Ik schrijf de laatste tijd niet meer zoveel blogs. Ik wil wel meer schrijven, maar ik vind de tijd en energie er niet voor. Het is constant een zoektocht naar wat ik wel en niet kan. Ik heb een baan van 36 uur. Ik krijg complimenten en dat gaat goed. Dat is waar het ook bij blijft. Voor de rest zijn er nauwelijks dingen die goed gaan. Dat doet pijn. Om vol te houden moet ik iets veranderen. Alleen wat? Eenzaamheid vs. Energie…
Ik hoor veel mensen in mijn omgeving zeggen: Niet zo gek dat je je zo voelt hoor. Ambassadeur Samen sterk zonder stigma, werkzaamheden John Blankenstein Foundation, Bestuur en programma Route66 van D66, hardlopen, sociaal leven, huishouden, bekkenbodemtherapie, rijlessen. Het is een hele rij. Echter als je het gaat minimaliseren in tijd valt het heel erg mee. Niet alles komt iedere week aan bod, daarnaast leveren ze soms ook energie op, of meer nog: verminderen ze eenzaamheid.
Als ik het in staafdiagrammen teken ziet het er als volgt uit:
Het is misschien zo dat ik een niveau van 100 aankan qua energie en dat ik qua eenzaamheid op niveau 100 (of nog hoger) het minst eenzaam ben. Het kost nu te veel energie, maar gelukkig is het te doen qua eenzaamheid. Echter als ik moet gaan schrappen in dingen, dan heeft dat gevolgen voor de eenzaamheid. Alleen met stoppen met bekkenbodemtherapie, huishouden en rijles wordt ik minder eenzaam. Bekkenbodemtherapie is gelukkig al klaar, maar het huishouden en rijles zijn moeilijk te schrappen. Ze kosten relatief veel energie, maar maken ook eenzaam.
Kortom het is ingewikkeld en ik loop nu onwijs tegen mijn eigen grenzen aan. Moet ik niets meer naast werk doen? Dan zal ik erg eenzaam worden. Moet ik minder uren gaan werken? Dan worden mijn inkomsten en mogelijkheden voor een sociaal leven weer lastig. Het is een paradox, ik kom er soms niet meer uit, maar ik zei aan het begin natuurlijk al van deze blog dat ik wat moet veranderen.
Ik heb daarom besloten om de leegte na Route66 niet onmiddellijk op te vullen. Ik moet kijken hoe ik mijn leven meer in balans breng en dat zijn even minder verplichtingen, meer rust. Ik heb nou eenmaal te maken met een psychische aandoening, darmklachten en lichamelijke klachten. Of dat nou een lichamelijke aandoening is of solk (somatische onverklaarbare lichamelijke klachten), ik moet er rekening mee houden. Daarom ga ik niet onmiddellijk heel veel meer doen. Al zal ik bij Samen sterk zonder stigma en de John Blankenstein mij met veel plezier blijven inzetten om te strijden naar meer inclusiviteit in de breedste zin van het woord.
Er is daarnaast nu echt een afspraak met mijzelf om naast werk 1 iets te doen dat meer energie kost dan eenzaamheid vult. Dat is dus nu bekkenbodemtherapie afgelopen is rijles. De eerste weken daarvan zijn erg moeilijk gebleken. Struggles, psychisch leed en dus veel energie en een groter gevoel van eenzaamheid. Dat betekent dat ik het weer moet opvullen met dingen die relatief weinig energie kosten en meer de leegte van eenzaamheid vullen. Sociaal leven of bloggen misschien ook, omdat dat mijn moeilijke dingen opvullen en ervoor zorgen dat ik mij meer gehoord voel.
In de linker kolom mist nu natuurlijk nog Netflix, Sport kijken, Seizoenskaart Feyenoord, lezen en overige zaken. Het zijn de noodzakelijke dingen die ik verder nodig heb en waar ik ruimte voor probeer te maken. Het blijft schipperen. Iets minder werken is een mogelijkheid, maar ik probeer het ook gewoon op de manier te doen zoals ik het nu al doe. Dingen inbouwen dat 36 uur werken wel gaat. Dingen inbouwen tegen eenzaamheid. Het blijft een zoektocht en de communicerende vaten van energie en eenzaamheid zijn voor ieder volwassene een ingewikkeld proces. Voor iemand met een chronische aandoening nog extra. Ik doe het er maar mee. Hopelijk vind ik er dan een keer een balans mee. Dit op een rijtje zetten zorgt en bovengenoemde stappen zorgen in ieder geval al voor iets meer inzicht en balans..
