Lieve ik,
Het is opnieuw 2 december. En dat betekent dus opnieuw weer een jaar voorbij nadat je Lunteren mocht verlaten. Dat je in de auto van je ouders stapte en met vrienden en je ouders uit eten ging. Vieren dat je je behandeling had afgerond en het echte leven weer begon. En dat echte leven begon daarna. Je ging weer werken, je droeg alle verantwoordelijkheden weer alleen en afgelopen jaar rondde je ook ambulante hulpverlening af.
En nu zijn we dus weer een jaar verder. Het is dubbel voor je. Er is veel verdriet en teleurstelling bij je te zien en ik weet dat je je zo vaak voelt. Nog geen rijbewijs, terwijl 91% van je leeftijdsgenoten dat heeft. Nog geen relatie, terwijl in jouw omgeving het voelt alsof iedereen dat heeft. Alleen op vakantie, omdat je niet echt een groepje of echt vrienden heb waarmee dat automatisch gaat. Troubles met seks, terwijl je zoveel mannen daar om je heen zo makkelijk over hoort praten. Het is een deel ook gewoon makkelijk lullen en dat jij daar eerlijker over bent. Maar een deel is ook gewoon dat sommige dingen voor je moeilijker zijn. De thema’s komen steeds in je blogs en brieven terug.
Je bent dus geneigd om te kijken naar de dingen die niet goed gaan. Naar patronen van schreeuwen om aandacht via social media, van jaloezie en van het slecht verdragen van eenzaamheid. En dat inzicht is er al bij je al jaren. Hierdoor ben je geneigd om niet trots op jezelf te zijn en de dingen weg te stoppen. Censuur toe te passen, zoals dat bij de module zelfbeeld heette. Ja, er zijn nog steeds wel eens suïcidale gedachtes. Er is een grotere eenzaamheid. En ja er zijn grote verworvenheden die je mist als het rijbewijs, seks of een relatie. Het is op je 31e op die vlakken moeilijker dan bij andere mensen.
Maar een gemiddeld mens ben je ook niet, Thomas. Je hebt een psychische aandoening. En of dat er nou verwant er aan is of niet, je hebt somatische klachten daarnaast. Je darmen en je bekkenbodemspanning zijn daar voorbeelden van. En ja dat heeft effect op meer hobby’s of dagelijkse zaken als hardlopen, seks en eten. Dat is verdrietig en de meeste gemiddelde mensen hebben dat niet. Echter geldt dat voor alle klachten en ziekten. Sommigen hebben daar wel last van en anderen niet en je moet er zelf een weg in vinden om er mee om te gaan. Er wordt mee gespot als “The 40 year old virgin” of alleen maar ongezond voedsel in een voetbalstadion. Ja, dat maakt het moeilijker voor je. Maar lieve Thomas, het maakt het moeilijker, maar een kwalitatief leven is nog steeds goed mogelijk. Niet alleen door te kijken wat anderen wel hebben, maar door te kijken hoe je er het beste van kan maken met die klachten. Of mogelijkheden vinden dat je er toch het minste last van hebt.
En dat is waar je nu staat. Dat langzaam ontdekken en steeds vaker er niet meer tegen ageren, maar dat je het kan accepteren. Dat is een proces. Je zoekt naar erkenning en deelt er daarom over. Soms is dat goed om er aandacht voor te vragen, bijvoorbeeld bij een lezing. Soms doe je dat nog te veel en het is nog een uitdaging om dat voor jezelf te houden. Daarvoor dus even geen social media meer op je telefoon. Dat is een gezonde beslissing. Niet veroordelen dat je niet eens met social media kan omgaan, maar er met mildheid naar kijken. Ervan leren, accepteren in plaats van veroordelen.
Er zijn weldegelijk stappen gemaakt in het afgelopen jaar. De dating apps die je verwijderde, omdat het niet bij je paste. De apps van social media die nu ook zijn verwijderd, om andere coping te vinden. De afspraak met jezelf om wegens je energie niet alles tegelijkertijd aan te willen gaan, maar eerst bekkenbodemtherapie en nu rijles. Beide nog weinig succesvol, maar je probeert het wel. Opkomen voor jezelf en je eigen behoeftes en daarom kerst niet bij je ouders doorbrengen. Een block op whatsapp met een goede vriend en weten dat dat niets zegt over de kracht van de vriendschap. Je staat stil bij jezelf, denkt er bewust over na en kan steeds vaker mild zijn naar jezelf en opkomen voor wat jij nodig hebt. En de emoties komen dan soms gewoon vanzelf. Dan voel je traantjes in je ogen. Dat bestaat tegenwoordig gewoon. Dat wil je dan wegstoppen, maar je kan er steeds vaker gezond ruimte voor maken. Dat zet door.
En zo weten we nu na 3 jaar dat het een proces is dat altijd zal blijven voortduren. Het is niet af, het is niet klaar. De voorgaande alinea laat alleen wel zien dat er meer sprake is van progressie dan je zelf wilt en kunt benoemen en zien. Nee, het lukt lang niet altijd. Wel steeds vaker en dat is oprecht knap. Er zijn dingen moeilijk en verdrietig. Dat blijft. Maar je bent niet alleen.
Het is mooi dat je dat kan zien in deze brief. Niet alleen stilstaan bij alle mislukte streaks en dat je te vaak naar ongezonde coping greep. Natuurlijk mag je kijken hoe je daar andere manieren voor mag vinden, maar je mag ook zeker kijken naar alle andere dingen. Dat je in werk daadwerkelijk van betekenis bent en dat je je opdrachtgevers tevreden stelt. Dat je als Ambassadeur van Samen Sterk erg krachtige lezingen hebt gegeven. Dat je zowel bij Route66 als de John Blankenstein Foundation je woordje doet en met goede ideeën komt. Dat je ondanks je struggles weer een vierdaagse uitloopt, alleen op Ardennenreis (180km) gaat en nu toch 3 keer per week hardloopt. Je hebt humor, je bent attent en hebt doorzettingsvermogen. Het is bewonderingswaardig en tegelijkertijd een verrijking dat je dat allemaal kunt. Daar mag je heel trots op zijn en tegelijkertijd dankbaar, dat je dat mag doen.
En zo is het langzaam verleggen naar wat je wel goed kan. Je blijven inzetten voor de idealen waar je voor staat. En daar ben je krachtig en standvastig in. Een radio-interview, op TV, bijdrages in boeken en een bijdrage in een tijdschrift. De volgende stap is een eigen boek en ik weet dat je daar ook van droomt. Net als dromen van een hele marathon, van een Kennedymars, ooit een eigen Socialrun team en reizen naar de Olympische Spelen in Japan of de verkiezingen in de USA. Durf dat aan te pakken! Je komt van heel ver, en het is nog een lange reis. Maar wel met veel meer hoogtepunten en overwinningen dan je zelf ziet. Koester die, onthoud die. En leef je dromen na die je voldoende hebt! Dat zien meer mensen in je omgeving ook.
Je mag er zijn, Thomas. En blijf daarbij aan je coping werken, maar vergeet vooral niet ook te genieten van alles wat je al hebt geleerd en wat je doet. De uitjes naar Feyenoord, de saunabezoekjes, het genot van een goed boek. Zo slecht is het leven niet. Zoals zo vaak het grapje online: “Yes, seks is great. But do you know..”. De dingen die onwijs mist worden misschien ook maar overschat. Nee, niet om je verdriet te bagatelliseren, maar juist om op een gezonde manier verder te gaan. Ik weet dat je dat kunt en het komende jaar verder aan zal werken. Ik ben hoe dan ook trots.
Held, een hele lieve groet met knuffel en heel veel liefs,
Thomas Pruijsen
*Zie mijn brieven 6 maanden na Lunteren, 1 jaar na Lunteren en 2 jaar na Lunteren voor de ontwikkeling en reflectie sinds mijn behandeling
Mooie zelfreflectie. Ik vind dat je tot veel in staat bent, je opleiding, werk, sociale betrokkenheid bij van alles. Ik zou er jaloers op worden. En daarbij je bent nog jong en bereikt vast nog van alles zoals dat rijbewijs. En die partner vind je vast ook wel een keer.