De afgelopen dagen zijn redelijk een voorbeeld voor hoe veel dingen in mijn leven zijn gegaan. Na een proces vol zelfreflectie op mijn verjaardag besluit ik dat ik beter voor mijzelf moet opkomen en om zorg moet vragen voor mijn darmen. De reguliere zorg wordt immers weer opgepakt dacht ik zo. Constante loze aandrang, bloed bij de ontlasting, krampen. Het was er eigenlijk min of meer altijd al, maar nu weer wat erger. En zo belde ik maandagmorgen de huisarts. Ik stond een kwartiertje in de wacht, waarna de assistent mij vertelde dat het allemaal niet spoed genoeg was om in coronacrisis geholpen te worden. Ik moest over een paar weken maar terugbellen als er op de website niet meer spoed zou staan.

En dat was een klap. Alle moed bijeen geraapt om om hulp te vragen en vervolgens een keiharde klap in mijn gezicht. Ik denk dat het al meer dan 12 jaar geleden is dat ik voor het eerst deze klachten had en naar de huisarts hiervoor ging. Ik heb nooit een scopie gehad, maar wel bloedonderzoek, ontstekingswaarden gecontroleerd en meerdere specialisten hebben mij gezien. Echter, er is nooit een structurele oplossing gevonden of een ander diagnose gesteld dan Prikkelbare darmsyndroom. Soms dacht ik ook dat het aan mijn psyche lag, maar vaak vond ik dat ook voor mijn klachten wel ondenkbaar.

Het is eerder slechter geworden in de laatste maanden dan beter. En daarom zal ik nu echt niet meer loslaten tot mijn kwaliteit van leven wordt verbeterd. Ik zal vechten tegen een simpele doorverwijzing naar een diëtist, maar als het niet anders kan ga ik dat volledig aan, en als het weer niets oplevert kom ik terug. Ik heb daar echter ook al een traject doorlopen zonder resultaat, dus ik zie niet per se de noodzaak om dat nu opnieuw aan te gaan. Het is niet normaal dat ik op mijn 32^e levensjaar dusdanig heftige bekkenbodemklachten dat ik tijdens hardlopen zulke heftige aandrang heb dat ik mijn ontlasting niet kan ophouden. Dat ik altijd het idee heb dat er nog ontlasting achterblijft na een bezoek aan de wc. En dat ik tijdens seks altijd binnen 10 seconde klaarkom. Het is niet normaal dat ik veel steken en pijn ervaar in de darmen. Dat al deze klachten voor mij het nieuwe normaal zijn geworden.

Dat dit voor de huisarts nu niet belangrijk genoeg wordt ervaren zal vast te maken hebben met dat  in het systeem te zien is dat ik hiervoor al vaak langs ben geweest. Ik ben niet het type dat mijn klachten dan onwijs gaat overdrijven om maar een afspraak te krijgen. Brutalen hebben de halve wereld, maar eerlijkheid is voor mij een te belangrijke waarde. En daarom start ik nu een darmdagboek met het bijhouden van mijn klachten. Daarmee kan ik dan naar de dokter, wanneer het weer kan. Zodra het erger wordt bel ik weer de dokter en anders over twee weken sowieso. Dit heeft te grote invloed op mijn kwaliteit van leven. Niet kunnen hardlopen met alle maatregelen nu valt mij zwaar.

En waar veel mensen een taal beginnen te leren, een serie-bingewatchen, boeken uitlezen en van hun huis een jungle maken is mijn grootste les in coronatijden: verdragen. Om leren gaan met deze klachten. Verdragen dat die arm om mijn schouder die ik nodig heb niet kan komen. Niet alles op social media posten, maar verdragen. Het lukt de eerste weken nog niet super, maar ik zie wel kleine progressie voor mijzelf hierin. Ik mag mild zijn want met deze heftige klachten en alles wat er gebeurd is dit ook wel een ultieme test. Er zijn echter alternatieven. Ik ga geen grote doelen daarnaast hebben met dingen die ik moet. Ik ga er alles aan doen om goed voor mijzelf op te komen, om hulp te vragen bij vrienden en familie en om mijn situatie te verdragen. Dingen voor mijzelf opschrijven, afleiding zoeken en verdragen. Het valt mij zwaar, maar dat verdraag ik maar…