Ik heb vanmiddag geluncht met een goede vriend in Rotterdam. Nu zit ik in een Rotterdams café bij het station de krant te lezen, een blog te schrijven en te beginnen aan een nieuw boek: “De kracht van kwetsbaarheid” van Brene Brown. Over een klein uurtje vertrek ik naar Feyenoord – de Graafschap. Daarvoor nog even samen eten met mijn vader en een collega van hem. Een kleine glimlach over afgelopen week tekent op mijn gezicht. Het was een intens weekje.

Afgelopen week is echt intens geweest. Ik weet nog niet zo goed wat ik hiervan wil delen is eigenlijk alles wat door mijn hoofd schiet. Een date. En intiem contact met een andere jongen op dezelfde avond. Op een doordeweekse avond. Ja, mijn god. Hoe het allemaal gebeurde en mij overkwam weet ik ook even niet. Hoort monogamie vanaf date 1? Moet ik het hem vertellen? Openheid en eerlijkheid passen bij mij, maar maakt dit niet juist dingen kapot? En hiervoor was het wat mijn intieme leven ongeveer precies een jaar stil. Ik twijfelde of ik bloed wilde doneren. Dat dilemma heb ik in ieder geval niet meer.

De date? Ik blijf er nog wel even stil over en zie wel hoe het zich verder ontwikkelt. En dat intieme contact verder ook. Enerzijds schaam ik mij er kapot voor, anderzijds ben ik blij dat ik eens minder complicated over seks doe en dat ik gewoon fun kon hebben. Weg met dat conservatieve mantra, ik ben toch niemand iets verschuldigd? Ik kan een trotse baas erover zijn, maar was dit niet iets te impulsief? Ik wil er ook niet te moeilijk over doen, maar ik weet dat ik dat tegelijkertijd wel ben in mijn hoofd. Zonder die date was dat er niet geweest, nu wel.

Laat ik het even parkeren en de ontwikkelingen aanzien en zie in hoeverre ik er last van houd als ik het niet vertel. Het was ook wel bizar dat dit gebeurde nadat ik dinsdag en woensdag opnieuw een bui had waar ik erg last van had van mijzelf. Door mijn enkel klappen en vol het tapijt kussen op mijn werk. Verder uitstel van mijn hardloopdromen, van beweging als afleiding en daadwerkelijk volop negatieve uitingen waardoor ik nieuwe therapie overweeg. Het is bizar wat er soms allemaal speelt, saai is mijn leven in ieder geval niet. Een intens weekje was het wel.

Alleen overleven lukt steeds beter. Tussen afspraken in gewoon even in een café dingen doen, mensen kijken lukt prima. Geen last van alle oordelen en gewoon prima in staat om de dingen te doen wat moet en waar ik gelukkig van word. Mijn nieuwe laptop en de thermoskan die ik heb gekregen zijn daarbij echt gouden aankopen. Ik vind eigenlijk dat ik pas een nieuwe telefoon mag kopen en een bluetooth noice-cancelling hoofdtelefoon als ik voldoende dagen achtereen mijzelf gezond heb gedragen. Maar misschien zijn die twee dingen wel dingen waardoor ik mijn gedrag juist kan verbeteren en moet ik het mijzelf al gunnen. Ingewikkeld in het proces van mildheid, mijzelf dingen gunnen en gedrag daadwerkelijk willen verbeteren.

Het is bizar wie ik in een week allemaal spreek. Mooie en oppervlakkige gesprekken. Soms mis ik echter wat diepte, waardoor mijn gevoel van eenzaamheid wat groter is geworden. Anderzijds is er trots en leer ik steeds betere manieren om er mee om te gaan. Het voelt nu heel tevreden, terwijl ik drie dagen geleden nog dacht dat het echt te beroerd voor woorden was. Het is allemaal ook even moeilijk te bevatten. Impulsief of gezond gedrag. Terugval of juist progressie. Het is allemaal moeilijk van elkaar te onderscheiden. Saai in ieder geval niet,  een intens weekje was het wel..