Ik wil iedere week het liefste even juichen voor iedereen. Omdat we het weer een week langer hebben volgehouden met elkaar. Of je nou in de zorg werkt, thuiswerkt met een gezin of alleen woont en niemand mag knuffelen, ik vind jullie allemaal helden. Voor sommigen is er gewenning en gaat men al over op nieuwe gewoontes, voor anderen wordt het juist steeds zwaarder. Ik zelf zit daar een beetje tussenin..

De week begon moeilijk. Ik had mij voorgenomen om echt om hulp te vragen voor mijn darmklachten. Na een kwartiertje in de wacht te hebben gestaan werd mij verteld dat mijn klachten niet spoed genoeg waren en dat ik maar over een paar weken moest terugbellen als mijn klachten er nog steeds waren. Ik wist dat die niet zomaar zouden weggaan en dat ik hoe dan ook een traject in wil om deze klachten te verhelpen en om mijn kwaliteit van leven te verbeteren. De assistente had hier geen boodschap aan. Nee, geen notitie voor de huisarts, maar zelf maar opnieuw melden als op de website niet meer spoed zou staan.

Het was een teleurstelling en ook een psychische trigger. Ik werd niet gezien en verdiende geen hulp. Het ging met mij mee aan de haal. Echter niet voor de gehele week. Dinsdagavond de volgende teleurstelling met dat het nog langer ging duren allemaal. Echter ging woensdag de knop om. Ik bleef er niet meer de hele week in hangen en dat is winst ten opzichte van het verleden. Dagelijks mijn klachten goed bijhouden, kijken wat nog wel kan met mijn lichaam en verdragen en delen. Meer kon ik nu niet doen. En wonder boven wonder gaat dat sinds woensdag al goed.

Mijn darmklachten verbeterde ook iets, waardoor ik ook weer iets meer kon en dat hielp natuurlijk. Ik mocht even een stukje hardlopen en ik voelde mij daarover erg gelukkig. Daarnaast waren er wandelingen van 20km op vrijdag en van 32km op zondag. Het was super mooi weer, de wandelingen waren opnieuw heel lekker en dat geeft mij mentaal zo’n fijne opkikker. Ik wil die Ardennen hike ooit zeker nog overdoen in een ander mooi gebied. Even helemaal weg zijn, genieten van luchten en bomen. Van alledaagse dingen die anders zo normaal waren. Ik haat het om zelf te zeggen, maar de crisis zorgt er toch ook bij mij voor dat er wat dingen ten positieve veranderen. Ik kan dankbaar zijn voor de dingen die anders zo normaal waren.

Ik kon vooral mild zijn naar mijzelf. Dat anderen super veel boeken hebben gelezen is knap, ik doe het wat rustiger aan met lezen. Mijn hoofddoel is het zo aangenaam mogelijk maken voor mijzelf. En ik doe zelf dagelijks 10.000 stappen. Ik luister veel podcasts. Ben in staat om geconcentreerd een serie te kijken. Ik sluit aan bij sociale initiatieven en veroordeel mijzelf er niet over dat dat is vanwege eenzaamheid. Ik speelde online een escape room en dit was echt heel leuk. Ik mag er gewoon zijn. En dat gevoel is de winst in deze tijd. En mocht dat wegvallen moet ik kijken hoe ik dat snel weer kan terugvinden. Dat is mijn hoofddoel en ik kijk daarvoor niet zo zeer naar anderen wat zij momenteel doen.

Dit is wel extra moeilijk, omdat ik in deze tijd word stilgezet. Want als ik hoor hoe we de komende tijd nog moeten leven dan voelt deze tijd ook als stilstand. Ik mag en kan niet daten, dus stilstand in liefde. Rijles staat weer stil, en dus stilstand met leren rijden. Ik mag en kan niet naar de dokter voor mijn darmen, dus stilstand met verbetering van lichamelijke klachten. Ik mag en kan niet naar Feyenoord en met vrienden dingen ondernemen, dus stilstand met sociale ontspanning. Ik weet niet wat ik nu wil met betrekking tot verhuizing, omdat in een nieuwe stad beginnen nu ook moeilijker zal zijn. Er is veel stilstand. Ik mag dat verdrietig en moeilijk vinden. Ik ga er alleen niet over blijven zwelgen. Ik schrijf er dingen over op en houd dat voor mijzelf. Ik heb er goede gesprekken over online en ik leid mijzelf af met fijne dingen. Ik kan niet wachten tot deze ellende voorbij is, echter dat ik zelf ook wel een goede modus heb gevonden om er beter mee om te gaan is toch winst…