Na een drukke werkdag is het heerlijk om even hard te lopen. Even de natuur in en om even lekker uit te waaien. Het is de discipline die ik altijd wel heb, evenals het doorzettingsvermogen. Mijn beste investering blijft nog steeds mijn sporthorloge en jaarlijks moet ik wel nieuwe hardloopschoenen aanschaffen. Zeker nu mijn shin splints, achillespeesklachten, verstuikte enkel en ergste blaren wel voorbij zijn. Helaas is daar de volgende teleurstelling: de walk of shame..
Het is waar ik wel eens eerder over heb verteld in mijn blog over prikkelbare darmsyndroom. De ergste klachten daarvan hebben echt te maken met mijn bekkenbodem(spier). Ik heb hier zoveel last van dat het helaas volledig mis ging vorige week tijdens hardlopen. Heel even voel ik het aankomen, maar het ergste ongelukje kan ik dan niet meer voorkomen. De controle ben ik dan volledig kwijt: fecale incontinentie.
Ik heb dit wel eens eerder gehad. De schaamte en psychische pijn van daarmee terug naar huis lopen is verschrikkelijk. Evenals het moeten opruimen en schoonmaken. Ik zal de onsmakelijke details vermijden, de gêne is al groot genoeg. Het is letterlijk een walk of shame. Meestal had ik het eenmalig en ging het daarna een periode wel weer. Zo niet nu een week later. Vanavond moest ik na 2.9km opnieuw de strijd staken en moest ik op alle mogelijke manier het ongelukje voorkomen. Met andere hardlopers en wandelaars om mij heen stond ik het daar opnieuw knap moeilijk op te houden. Het was opnieuw een walk of shame. Heel langzaam lopend/rennend liep ik terug naar huis.
Daar ben ik nu. Nu is het zaak om niet in de slachtofferrol te vallen, al voel ik de pijn dat mijn hobby en grootste uitlaatklep er even niet mag zijn. Het is de balans vinden tussen er niet in blijven hangen, maar de pijn en verdriet er wel over mogen durven toelaten. Het is dezelfde balans die ik eerder zocht tussen zelfspot, maar niet humor als bescherming inzetten voor mijn eigen onzekerheid. Het is een hele dunne lijn. Maar dun is misschien een ongelukkige woordkeus in deze blog.
Ik heb gelukkig hiervoor gisteren een afspraak durven maken bij de huisarts. Prikkelbare darmsyndroom kan, maar op mijn 31e fecale incontinentie is niet normaal. Ik heb gezien hoe erg dit was bij mijn oma en bij bejaarden is dit ook echt verschrikkelijk. Evenals dat het erg vervelend is voor vrouwen die zwanger zijn dat ze last krijgen van bekkenbodemklachten. Echter is dat bekend en is de openheid dan al een stuk makkelijker. Voor mij zo extreem als 31-jarige man en dat dat dus een groot deel van mijn kwaliteit van leven bepaalt in seks, hardlopen en onzekerheid is niet goed. Ik zal opnieuw strijden bij de huisarts voor een doorverwijzing naar een bekkenbodemcentrum en therapeut.
Het is ergens moeilijk hiermee om te leren gaan. Misschien is het ongezond om over zoiets gênants te schrijven. Ik haat schaamte alleen heel erg en al helemaal als ik er ook nog niets aan kan doen. Ik zal niet de enige man zijn die hier zo last van heeft. Ook niet de enige homo die daarom zo boos is over alleen maar over top of bottom praten in de gayscene. Ik kan het ook wel begrijpen, maar het maakt mij soms verdrietig dat ik daar vanwege mijn klachten niet over mee kan praten. En dat homo’s die dat niet weten onbedoeld pijnlijke opmerkingen daar over kunnen maken.
Maar dat verhaal is bekend. Het is nu zaak om te kunnen inzien dat het knap is dat ik niet na vorige week opgaf en toch opnieuw ben gaan hardlopen. Het is zaak om in te zien dat er waardering is op werk en dat ik ondanks alle struggles behoorlijk goed werk aflever. Het is zaak om in te zien dat ik hierover durf te praten, omdat er zoveel mensen zijn met onzichtbare lichamelijke klachten waar in de maatschappij en bij grappige radioshows zo leuk over wordt gedaan. Het is mijn missie meer dan ooit om die taboes te doorbreken. Om anderen nog meer het gevoel te geven dat ze niet de enige zijn. Ik ben niet zielig. Ik kan nog veel. Dat de stappen die ik zet ooit maar zorgen voor een proud walk en dusdanig herstel dat de walk in Nijmegen, de socialrun en marathon van Rotterdam niet vergeten hoeven te worden.
