wajong, USA. Het slapen ging daardoor minder. Ik mocht wel voor de eerste keer naar kantoor en dat was prettig. Wel gek met zo’n mondkapje in de trein, maar dat is onderdeel van de nieuwe werkelijkheid. Er het beste van maken, eenzaamheid opvullen en proberen een balans te vinden. Nog niet makkelijk, maar er werden wel enkele goede stappen in deze week gezet.