Deze week was even heel erg moeilijk en ging het opnieuw heel slecht. Natuurlijk hoorde ik wederom: dat heeft iedereen wel eens. Alleen, ik weet niet of iedereen dan werkelijk zo diep gaat als mij. Het was op alle levensgebieden opnieuw moeilijk en vol tegenslagen. Tegenslagen die ik gewoon nog steeds erg moeizaam verwerk en daarom kan zeggen: Soms is het gewoon volkomen KUT.
Het is het besef van altijd blijven leven met een psychische aandoening. Dat de ontslagbrief van je therapeute nog op tafel ligt, maar je toch nadenkt over opnieuw therapie, hulp en het niet meer weten. Het was deze week opnieuw heel erg. In dit weekend kruip ik er langzaam uit, maar is het nog steeds moeilijk om te zien hoe diep en slecht het deze week ging. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Ik probeer door middel van schema’s uit dialectische gedragstherapie (dgt) te leren van deze week. Ik probeer te kijken naar mijn eigen gedrag en hier zelf opnieuw lessen uit te trekken. Dat heb ik alleen al zo vaak in mijn eentje geprobeerd, maar vaak is dit niet voldoende gebleken. Is een nieuwe stap dan toch nodig? Moet ik minder of ander werk gaan doen? Het zijn vragen die ik mijzelf echt stel. Het is moeilijk voor te stellen voor veel mensen. Dan stop je toch met alles wat je daarnaast doet? Het is een ouderwetse gedachte, maar zo simpel is het allemaal niet. Er moeten keuzes gemaakt worden en deze week laat zien dat er nog veel slechte patronen en schema’s actief zijn. Ik kan dat niet ontkennen. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Dat er weer een muis liep door je slaapkamer en dat je wakker hield. Dat je daardoor slecht slaapt en weer meer last van je darmen hebt. Dat je verstuikte enkel na twee weken toch nog meer pijn doet en dat je daarom je belangrijkste gezonde coping: hardlopen/wandelen slecht kan inzetten. Dat je dan toch nog een lekke band hebt op de fiets en zonder rijbewijs dus wel een stuk moet wandelen. Dat je dan een pijnlijke afwijzing krijgt van een leuke jongen. Dat je dan een keiharde uitspraak krijgt van de rechter dat dingen triggert. Dat je daardoor ook tegen moeilijke deadlines oploopt op werk. Dat je pech hebt met OV en daarom opmerkingen hoort over: “Hoe heb je nog geen rijbewijs dan?”. Hoe je eenzaam verder worstelt en het niet lukt om om de hulp te vragen die je nodig hebt. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Bovenstaande alinea voelde hetzelfde als alles wat een aantal jaar geleden mij ook overkwam. Hoezo dan na Lunteren en een lang individueel schematherapie traject nog niet voldoende progressie? Het is natuurlijk te kort door de bocht en het is niet altijd zo diep. Bovenstaande dingen zijn voor iedereen pijnlijk, maar de extreme mate waarin het mij compleet vloert is wel heel erg heftig. De dalen en het bijbehorende gedrag zijn niet gezond. Ik sta zelf aan het roer, maar het lukt mij niet om koers voor een langere periode te behouden. Het gaat gemiddeld eens in de twee weken nog extreem mis en deze week duurde dat weer een gehele week. Soms is het gewoon volkomen KUT.
Het is de rouw en het proces van accepteren van je eigen psychische aandoening. Het is matigen en moeilijke keuzes maken die alleen jij in je volledig kan begrijpen en en die anderen zo graag willen bagatelliseren. Een vast contract en GGZ-vrij, maar nog steeds een interne strijd in mij. Deze week is geen uitzondering en kan niet als zomaar een terugval worden gezien. Het sluimert nog constant en kleine triggers zorgen steeds opnieuw dat het misgaat. Accepteren, leren, verder gaan en nieuwe pijnlijke keuzes maken. Soms is het gewoon volkomen KUT.
