Deze blog schrijven is moeilijk. Week 4 zit erop en het was eigenlijk echt een hele goede week. Het verdient best applause. Alleen zondag einde van de dag sloeg mijn stemming opeens om en daarom is het schrijven van deze blog opeens weer heel erg moeilijk geworden. Want die stemming is nog steeds erg negatief en kan ik moeilijk draaien. Echter, daar kom ik later op, eerst over afgelopen week..

Week 4 alweer en ik vertelde vorige week al dat ik de knop had weten om te zetten. En dat zette door. Nee, ik was niet altijd positief gestemd. Ik bleef eenzaam. Echter ik bleef er niet in hangen. Erop uit voor een stukje wandelen. Erop uit met een podcastje luisteren en rondje lopen gelijk na opstaan. Dan werken. Hardlopen op een rustig tempo was haalbaar met mijn darmen. En op zondag opnieuw een prachtig grote afstand wandelen: 30km. Het was heerlijk!

Daarnaast lukte het om te lezen. 350 pagina’s in een week. Tevens lukte het om mij helemaal te concentreren voor een serie: 13 reasons why. Heftige thematiek, maar wel interessant en werd ik er wel ingezogen. Dat was dus wel degelijk afleiding. Tevens minder kijken naar praatprogramma’s en het nieuws, maar daadwerkelijk andere dingen doen. Het werkte gewoon en zo had ik een week vol met goede cijfers voor mijn coping.

Natuurlijk zat het weer ook mee en wat ben ik dankbaar voor mijn dakterras. Heerlijk lekker in het zonnetje, met een krantje / boek. Tevens hield ik het bellen van vrienden erin. Ook al kwam dat soms op dezelfde mensen neer, het was toch een gezonde manier van hulp inschakelen. En ik belde ook eens met mensen die ik al heel lang niet had gesproken. Mijn noise-cancelling koptelefoon kwam echt super van pas en bleek ik mijzelf al veel eerder te hebben moeten gunnen. Ik deed ook boodschappen. In de goede flow met allemaal lekkere dingen voor Pasen. Ik gunde mijzelf het beste en dat werkte goed.

En natuurlijk waren er moeilijke momentjes. Ik ben al 1,5 maand door niemand aangeraakt. Dat raakt. En naarmate de zondag vorderde raakte mij dat meer en meer. Ik dacht aan mijn verjaardag aanstaande zondag. Helemaal alleen. En bovenal zag ik afgelopen jaren voorbij vliegen. Hard werken in therapie. Ik ben alleen niet dat succesverhaal. Ik struggle nog met dezelfde dingen. Ik word 32, heb nog steeds geen rijbewijs en ik weet niet hoe het voelt dat iemand affectie voor je toont. Ik heb nog steeds veel issues met seks en darmen. Veel behandelingen, maar in de dingen waar ik zo naar verlang geen antwoord.

En dat verdriet nam mij over. Ik word 32 met issues van iemand van 17. Rijbewijs, initimiteit. Ik weet het gewoon niet. Hoeveel vrienden ik ook afgelopen jaren ook ben verloren, omdat mijn negatieve appjes en stemming meer koste dan opleverde in de vriendschap. Alleen op vakantie. Steeds meer mensen met dezelfde conclusie. Dat ik meer energie kost dan oplever. Iedereen denkt in oplossingen, maar ik voel alleen maar rouw om al het gemis.

Het is bijna bij alle naasten van mij wel door het hoofd gegaan. En daarom ben ik nu extra alleen. Bij de eerste ontmoeting lijk ik een lief en mooi mens. Maar op een gegeven moment neemt het negatieve het over. Dat is sinds het einde van de week het gevoel. Moeilijk om te buigen. Kijken naar wat ik wel heb, mediteren, even bewegen. Ik vind het ontzettend ingewikkeld en ben erg bang voor de vijfde week van de quarantaine.

En daarom dus erg veel tranen. De 1,5m samenleving waar we naartoe gaan maakt mij bang. Nog zolang zonder een knuffel. Voorlopig niet naar Feyenoord. Nog lang niet mogen daten, al deed ik dat toch al amper. Ik heb bizar weinig vertrouwen in de toekomst. Ik ben neergeslagen. Maar er zijn nog een hoop lekkere boodschappen, het wordt weer warmer en er zijn nog vrienden die ik kan bellen. Het gevoel is weg, maar ik ga proberen er ook in week 5 het beste van maken. Zucht, digitale knuffels meer dan welkom!