Natuurlijk ook dit jaar weer een Liveblog van mijn deelname aan de vierdaagse. Dat moet ook wel, wan ik heb al gemerkt dat de vierdaagse app opnieuw totaal niet lekker werkt. Om mij te blijven volgen zal je dus ook deze blog moeten volgen, waar ik regelmatig updates op zal geven en ook foto’s komen te verschijnen.

Via welke kanalen kan je mij volgen?

Ik loop dit jaar alleen dus mijn telefoon zal mijn beste vriend zijn. Volgens mij mag lopen met mobiel nog wel van de politie. Dat betekent dat er regelmatig updates volgen via:

• Twitter
• Instagram
• Vierdaagse app te tracken met code:
  2771298d-f914-4dc1-8ce8-8249008a8aea
• Strava (na afloop iedere dag welke route ik heb gelopen, met snelheid en hartslag gegevens)

Voorbereiding

De voorbereiding dit jaar liep opnieuw niet super. Ik begon op tijd in maart en bouwde makkelijk op van 15=20-25-30-35km. Hierna kwam er wat klad in. Af en toe een blaar. De eerste knieklachten. Drukte op werk en met andere verplichtingen. IK ging naar de Ardennen waar ik 180km liep in 5,5 dag met meer dan 5000 hoogtemeters. Dat leverde opnieuw bloedblaren op en erger nog: knieklachten. En daar loop ik nu een kleine drie weken later nog steeds mee.

Mijn huisarts, een fysio en masseur hebben er naar gekeken. Het is een kleun risico. De pijn is alleen de afgelopen dagen niet minder geworden. Daarom vandaag toch nog maar een brace gehaald, pijnstllers en maagbeschermers. En daarnaast bij de pedicure mijn voeten professioneel laten intapen, zodat het kans op blaren wordt verkleind. De tape kan als het goed is heel de week blijven zitten, dus dat betekent tijd in de ochtend dat ik win omdat ik vorig jaar iedere ochtend wel tijd kwijt was met tapen.

Ik ben gespannen. Alleen dit avontuur in. Met een lichaam dat niet mee werkt en vaak psychisch nog kwetsbaarder als ik moe ben en afzie. Extra uitdaging dus en ik hoop dat jullie mij via alle kanalen extra supporten!

Maandag 20.00

Hoog tijd om op te maken voor bed. De laatste dag voor de vierdaagse was gelukkig wel een goede dag. Alle dingen die ik moest doen gedaan. Mail weg, blog geschreven, huis schoon en dus laatste preventieve maatregelen genomen. Ik heb daarnaast eigenlijk ook best veel getraind. Nee geen een keer 50km, maar met 35km met zware tas en 1500 hoogtemeters op een dag was dat minstens even zwaar. Kortom, ik ga dit aan. Ik ga dit doen.

Snel nog brood smeren, powerbank opladen, koekjes en repen klaarleggen, schoenen en kleren klaag leggen, GWS-watch in de oplader, pet en zonnebril klaar. Het gaat gebeuren. Welterusten, tot morgen: dag 1!

Dinsdag 4.00

Als ik het terrein op kom rijden om mijn fiets weg te zetten hoor ik het startschot. Wat een gedoe met brace niet te strak, alles wat ik mee wilde nemen in mijn tas, fiets waar hangslot tussen ketting kwam (gelukkig op dag 1) en verder alles. Maar ik mag ook weer niet klagen. Ik ben op tijd in de lange rij met mijn thermoskan koffie (is dat niet te zwaar?). Lets make it happen!

Dinsdag 6.15

Het 10km punt. Eindelijk kom ik een beetje in mijn tempo. Vlak na de start nog wat vrienden geknuffeld en sindsdien in drukte nog niet erg lekker in mijn tempo. Lijkt langzaam wel te komen.

Dinsdag 7.55

Het 20km punt! Kortom erg lekker doorgelopen in de 2e 10km. Prima tempo, nauwelijks klachten en gewoon prima weer ook! Deze 20km nemen ze niet meer af! Heerlijk!

Dinsdag 8.30

Na 24km tijd voor de eerste break. Even broodje eten, zitten en alles bijwerken op telefoon. Het eerste deel van dag 1 is prima verlopen! Nu iets meer rust inbouwen en tempo waarschijnlijk iets omlaag. Streef nog steeds naar 14.00 binnen!

Dinsdag 10.05

Na de lange pauze nader ik om iets over 10en het 30km punt. Hierna volgt nog een leuke ontmoeting in Huissen met iemand van twitter. De positieve flow maakt helaas wel wat plaats voor pijn aan de voeten. De eerste blaren beginnen zich te vormen. Hierna ook meer pijn aan de knieën. Tegenvallers op dag 1!

Dinsdag 11.15

Controle! Waar is mijn kaart?! Mijn controlekaart is kwijt! Stress in mijn hoofd. Hij is echt nergens. Ik moet beschrijven hoe de post eruit zag en waar die was. Ik ben er op automatische piloot langsgelopen dus geen idee! Toch wordt ik geloofd en kan ik met kaart met aantekening verder. Pas bij de finish hoor ik of het echt geldig is. Onrust en stress!

Dinsdag 12.15

In Bemmel zitten mijn oom en tante. Een andere tante loopt mee, maar te ver vooruit om ook te ontmoeten. Bij de oom en tante in Bemmel krijg ik weer een lekker kopje soep zodat ik verder vooruit kan. Ik zie nog de moeders van goede vriendinnen. Omstreeks 12.30 ga ik weer door.

Dinsdag 13.30

Wat een drukte! De 30,40 en 50km zijn weer bij elkaar gekomen en de militairen komen soms als kolonnes door het midden. Ik mis helaas een vriendinnetje langs de kant van de weg, omdat ik slecht bereik heb en ook probeer door te lopen in de drukte

Dinsdag 14.20

De finish! Over de laatste 3.3km heb ik ruim 45 minuten gedaan. Op de waalbrug sta ik een paar keer stil. Niet fijn voor knieën en voeten. Zwaar! Wel af en toe nog een leuk gesprek met medewandelaars. Om 14.20 zie ik mijn tante bij de finish boog van de 50km. Gelukkig wordt er niet te moeilijk gedaan over controlekaart. Ik ben binnen met veel pijn en mag starten op dag 2. Met mijn tante drink ik nog wat en een vriendin komt ook nog buurten. Hierna snel naar huis.

Dinsdag 20.00

Een éxtra afspraak met pedicure voor voeten. Een vriend die heerlijk gezond kookte en bietensap en yoghurt met noten bracht. Knieën ook gekoeld. Het doet veel pijn en morgen zal ook stijf opstaan worden. Maar nu echt tijd voor bed. Morgen wordt zwaar, maar ik ga echt doorzetten hiervoor!

Woensdag 5.53

5.53? Ja, de tijd dat ik wakker werd. Paniek! Mag ik nog starten. Dat moest eigenlijk om 4 uur, maar ben dus pas 2 uur later wakker geworden. 2,5 uur na de wekker. Opzoeken of ik nog mag starten. Mijn zus bellen die misschien al op is. Nee, snel naar de start en maar zien!

Woensdag 6.15

Ik kom een oud vrijwilliger tegen die zegt oh soms doen ze heel moeilijk, maar ik weet wel hoe je toch mag starten. En niet te veel stressen he! Ik geef aan dat ik weet dat ik moet opletten dat ik niet te snel moet starten. Ik was die dag ervoor met 4.15 start 14.15 binnen. De rekensom zorgt ervoor dat ik met deze starttijd gewoon prima om 4 uur binnen kan zijn. Ik start dus. Overigens best knap dat ik er zo snel zo in kan staan en dat ik negatieve gedachtes los kan laten. Daarnaast was ik in 15 minuten van wakker worden op de Wedren. Maar de echte prestatie moet natuurlijk nog komen.

Woensdag 8.00

Het 10km punt! Ik heb het idee dat ik er makkelijker in ben gekomen. Prima tempo en kan lekker doorlopen. Nu kom ik wel in de drukte van de 40km. Ik zie echter al snel mijn tante die natuurlijk helemaal verbaasd is. We lopen een uur samen, waarna ze pauze neemt en ik toch maar besluit door te lopen.

Woensdag 9.30

Ik bereik het punt in Balgoij. Ik splits van de 40km en loop bijna alleen. Ik raap de laatste lopers van de 50km op en houd nog een aardig tempo. Af en toe spreek ik mensen en is er even muziek. De omgeving is mooi met uitzicht over water. Je kan de 40km nog bijna de gehele tijd zien lopen. Dat maakt het enerzijds zwaar, anderzijds ook wel extra trots om verder te komen.

Woensdag 11.45

Ik bereik het 30km punt. Ongeveer in 5,5 uur, inclusief korte pauzes. Erg trots op deze prestatie. Dit is ook het punt waar alles weer bij elkaar komt en daardoor beland ik weer in veel drukte. Nu weet ik zeker dat ik het wel op tijd ga halen. Ik besluit daarom even te stoppen bij iemand die ik ken via Twitter en weer verder te gaan.

Woensdag 12.45

Ik zou vandaag worden gevolgd door een Volkskrant journalist en dat verhaal zou morgen in de krant komen. Alleen door mijn verslapen lukt afspreken moeilijk. Ik ben echter veel op de journalist ingelopen. Daarom kunnen we afspreken in Beuningen! We bellen wat heen en weer en de ontmoeting daar staat dan.

Woensdag 13.15

Ik ontmoet de journalist en we lopen 6km samen op. Het artikel kan ieder moment online komen en staat ook morgen in de krant. Best heel spannend met foto en mijn openheid over struggles in het leven. Maar dat is ook waar ik voor strijd. Het maakt mij stiekem ook wel weer extra trots op mijn doorzettingsvermogen.

Woensdag 14.45

Ik kom aan in Nijmegen alwaar een vriendin staat met drankjes. Ik maak er gebruik van voor een lange pauze. Een lekker koude Radler, een knuffel en een goed gesprek. Alleen lopen is leuk, maar ook wel heel zwaar. De pijn voel je net wat meer zonder afleiding. Ik geniet daarom een half uur, ik kom toch wel op tijd binnen.

Woensdag 16.00

Net na vieren passeer ik de finishlijn. In de laatste paar km nog paar vrienden gezien en even gepraat. De laatste 15km dus gewoon rustig aan gedaan en genoten van de roze feesten. Dat was goed en mooi! Nu snel oplappen en maar op tijd slapen. Op donderdag wil ik met controlekaart op tijd aan de start staan!

Woensdag 20.00

Door alle stress niet toegekomen aan blog vandaag. Mijn knieen in ieder geval weer gekoeld. Een vriend heeft lekker gekookt en ik zelf nu nog aan de slag met voeten. Pedicure heb ik achterwege gelaten, maar de schade is groter dan gehoopt. Het is niet anders. Even doorprikken en bijten en dan morgen weer vroeg van start. IK ben op de helft en daar stiekem al trots op. Nu verder doorzetten!

Donderdag 4.15

Ik ben weg! Op tijd! Vrienden gezien na 300m. Dit gaat goed komen. Voeten doen pijn. Knieën oke. Kom op!

Donderdag 6.10

Ik loop vandaag in Feyenoord shirt en heb best redelijk wat aanspraak. Ik kom ook snel iemand tegen met wie ik 10km oploop. Dan raak ik hem kwijt en we nemen niet echt afscheid. Soms wordt er geouwehoerd over de 0-3 tegen Panaithinaikos van Feyenoord op woensdagavond, maar soms wordt ook juist Hand in Hand ingezet. omstreeks 6.10 bereik ik het 10km punt.

Donderdag 7.20

Een collega uit Houten zit langs de kant van de weg en dus neem ik gezellig even een pauze. Een kop koffie en een broodje gaan er goed in. We praten ook nog gezellig en ik had het tempo er ook lekker inzitten. Ik was hier eerder dan vorig jaar. Ze was er pas net. Na ruim een half uur besluit ik weer verder te lopen.

Donderdag 8.30

We komen in het prachtige onverharde gedeelte naar Gennep. Ik loop hier een stuk met een vader en zoon, erg gezellig. Deze besluiten voor een stop vlak voor Gennep, hier heb ik zelf minder behoefte aan. Even denken we verkeerd te zijn gelopen, maar dat is niet het geval. Om 8.30 passeren we het 20km punt.

Donderdag 12.35

Het gedeelte na Gennep is vrij saai en rustig met alleen de 50km. Dat is ergens ook wel lekker, omdat je lekker tempo kan lopen. Bij 5.8km per uur kom ik een man en vrouw tegen die samen lopen. Ze hebben wat opmerkingen over mijn shirt, maar al snel raken we verder in gesprek en passeren we veel mensen. Ik besluit lang met hen mee te lopen, ook al krijg ik iets last van mijn enkelband. We lopen een heel stuk door. Na 34km komen we weer op het punt waar de 40km erbij komt en waar het wat drukker wordt. Hier passeren we links en rechts ook iedereen en zo zit het tempo er nog lekker in. Om 12.35 moeten we even naar toilet voor een korte pauze. We hoeven nu ongeveer nog maar 14km.

Donderdag 13.30

We komen op de zevenheuvelenweg! Dit wordt zwaar na weinig pauze, toch vrij warm weer en met al 140km in de benen deze week. We moeten dus nog maar 10km. We vullen nog even het water bij en ik loop nog steeds met deze bevriende mensen mee. We temporiseren iets, maar lopen nog steeds best tempo op het fietspad van de zevenheuvelenweg. Ik word gek van opnieuw Snollebollekes, maar ik loop toch ook even door. Halverwege gaan we even zitten op een bankje. Na 10 minuten gaan we weer verder. Na de volgende heuvel is er een rustpunt van wandel.nl, waar zij met hun button gebruik van kunnen maken. We nemen afscheid en ik besluit iets rustiger door te lopen.

Donderdag 13.45

Nog maar 3km! Ik besluit daarom dat ik best een biertje kan drinken bij een oud studiegenoot langs de kant van de weg. Ze hebben een tap met speciaalbier staan dus dat hakt er wel in. Daarna loop ik verder waarna er na 15 minuten opnieuw goede vrienden staan. Knuffels volgen en ze lopen stukje mee naar de Wedren. Even te druk op het parcours, dus ze lopen even een andere route. Omstreeks 14.30 kom ik aan op de wedren. Yes! Ook deze dag is binnen en ik mag gewoon starten op de laatste dag!

Donderdag 15.00

Ik drink nog gezellig een biertje met vrienden op de Wedren, waarna ik mij waggel naar de fietsenstalling. Hier fiets ik naar huis, wat heerlijk is. Ik kijk hier nog even de tour, waarna vrienden met eten komen om 17.30.

Donderdag 17.30

Bij het uittrekken van mijn schoenen toch een aantal flinke nieuwe blaren. Daarnaast blijkt mijn pijn in mijn enkel geen aanstellerij te zijn, maar lijkt mijn enkelband dik te zijn. Ik probeer het net als mijn knieën te koelen. Ik loop door de reis van de Ardennen al heel de week met twee braces om beide knieën. Dat helpt echt, want mij knieën houden het best wel goed.

Donderdag 19.30

De vrienden gaan weer. Ze gaan de stad in en als het goed is zie ik ze nog aan de start van de laatste dag. Ik zelf was weer een avond erg negatief, net als vorig jaar. Ik zag het allemaal even niet meer zitten. Helaas ook tegen de vrienden daarom minder leuk gedaan. Ze waren wel heel lief met een Quiche en ijs dat ze hadden gemaakt. Om 19.30 moet ik zelf nog aanklooien met oplappen van mijn voeten en opnieuw verzorgen.

Donderdag 21.00

Eindelijk lig ik in bed. Ik ben zenuwachtig voor de laatste dag en of het gaat lukken met alle pijntjes. Ik ga het zien!

Vrijdag 3.30

De telefoon gaat alweer! Sinds dat ik mij heb verslapen heb ik afgesproken dat een goede vriendin mij belt. Ze zet er speciaal de wekker voor. Het wordt een kort gesprek, want ik moet verder. Het is even pijnlijk om schoenen aan te doen, maar ze passen. Ik ben redelijk op tijd van start.

Vrijdag 4.15

Ik ben van start! Links staan de vrienden de vorige dag hadden gekookt en rechts staan mijn tafeltennismaatjes van vroeger, die er iedere dag stonden. Super lief! Ik kan met knuffels en high fives van alle andere dronken studenten weer op pad. Even inkomen met mijn enkel en blaren, maar al vrij snel kom ik in een tempo van 5.7km per uur. Netjes als ik dit kan aanhouden!

Vrijdag 6.15

Daar is het 10km punt. Ik heb pijn, maar ik voel ook al een euforisch gevoel opkomen. Ik ga het gewoon opnieuw halen. Mijn karakter, doorzettingsvermogen en sportiviteit komen opnieuw bovendrijven. Ik kan dit! 40km is nog ver, maar ik heb er toch vertrouwen in met het tempo dat ik loop en dat ik de pijn kan doorbijten. De omgeving is nu ook prachtig door de Hatertse Vennen.

Vrijdag 8.00

Ik ontmoet opnieuw een vader en zoon en daarnaast een politie-agent wanneer ik langs een korps loop. We praten gezellig. Verder kom ik twee heren de hele dag opnieuw tegen en leidt dat ook wel tot wat humor. Vlak voor Grave heb ik een toiletpauze en korte stop om even wat te eten. Om 8.00 precies passeer ik de 20km. Nog maar 30km vandaag! Wow, wat een lekker tempo houd ik nog aan. Dit mag nog even voortduren.

Vrijdag 9.40

Ik ben bijna bij het 30km punt. Het afgelopen deel was vrij saai, maar ik kon wel erg lekker achter twee mensen aanlopen. Ik kom verder nog een bekende tegen bij een stop (ik loop zelf verder) waar ik heel even mee klets. Ik heb zelf een stop ingepland om 29.5km. Vlak daarvoor kom ik nog een Feyenoorder tegen en nemen we het komende seizoen door. Bij 29.5km staat iemand die ik ken van twitter. Heerlijk een kopje soep en koffie. Ik moet hiervoor wel de afslag van de 50km missen, want ze woont na 100m aan de linkerkant op het 40km parcours. Ik krijg al veel naar mijn hoofd van 50km moet rechts!! Let op!! Ik geef aan waar ik heen moet. De oplettendheid van mensen is aardig. Ik ben erg tevreden dat ik dit punt weet te bereiken op dit tijdstip.

Vrijdag 10.20

Na de lange break ga ik dus weer verder en passeer ik om 10.20 het 30km punt. Ik loop nu weer in een saaie lus met weinig mensen langs de kant. Het is alleen voor de 50km. De eerste controle van vandaag liet lang op zich wachten, maar zat na 23km. In deze lus natuurlijk ook nog een controlepunt. In de laatste meters van de lus geniet ik van de laatste rust en het laatste deel dat ik lekker mijn eigen tempo kon lopen. Na de break wel wat rustiger, omdat ik steeds meer pijn kreeg, maar toch was het ook wel lekker om niet in de grote drukte te lopen.

Vrijdag 11.15

Daar is Cuijk! Vanaf hier begint het feestelijk te worden en merk ik ook bij mijzelf de euforie. Ik kan niet meer zo snel lopen als vanmorgen, maar vindt mijn 5.3km per uur nog wel acceptabel. Ik weet dat vriendinnen staan op 5km van de meet en plan daar mijn volgende pauze.

Vrijdag 12.20

De laatste 10km ga ik in! Wow. Ik doe het maar toch weer. Gewoon mijn tweede kruisje ga ik binnen halen. Ik heb met mijn voeten niet de beste aanleg hiervoor, maar dat maakt de trots extra groot. Het is warm, zonnig en ik word veel ingehaald of opgehouden door de drukte. Het geeft even niet. Ik zing mee met meezingers en geniet intens. Wat overwin ik mijzelf weer hier zoals ik zei in het Volkskrant artikel.

Vrijdag 13.25

Wat een lang en druk stuk in Malden. Ik voel wat meer pijn, maar door de euforie wordt het ook verlicht. Bij de vriendinnen staan allemaal stoeltjes en neem ik mijn eerste biertjes en krijg ik wat komkommer. Ik neem een lange break, omdat ik weet dat ook mijn ouders pas laat in Nijmegen zijn en ik daarom wat moet vertragen. Ook hier heb ik weer de luxe dat ik gebruik mag maken van het toilet.

Vrijdag 13.50

Daar ga ik! Tijd voor de laatste 5km! Het hoeft niet snel, als ik maar iedereen zie die ik wil zien.

Allereerst vlakbij mijn eigen huis een hele lieve vriendin die dus ook in de ochtend belde. Een hele dikke knuffel volgt en ik voel mij lichtelijk emotioneel van de moeheid en pijn, maar ook van de onwijze trots.

Daarna 500m verderop, op ongeveer 2km van de meet, vrienden die er iedere ochtend stonden van de tafeltennisvereniging. Het is nu 14.50. Ik doe dus erg lang erover, mede door de drukte en dat ik zelf lang bij vorige vriendin stond. Ook om te zoeken. Maar deze vrienden heb ik in ieder geval gevonden.

Ik loop al aardig met wat gladiolen als ik nu snel schuin moet oversteken. Daar staat het groepje vrienden dat de vorige dag had gekookt. Door de euforie voel ik weinig pijn. Ik moet langzaam achter een orkest aanlopen, maar op zich gaat dat nog wel. Ik zie mijn vrienden staan. Ik krijg opnieuw erg veel gladiolen. Ik kan het nu al bijna niet dragen. Daarnaast erg veel knuffels en complimenten. Super lief! Wow. Het besef van deze prestatie komt langzaam binnen.

Mijn ouders staan er inmiddels ook, maar weer aan de andere kant. Het is dus opnieuw schuin oversteken, maar we vinden elkaar. Ik krijg een kusje van mijn nichtje en hele dikke knuffels van mijn ouders, net als nog meer gladiolen. Ik krijg langzaam zorgen hoe ik dit naar de finish ga brengen. Het is nu ook alweer 15.00.

Om 15.10 zie ik nog een vriend staan weer aan de andere kant van de weg. Hij heeft zelf ook twee keer gelopen en super leuk dat hij langs de kant van de weg staat. Dan nog langs de tribune van de gemeente. Daar zie ik nog mijn collega van BMC, mijn oud baas, en een vriend uit de raad en wordt ik nog ingehuldigd door de D66 fractie. Ik krijg opnieuw een biertje (uit glas!). Het is gezellig en we proosten op het leven! Dit waren de laatste mensen die ik wilde zien en spreken. Alle gladiolen kan ik nauwelijks vasthouden en daarom worden ze in mijn tas gedaan voor de laatste km. Twee keer rechts hoef ik nog maar. Ik voel de biertjes al inhakken, dus gelukkig is het niet ver meer.

In de laatste km vallen alle gladiolen uit mijn tas op de weg. De helft wordt platgestampt, opgeraapt en weggegeven of kan ik toch nog redden. Een man van het rode kruis helpt mij nog een beetje. Er vielen ook nog andere dingen uit mijn tas. Daarom finish ik niet helemaal makkelijk, maar alsnog wel vol trots en euforie. Uiteindelijk is het door alle stops al 16.00, maar wat maakt dat uit! Ik ben binnen en de editie van 2019 is volbracht. Ik heb pijn, waggel moeilijk en dat zal nog wel even voortduren.

De laatste twee dagen heb ik na afloop  geschreven. Het is best lastig om tijdens zo’n intensief evenement updates te blijven schrijven voor mijn blog. Via twitter en instagram lukt dat nog snel, maar voor mijn blog kost dat te veel tijd, moeite en energie.

Ik vier deze prestatie in de stad met mijn ouders en vrienden. Nu loop ik in andere schoenen heel moeilijk. Ik heb veel pijn, maar door de adrenaline kan ik ook even door. Ik loop alleen nog moeilijker dan vorig jaar. Ik maak het minder laat en helaas volgt op zaterdag door alle pijn en blaren een nieuwe mentale inzinking. Toch is er ook deze panda die in het zicht staat en kan natuurlijk niemand meer deze overwinning en de epische tocht van mij afnemen. Dat 3 weken na mijn tocht in de Ardennen. Wat beleef ik alleen mooie heroïsche dingen!

Even voel ik mij ook wel een heel bijzonder mooi mens met het artikel in de Volkskrant, mijn doorzettingsvermogen en dat ik mijzelf en alle pijn opnieuw zo ben tegengekomen, maar dat ik mijzelf er toch ultiem doorheen heb gesleept! Wow, dit nemen ze nooit meer af!

Ps. Ik heb al gezegd: Misschien volgend jaar wel weer (Olympische Spelen Tokyo begint een week erna, dus is misschien te combineren) en het was niet mijn laatste editie in ieder geval!