Weer een week voorbij! Bizarre tijden noem ik het nog steeds. Er zijn veel mensen die moe worden als ik dat zeg, maar veel mensen spreek ik toch niet. Nee, ik heb helaas geen quarantaine buddy’s. Ik ga er daarom maar extra vaak alleen op uit. Wandelen en hardlopen zijn mijn grootste maatjes. In week 7 hield mij dat op de been..
Het blijft balanceren tussen het gaat oké en wat een klote tijd. Aan de ene kant is er wat meer gewenning en krijg ik meer voor elkaar. Anderzijds wordt de eenzaamheid groter. 50e dag op rij alleen eten, weer 12 stappen tot ik op mijn werk ben en steeds meer last van mijn rug met gebrek aan ruimte voor een bureaustoel. Kleine pauzes tussendoor met wandelingen hier dus opnieuw. Ik hield iedere dag 10000 stappen vol. Ik overdreef het zelfs redelijk vaak met maar liefst 72km wandelen in totaal en 26km hardlopen in de zevende week.
Ik kon niet veel naar mijn dakterras met dit weer, maar voor sporten was het des te aangenamer. Ik deed ook weer eens een wandeling met een vriendin van mij. Daarnaast waren er meerdere online borrels en lezingen die mij wat afleiding gaven. Echter was de ene dag behoorlijk goed en werd ik op de andere dag weer enorm getriggerd door moeilijke dingen. Vooral de eerste dagen van mei waren daardoor wat minder door negatieve gedachtes.
Ik merk wel dat ik er met iets meer afstand naar kan kijken. Dat ik de gedachtes niet ben, dat ze soms ongezond zijn, maar dat ik mijzelf er niet over hoef te veroordelen. Afleiding zoeken, delen en of een dagboek schrijven. Ja, het verdragen gaat nog steeds best aardig. Mijn social media blijft redelijk gevrijwaard van alle negatieve berichten.
Ik zit al geruime tijd op twitter. Naast de uitlaatklep die het vaak is geweest heb ik er hele lieve en fijne mensen leren kennen. Ik heb vorige week opnieuw naar een aantal lieve mensen die ik via twitter heb leren kennen wat kaartjes gestuurd die erg prettig werden ontvangen. Naast fijne afleiding die het was, was het fijn om te merken dat dit zo op prijs werd gesteld. Ik probeer zo meer dankbaarheid uit te spreken, dat tegelijkertijd gezonde coping is. Gelukkig lukte dat in week 7.
Op social media, en dan met name op twitter, zie ik ook veel te veel berichten waar ik mij aan stoor. Enerzijds lijkt het wel of je karmapunten krijgt voor het benoemen dat het te druk is op straat. Mijn hele twitterfeed staat er vol mee. Ik zie het soms ook te druk zijn op plekken, maar ik heb niet de behoefte om er over te tweeten. Ik spreek liever de trots uit voor iedereen die het nog volhoud, ieder op zijn eigen manier. De 37km die ik wandelde op zondag kan je ergens lezen als meer dan een blokje van huis en tegens de regels. Ik ging alleen en zoveel mogelijk op rustige wegen en plekken. Ik noem het daardoor gezond omgaan met deze crisis en wat nog wel kan. Ik ben trots dat mij dat steeds meer lukt. En ik laat los wie daar een oordeel over hebben.
Ik ben ook dankbaar dat dat kan. Ik snap niets van de mensen die op Bevrijdingsdag vinden dat er niets te vieren valt, omdat al onze vrijheid is afgenomen. Zeker vandaag, op 4 mei, sta ik stil bij alle doden en degene die voor onze vrijheid hebben gestreden en het niet hebben gehaald. En morgen vier ik daarom dat we nog steeds veel vrijheid hebben. Dat ik als homoseksueel en psychisch kwetsbare mag zijn wie ik ben. Dat ik niet vervolgd wordt. Die vrijheid vier ik morgen. Vanuit huis of met een klein rondje buiten. Zodat we snel weer meer vrijheden mogen vieren. Soms overviel mij afgelopen week een gevoel van eenzaamheid en dat ik nergens echt bij hoor. In dezer dagen weet ik dat dat onzin is. Alleen op social media vind ik ook al veel mensen die mij mogen en waar ik bij hoor. Ik probeer het vaak te herhalen tegen mijzelf. Ik mag dankbaar zijn voor mijn omgeving, voor de vrijheden en voor keuzes die ik mag en kan maken..
