Ik kan zien dat ik deze week de goede dingen deed. Mijn dakterras met mijn ouders aanpakken. Wandelen, hardlopen. Huishouden bijhouden. In de ochtend aankleden en er het beste maken voor werk. En toch bleef het goede gevoel uit. Ik schreeuwde dat het niet zo goed ging niet van de daken, al was het best hard werken met al mijn oude patronen om dat niet te doen.

Ik mis voor mijn eigen leven gewoon ieder perspectief. En ik kan dat grotendeels los zien van Corona. Natuurlijk valt het mij iets zwaarder doordat leuke dingen nu wegvallen. Maar de pijn en verdriet zit er met name in de andere dingen. We mochten weer een sexbuddy of knuffelmaatje van het RIVM. Het triggerde mij. Niemand zal mij vragen als knuffelmaatje. De meeste vrienden hadden daar ook allemaal wel iemand anders voor op het oog. En seks is al heel mijn leven lang zoiets ingewikkelds en moeilijks dat het een fijne trigger was voor moeilijke gedachtes, maar meer ook niet. Hoe fijn en prettig seks voor vrijwel iedereen is en ik leeftijdsgenoten of jongere mensen hoor over kinderen krijgen weet ik op 32^e nog niets over de fijnheid van intimiteit. En daar normaal met vrienden over praten of niet meer zo eenzaam in zijn is ook een utopie.

Ik zou zo graag willen hier een positiever verhaal te kunnen neerzetten. Het lukt mij momenteel alleen niet en dat is wat het is. Ik merk dat ik de online meetings met vrienden niet zo bevredigend vind als echte afspraken. Ik merk bij mijzelf daar irritatie over, al vind ik het ook logisch te verklaren. Ik spreek wel weer meer af met mensen op 1.5m. Het bevredigt alleen niet. Het is allemaal zozo. Ik heb niets positiefs te vertellen, al doe ik zo mijn best en proberen mijn vrienden mij te wijzen op de positieve dingen. Maar die wandeling, maar je dakterras, maar alle Eurovisie songfestival meetings. Ja, ik deed de goede dingen, maar het gevoel kwam er niet achteraan.

Ik moet weer actie ondernemen nu het vier weken verder is en ik moet aandringen om onderzocht te worden voor mijn darmen. Ik moet weer actie ondernemen voor mijn rijbewijs, want de gezondheidsverklaring verloopt bijna. En het scheelt mij even niets. Dat is een slecht teken, maar ik heb ook heel weinig vertrouwen in dat de GGZ en/of pillen mij nu in deze situatie gaan helpen. Er zijn geen pillen tegen dit diepe gevoel van rouw, van echt intieme relaties missen. Ik weet dat ik er niet in moet blijven hangen. Ik vecht er niet meer tegen, ik laat het er zijn. Hoe ongelofelijk moeilijk ik dat ook vind.

En zo gaat er weer een week voorbij. Voor mijn gevoel heb ik dan even weinig contact. Wacht iedereen een week en zal vragen: Gaat het al beter? Zullen we maar wat leuks gaan doen? Ik vind dat moeilijk. Alsof mijn moeilijke gedachtes er maar weer niet mogen zijn. Ik weet dat het meer mijn negatieve hoofd is die dit zegt en dat het goed is bedoeld, maar het voelt een beetje wrang. Alsof het er met afleiding even niet meer is. Het is lief en goed bedoeld. Ik kan dat zien en voelen. Ik kan echt wel zien dat er mensen om mij geven. Alleen het gevoel daarbij komt er niet achteraan.

Dat is net als met de versoepelingen. Ik ben al naar kapper geweest. Over 2,5 week kan ik weer alleen naar de bioscoop en terras. Alleen het goede gevoel daarover blijft uit. Ik mis het perspectief over weer het normale leven. Ik mis een maatje. Ik haat het constant de maat nemen van elkaar en dat iedereen je van alles verwijt als je een richtlijn overtreed. Ik haat het constant “Wat is het druk, die tweede golf komt er” benoemen. Ik haat het onbegrip als iemand roept dat die het zwaar heeft, omdat er een andere groep nog zieliger is. Ik word intens verdrietig van deze periode, ook al doe ik wel de goede dingen. Dit is vanaf nu het nieuwe abnormaal en ik weet mij daar nog geen houding in te geven, al probeer ik er wel het beste van te maken. Helaas was dat week 9. Hopelijk komt het gevoel er wel een keer achteraan.