Allereerst natuurlijk een compliment voor iedereen. We hebben week 5 overleefd! 5 hele weken zonder knuffels, borrels, voetbalwedstrijden, grappen op kantoor, terrassen, feestjes, sociale afspraken, bioscoopbezoekjes, theatervoorstellingen, concerten, zorg voor lichte klachten en weet ik veel meer. Ik mis hierin vast heel veel zaken, maar voor mij is dit toch een behoorlijk lijstje dat samenvat wat ik allemaal heel erg mis.
Het gaat nogal met ups en downs. Dat konden jullie de afgelopen weken ook al lezen. Afgelopen week was helaas weer nogal een down. Ik wist wel dat de week van mijn verjaardag zwaar ging worden. Tevens werd ik nog bedreigd en kwam ik heel toevallig het meisje dat mij lastig viel vrijdag opnieuw tegen. Gelukkig zag ze mij niet, maar het blijft wel heel erg spannend. Ik wil mij niet neerleggen bij deze angst, dus ik ging nog wel naar buiten. Dat zal ik blijven doen. Een bepaalde buurt op een bepaalde tijdstip mijden, maar verder ga ik nog proberen te wandelen en hard te lopen.
Alles wat er speelt heeft dusdanig veel invloed op mij dat ik mijzelf moeilijk kon afleiden en dat ik weinig voor elkaar kreeg voor mijn werk. Dit zorgt voor wat spanning of ik mijn proeftijd wel doorkom. Ik moet mijzelf natuurlijk wel voldoende bewijzen. Hoewel collega’s heel erg meelevend zijn en zeggen dat ik mijn kwaliteiten al heb bewezen, blijft dat gevoel toch hangen in mijn hoofd. Ik moet productiever zijn, ik moet ook met alles wat er gebeurd meer voor elkaar zien te krijgen. Het is wat vooral vanuit mijzelf komt. Een angst die niet reëel lijkt, maar wel aanwezig is. Ik hoop dat ik er komende week wat meer mee aan de slag kan en het een betere plek kan geven en dat ik daadwerkelijk ook wat meer kan opleveren voor werk.
Ik las mijn boek wel uit. Tevens keek ik wel wat afleveringen op Netflix. En ik deed iedere dag nog steeds minimaal 10000 stappen. Ik luisterde veel podcasts. Het helpt mentaal een beetje. Helaas had ik wel erg last van mijn darmen en zorgde dat er voor dat ik ook op mijn verjaardag niet helemaal kon eten en drinken wat ik wilde. Ik heb besloten om daarom week 6 te beginnen met bellen met mijn huisarts. Hoewel ik daar voor deze klachten al vaak ben geweest wil ik toch vasthoudend zijn en kijken hoe mijn kwaliteit van leven kan worden verbeterd. Want om op mijn 32e intimiteit issues en huidige last van darmen te accepteren gaat te ver. 32 jaar klinkt in homojaren, of überhaupt, natuurlijk al erg oud, maar relatief heb ik natuurlijk nog een leven voor mij waar ik het meeste uit wil halen.
En dat besef was er ook op mijn verjaardag. Vrienden die kwamen zingen voor het raam, zingen online op skype of besties waarmee ik een goed lang diep gesprek had. 34 km wandelen en daarna toch een stukje taart en een glaasje bubbels op mijn dakterras. En ovenheerlijke lasagne als avondeten. Mijn verjaardag was een stuk fijner dan ik dacht. Niet alle verdriet was weg, maar het was fijn om te merken dat heel veel mensen toch aan mij dachten. Corona en de bedreiging maakte mijn verjaardag iets moeilijker en bovenal maakte mijn darmklachten en het gemis aan een liefde het zwaar. Toch bleef ik daar eens niet in hangen, maar besprak ik het en keek ik hoe ik het makkelijker voor mijzelf kan maken.
Dat begint dus in week 6 van de quarantaine met het bellen van mijn huisarts. Tevens ben ik aan het verkennen om toch overstappen van rijschool, waarin ik mij meer veilig ga voelen. Daarnaast staat ook haptotherapie nog uit als optie. Natuurlijk niet allemaal tegelijk, maar een nieuw levensjaar geeft ook meer ruimte om aan mijzelf te werken. En bovenal zorgt de nieuwe baan, doordat het minder uren werk is en er een vaste thuiswerkdag komt, voor meer ruimte hiervoor. Het blijft een beetje behelpen. De persconferentie van dinsdag 21 april wordt spannend, maar ik ben bang dat we ons leven nog lang moeten aanpassen. Dat is moeilijk, maar ik blijf proberen om daar toch steeds het meeste uit te halen en met mildheid er het beste van te maken.
